Παιδί μου
Θαρρώ πως πρώτα πρέπει να σου συστηθώ
Είμαι το αντίθετό μου.
Είμαι ο πατέρας που σε εγκατέλειψε για να βρεις ελεύθερα τον δρόμο σου. Όμως δεν σε έχω χάσει από τα μάτια μου και μέσα στην παροιμιώδη αδιαφορία μου νοιάζομαι για σένα, με τον δικό μου ιδιαίτερο τρόπο, που σαν μεγαλώσεις μπορεί και να τον καταλάβεις.
Και ξέρω για τις αδικίες που γίνονται σε βάρος σου
Ξέρω για την διαρκή προπαγάνδα των εξουσιαστών σου, που σε θέλουν ένα άβουλο στρατιωτάκι να εκτελείς αποφασιστικά τις εντολές τους, μια μαριονέτα εγκλωβισμένη στα νήματα του «ρεαλισμού» τους», μια ακόμη παράμετρος στις εξισώσεις της κυριαρχίας τους.
Ξέρω και για τους δισταγμούς σου να κάνεις αυτό που σου άφησα σαν παρακαταθήκη, όταν, μωρό ακόμη, καταδικάστηκες από τους εντολοδόχους της μοίρα σου να μην μπορείς να της ξεφύγεις.
Η μοίρα είναι μονόδρομος, έτσι είπαν κι έτσι λένε, οι μάρτυρες του συμβολαίου που υπέγραψες μαζί της.
Το γράφουν καθημερινά τα πρωτοσέλιδα
Αγοράζεις άγνοια για γνώση
Αγοράζεις πνευματικά σκουπίδια
Αγοράζεις τους εφιάλτες σου
Μα εγώ ήμουν που σου κληροδότησα το γονίδιο της αμφισβήτησης, αυτήν την «λόξα» να αντιδράς ενστικτωδώς στις γνώμες των πολλών.
Και ήρθε μια ακόμη στιγμή για να ελπίσεις αυτό που σε έμαθαν να φοβάσαι.
Μια ζαριά που θα σε βγάλει από το αδιέξοδο σου, ότι αποτέλεσμα κι αν φέρεις. Ήρθε η ώρα να επιλέξεις την ηρωική έξοδο σου από το τέλμα.
Κι είναι χίλιες φορές προτιμότερο να το αποφασίσεις εσύ αυτό, παρά να λουφάξεις περιμένοντας από κάποιους «ακραίους» να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους.
Βγες από την υποτιθέμενη ασφάλεια της αδράνειας σου.
Το ‘χεις ξανακάνει και ξέρω ότι η διάρκεια είναι το πρόβλημα σου, όχι η τόλμη σου.
Ενθουσιάζεσαι και πανηγυρίζεις πριν τερματίσεις, χάνεις την συγκέντρωση σου και συχνά χάνεις πάνω στο νήμα.
Κι ακόμη, η αφέλεια σου είναι που σε ρίχνει στα βράχια, λίγο πριν φτάσεις στο νέο σου λιμάνι. Τα αφήνεις όλα στους «ειδικούς», στους ματαιόδοξους ταγούς σου, πετάς λευκή πετσέτα θεωρώντας ότι έπραξες το καθήκον σου και με το παραπάνω. Πολέμησα και νίκησα λες, μόνο που σε αντίθεση με τον δικό σου πόλεμο, ο δικός τους δεν τελειώνει, παρά μόνον με την σκλαβιά σου.
Μια ζαριά είναι, που θα σε απελευθερώσει αλλά για να φτάσεις στο ποθούμενο, πρέπει να είσαι αποφασισμένος για όλα και πολύ περισσότερο υποψιασμένος. Η Ιστορία σου σε έχει ήδη διδάξει πολλά.
Σε πούλησαν, σε πρόδωσαν χίλιες φορές. Βασανίστηκες, χρησιμοποιήθηκες.
Σου έστησαν παιχνίδια ποντάροντας στη διχόνοια, αυτό το μικρόβιο που αιώνες τώρα διαψεύδει τα όνειρα σου. Διχόνοια με τον αδελφό σου αλλά διχόνοια και με τον εαυτό σου. Τα ιδανικά σου εναντίον των σκοτεινών πόθων σου.
Η ελευθερία σου απέναντι στον πειρασμό να εξουσιάσεις, να πάρεις τη ρεβάνς.
Μα οι πραγματικά ελεύθεροι άνθρωποι δεν εκδικούνται, απλά συγχωρούν και είναι αυτή η αγάπη που σε ανεβάζει στα ουράνια, που αναδεικνύει τη διαφορετικότητα σου.
Ξέρω και γι’ αυτούς που εμφανίζονται σαν προφήτες μου, σαν κήρυκες του έργου μου, μα έχουν εξορίσει την ανθρωπιά τους.
Γιατί είναι βέβαιο ότι θα δεις να συμβαίνουν μπρος στα μάτια σου αγριότητες που δεν τιμούν τον άνθρωπο κι εκεί είναι που θα δοκιμαστείς. Θα γίνεις σαν τους άλλους μια δολοφονική μηχανή, ένα άγριο και πανικόβλητο ζώο;
Όχι αν τιμήσεις την πνευματικότητα σου.
Απέναντι στα ιδανικά σου στέκουν οι σκιές σου, οι προσδοκίες σου, για χρήμα και εξουσία. Αυτές είναι όμως που αργά και μεθοδικά σου φορούν τις νέες αλυσίδες σου.
Λαχταράς να βρεθείς ανάμεσα στους ευνοημένους, τους νικητές, τους πλούσιους και τους βολεμένους. Φοβάσαι μην χάσεις τα προνόμια σου, κάποια ψίχουλα δηλαδή που εξαγόρασαν την συνείδηση σου. Κάνεις εκπτώσεις στα όνειρα σου για να επιβιώσεις, νομίζοντας ότι ζεις.
Απέναντι σε σένα στέκεις εσύ.
Δεν νομίζεις ότι σπατάλησες πολύ χρόνο βουτηγμένος μέσα στο ψέμα σου;
Δεν νομίζεις ότι ήρθε η στιγμή να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου, εγκαταλείποντας τον δουλοπρεπή εαυτό σου;
Κι όταν ο πράξεις, μην φοβάσαι, θα είμαι πάλι εδώ για να σου θυμίσω ότι τίποτε δεν κρατάει αιώνια κι ότι το αντίθετο μου θα πάρει και πάλι τα ηνία στον τροχό της Ιστορίας.
Αφού λοιπόν τίποτε δεν σε δεσμεύει από πλευράς μου, τόλμησε να υποστηρίξεις τον νέο σου εαυτό, που κι αυτός κάποτε θα παλιώσει.
Αυτά έχω να σου πω παιδί μου αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να θεωρήσεις τα λόγια μου νόμο και συμβόλαιο. Συνέχισε να με αμφισβητείς γιατί έτσι μου δίνεις χρόνια και δικαιώνεις την ύπαρξή μου.
Εδώ ψηλά με έχουν για τον «τρελό του χωριού» μα ξέρουν ότι χωρίς εμένα δεν μπορούν. Είναι βλέπεις ευλογία και κατάρα να είσαι πάντα αυτός που ξεχωρίζει με τις αντιφατικές αλήθειες του.
