Η ρήξη είναι μια σπιθαμή δρόμος. Την φέρνει κοντά σου ο Άρης, που εδώ και μέρες γυαλίζει τα όπλα του στους ουρανούς. Ο Κρόνος, ο Πλούτωνας κι ο Χείρωνας έχουν πάρει σειρά στο καλεντάρι του και τα πολυβόλα κροταλίζουν στην ψυχή σου.
Λες ότι οι άλλοι σε προκαλούν, σε αμφισβητούν, σε απορρίπτουν. Ότι αυθαιρετούν, φυτρώνουν εκεί που δεν τους σπέρνουν και σε κάνουν έξω φρενών με τις απαιτήσεις τους.
Είσαι έτοιμος να χωρίσεις τα τσανάκια σας κι όπως έγραψε ο ποιητής «είναι κι αυτή μια κάποια λύσις».
Ξέρεις όμως ότι για να το βλέπεις έτσι, πάει να πει ότι μέσα σου υπάρχει γόνιμο έδαφος, διαφορετικά οι έριδες και οι πόλεμοι δεν θα κάρπιζαν ποτέ.
Ξέρεις ότι ο κόσμος γύρω σου είναι ο καθρέφτης της ψυχής σου κι εσύ με τη σειρά σου γίνεσαι ο δικός του καθρέφτης. Και σε αυτήν την αμφίδρομη σχέση κάθε ουδετερότητα δείχνει μάταιη. Η μισή ευθύνη είναι βέβαια δική τους αλλά η άλλη μισή δική σου.
Έχεις φερθεί κι εσύ βίαια στον εαυτό σου, τον αμφισβήτησες τον απέρριψες. Ίσως κιόλας να τον απομάκρυνες από τις αλήθειες του, στο όνομα μιας κάποιας βολής.
Η βουλή σου έγινε βολή και το εσωτερικό σου πολίτευμα διαβρώθηκε, ίδια κι απαράλλαχτα με το εξωτερικό σου.
**Απόκτησε τώρα το βιβλίο του Γιάννη Ριζόπουλου «Το σταυροδρόμι της Αστρολογίας»**
Ήταν τότε που νοιαζόσουν μόνον για τον εαυτούλη σου και τις εφήμερες ανάγκες του. Τότε που τα τύμπανα του πολέμου κτυπούσαν, αλλά εσύ έκανες πως δεν ακούς. Πιανόσουν από έρωτες, γαντζωνόσουν από ηδονές, χρήμα κι εξουσία για να δώσεις νόημα στην ύπαρξή σου. Συχνά κορόιδευες τον εαυτό σου με ανούσια θεάματα ή αφοσιωνόσουν στις ζωές των άλλων. Σχολίαζες και κριτίκαρες καταστάσεις ή συμπεριφορές, που ήθελες να πιστεύεις ότι δεν σε αφορούν.
Τα θωρούσες όλα αυτά σαν ένα έργο που παίζεται στην TV σου, πιστεύοντας ότι δεν θα εισβάλουν ποτέ στην ζωή σου.
Μπορεί να έχεις ακόμη αυτήν την νοοτροπία. Εξ άλλου είναι εύκολο να ρίχνεις το φταίξιμο στους άλλους και να τους καταδικάζεις με συνοπτικές διαδικασίες στο εσωτερικό σου δικαστήριο. «Οι κακοί στη φυλακή», έτσι λες χωρίς να πολυσκέφτεσαι ότι εκεί θα γίνουν χειρότεροι. Θες να πιστεύεις ότι το άσυλο που τους «φιλοξενεί» εξασφαλίζει και την δική σου ασυλία έναντι της βίας.
Όμως βαθιά μέσα σου ξέρεις ότι καμιά τέτοια ασυλία δεν προστατεύει την ειρήνη σου, αν δεν φροντίσεις πρώτα να συνάψεις μια συνθήκη ειρήνης με τον εαυτό σου. Με το ζώο που κρύβεις μέσα σου.
