Από την μια η Αφροδίτη στον Ζυγό κι από την άλλη ο Άρης. Πόλεμος και ειρήνη θα πει κάποιος, μα εκείνο που χαρακτηρίζει από κοινού τα δύο άκρα της ύπαρξής σου είναι η διαπραγμάτευση.
Ή στην προκειμένη περίπτωση, ένας συνδυασμός τεχνασμάτων και στρατηγικής.
Καλώς ή κακώς, η εποχή που οι συμφωνίες έκλειναν με ένα σφίξιμο των χεριών, η εποχή της «μπέσας», έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Φρόντισε λοιπόν να διασφαλίσεις την εύρυθμη λειτουργία των πραγμάτων, μέσα από τον νομικό πολιτισμό που έφτιαξες, ύστερα από άφθονη γνώση κι εμπειρία των κακόβουλων προθέσεων.
Γιατί ξέρεις βέβαια ότι μια συνεργασία δεν συνίσταται στο να δώσεις «γην και ύδωρ» σε έναν επίδοξο κατακτητή σου, που βαφτίζει «συνεργασία» την υποταγή σου.
Το βασικό προαπαιτούμενο μιας καλής και λειτουργικής συνεργασίας είναι η ισοτιμία των εταίρων.
Όπως και σε ένα γάμο, αν ο ένας δεν σέβεται τον άλλον, τότε τίποτε δεν θα πάει καλά.
Θα μου πεις ότι αυτό είναι κάτι που το ακούς και το διαβάζεις συνέχεια, μόνον που σπάνια το βλέπεις να εφαρμόζεται. Βλέπεις στο τέλος επικρατεί ο νόμος του ισχυρότερου και μάλλον έχεις πειστεί ότι δεν γίνεται διαφορετικά. Όμως το συγκεκριμένο «καθεστώς» δεν συνάδει με κάποιον φυσικό νόμο. Είναι περισσότερο ένα αποτέλεσμα της μη ελεγχόμενης ανθρώπινης δίψας για κυριαρχία, ένα ακόμη δείγμα του κακού μας εαυτού.
Ενός εγωιστικού εαυτού που -τι οξύμωρο- υπάρχει και ζει εξ αιτίας της συνεργασίας. Υπό την επιστασία του εγκεφάλου σου, η καρδιά συνεργάζεται με τους πνεύμονες κι εσύ αναπνέεις. Οφείλεις την φυσική ύπαρξη σου στην ισότιμη συνεργασία των συστημάτων του οργανισμού σου. Το μυϊκό με το νευρικό, το πεπτικό, τους ενδοκρινείς αδένες και το ανοσοποιητικό σου. Κι όταν κάποια κύτταρα σου αυτονομούνται, επιθυμώντας διακαώς να κυριαρχήσουν των υπολοίπων, τότε είναι που σβήνεις, λιώνεις και πεθαίνεις. Όταν τελειώνει η συνεργασία, τότε τελειώνεις κι εσύ. Μεγάλο μάθημα…
Από αυτό να παραδειγματιστείς και να στήσεις μια συνεργασία με πλαίσιο την αλληλοκάλυψη των αναγκών κι όχι ένα μονομερές συμφέρον. Η αλήθεια σου είναι ο οδηγός σου, όπως και η αλήθεια των συνεργατών σου θα πρέπει να είναι ο δικός τους. Αλλιώς το πράγμα δεν πάει πουθενά…
Αργά ή γρήγορα η «συνεργασία» θα γίνει σκλαβιά, όπως γίνεται μερικές φορές και η μισθωτή εργασία σου. Στο όνομα μιας άλλης «εύρυθμης λειτουργίας», μετατρέπεσαι σε πειθήνιο ρομπότ χωρίς καν να σου αναγνωρίζεται το δικαίωμα να γελάσεις ή να κλάψεις εν ώρα εργασίας. Ή -έστω- να κάνεις την δουλειά σου με τον δικό σου τρόπο.
Οι «Άρειες» απειλές είναι που συντηρούν την συνοχή μιας τέτοιας «συνεργασίας», όπου δεν διέπεται από το «βάστα με, να σε βαστώ, ν’ ανεβούμε το βουνό» αλλά από το «πατώ επί πτωμάτων». Είναι θέμα ερμηνείας, θα σου πουν, μα η αλήθεια είναι ότι πίσω από κάθε απόπειρα επιβολής κρύβεται ένας βαθύς υπαρξιακός φόβος.
Πόσο δυστυχισμένος είναι τελικά αυτός που υπάρχει μέσα από την άσκηση της εξουσίας του… Γιατί όποιος απαρνείται την αληθινή συνεργασία καταδικάζει τον εαυτό του σε έναν μοναχικό θάνατο.
Αλλά αυτό δεν είναι συγχωροχάρτι, ούτε άλλοθι για σένα κι αν διαπιστώσεις ότι κάποιος άλλος προσπαθεί, είτε με ωραία λόγια είτε με εκβιασμούς να σε κάνει ένα υποχείριο του, πιστεύοντας ότι βρίσκεσαι σε δυσχερή θέση, τότε ας μην υποκύψεις στην ανάγκη. Να αρνηθείς με σθένος, υπερασπιζόμενος τελικά την ίδια σου την ύπαρξη. Και το σύμπαν βλέπει και ακούει…