Αχ αυτό το ζώο... Αιώνες το πολεμάς, το έχεις στήσει πολλές φορές στο εκτελεστικό απόσπασμα μα εκείνο έχει τον απέθαντο. Έγινες λέει πολιτισμένος, έφτιαξες νόμους και κανόνες μα δεν το ρώτησες και γιατί άλλωστε; Τι ξέρει το ζώο από την σοφία σου; Γι αυτό του φέρθηκες σκαιά, το εξευτέλισες, το εξόρισες, το αλυσόδεσες. Κι αυτό σημαίνει ότι δεν έπαψες ποτέ να το φοβάσαι.
Όπως δεν έπαψες να φοβάσαι και τις φυλακισμένες επιθυμίες ή τα απωθημένα σου, τους ψυχικούς κατάδικους σου, που έθαψες βαθιά για να μην ακούς τον ήχο των αλυσίδων τους.
Όλες αυτές οι ψυχικές οντότητες που έγιναν εσωτερικοί εχθροί σου, γιατί δεν βρέθηκε ποτέ ένας δρόμος συνεννόησης. Τις «τσεκούρωσες», μα έρχεται η στιγμή που κραδαίνουν τα δικά τους τσεκούρια, αφού μόνον αυτό έμαθαν από σένα. Τραβούν την προσοχή σου με τον τρόπο που διδάχτηκαν κι είναι δικά σου παιδιά, απόκληρα και παραπεταμένα.
**Απόκτησε τώρα το βιβλίο του Γιάννη Ριζόπουλου «Αστρολογία του 21ου αιώνα»**
Κάποιες από τις παλιές πληγές σου ματώνουν. Αυτές είναι που καθρεφτίζονται στον κόσμο σου κι εσύ νομίζεις ότι πρόκειται μόνον για εξωτερικούς εισβολείς.
Μπορεί να αγανακτείς και να εξεγείρεσαι με την αυθάδειά τους, αλλά, ουσιαστικά, κάθε φορά βιώνεις την βαρβαρότητα που σου αναλογεί, είναι η ίδια που άσκησες κι εσύ κτίζοντας γκέτο και καθεστώτα απαρτχάιντ. Μέσα σου και έξω σου.
Και βέβαια το χειρότερο που μπορείς να κάνεις είναι να τους σπρώξεις και πάλι στο περιθώριο, να επιβληθείς βίαια στους «ταραξίες», κλείνοντας κάθε δρόμο επικοινωνίας. Να κτίσεις νέες φυλακές ή να κάνεις «ασφαλέστερες» τις παλιές. Και τελικά να παγιδευτείς κι εσύ σε έναν κόσμο φυλακή.
Έχεις όμως και μια διαφορετική επιλογή στη διάθεσή σου. Να αναγνωρίσεις την αγανάκτησή τους και το δικαίωμα στη ζωή, να αποδεχθείς την διαφορετικότητά τους, όπως κι εσύ απαιτείς να αποδέχονται την δική σου. Κι αντί για φυλακές να φτιάξεις σχολεία, με μαθητή και δάσκαλο εσένα.
Κι ακόμη να φτιάξεις θέατρα για να αναπληρώνεις ρόλους που πολύ θα ήθελες να παίζεις στην ζωή σου, μα δεν τολμάς γιατί έχουν κόστος. Εκεί, είτε επί σκηνής, είτε από την θέση του θεατή, η αλήθεια σου θα θριαμβεύει με άλλοθι το «ψέμα». Κι όσο πιο ζωντανή είναι η αλήθεια σου, τόσο ζωντανεύει κι η ειρήνη σου.
Κάθε εχθρότητα και κάθε βίαιη αντιπαράθεση έχει τις ρίζες της μέσα σου. Πριν λοιπόν βιαστείς να ρίξεις το ανάθεμα στους άλλους, ας ξεκινήσεις από τη σχέση σου με τον εαυτό σου.
Τι δεν έχεις πράξει σωστά και σε εκθέτει σε μάχες; Τι αγνόησες, τι υποτίμησες, τι απόδιωξες; Ποιος διχασμός σε κατατρέχει; Μήπως ήρθε η ώρα να συμφιλιωθείς με τα αποπαίδια σου;
Κι όταν αφουγκραστείς την αλήθεια σου και πάρεις την απόφαση να ξανασμίξεις με τον εαυτό σου, μόνον τότε θα κερδίσεις το δικαίωμα να είσαι μαζί σου και μετά τη ρήξη.
