Χρόνια τώρα, καταπιέζεσαι και καταπιέζεις εν ονόματι της «χρησιμότητας».
Το ίδιο το σύστημα σε έμαθε να είσαι χρήσιμος και ο Κρόνος ανέλαβε την διαιώνιση μιας τάξης πραγμάτων, που τελικά σε θέλει ένα χρήσιμο κορόιδο.
Από μικρό παιδί βομβαρδίζεσαι με διδαχές για τους «άχρηστους», που είτε μετανοούν είτε βρίσκουν τον δάσκαλό τους από την ίδια τη ζωή. Δεν υπάρχει βέβαια μεγαλύτερο ψέμα από αυτό. Αν κοιτάξεις γύρω σου, θα τους δεις να κυριαρχούν, ποντάροντας όχι στα προσόντα τους, αλλά στις δικές σου πλάτες.
Γιατί εσύ είσαι που τους δίνεις το δικαίωμα να εμφανίζονται ως οι επικυρίαρχοί σου.
Για τους απανταχού εξουσιαστές σου γίνεσαι χρήσιμος μόνον, όταν υπακούς στις εντολές τους, όταν, εξυπηρετώντας τις φιλοδοξίες τους, γίνεσαι ένα στρατιωτάκι στα χέρια τους, ένα ρομπότ που δεν αντιμιλά γιατί πάντα διαθέτει την βούληση του αφεντικού του.
Είσαι χρήσιμος όταν λες "ναι" σε όλα.
Συχνά μάλιστα η άσκηση της εξουσίας σε θέλει ένα γρανάζι της μηχανής απομονωμένο και αποκομμένο από το περιβάλλον του, ώστε να κάνεις την δουλειά σου χωρίς τις «παρενέργειες» μιας συλλογικότητας, που πάντα εγκυμονεί τον κίνδυνο να ξυπνήσεις και να αμφισβητήσεις το καθεστώς που διέπει την ζωή σου. Γι’ αυτό και στα σύγχρονα σκλαβοπάζαρα της εργασίας επιβάλλονται συχνά αυστηροί κώδικες συμπεριφοράς, που απαγορεύουν τις συνομιλίες με τους συναδέλφους σου. Έτσι, «μεταφράζονται» η ειδίκευση και ο επαγγελματισμός. Πρόκειται βέβαια για ένα μοντέλο που είναι εντελώς ξένο με την Μεσογειακή φύση σου αλλά στην ανάγκη το «καταπίνεις» κι αυτό.
Όμως στην πραγματικότητα δεν γεννήθηκες για να υπηρετείς τα απωθημένα του κάθε συμπλεγματικού.
Γεννήθηκες για να φανείς χρήσιμος στην κοινωνία, τους συνανθρώπους σου και βέβαια στον εαυτό σου, αξιοποιώντας τις ιδιαίτερες κλίσεις και τα ταλέντα σου.
Εσύ, σαν νοικοκύρης του «σπιτιού» σου, υποτίθεται πως θα έπρεπε να ξέρεις καλύτερα από τον καθένα τι εργαλεία χρειάζεσαι για να βελτιώσεις τις συνθήκες της ζωής σου και να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Όμως τις περισσότερες φορές ακολουθείς την οδό της υποταγής στις βουλές των ισχυρών και θυσιάζεις το ταλέντο σου για μια κακώς εννοούμενη σκοπιμότητα.
Λες «τι να κάνω εγώ με τις φτωχές μου δυνάμεις μπροστά στα μεγαθήρια»;
Και ακυρώνοντας το δικαίωμα της ελευθερίας σου, βαλτώνεις στην δουλεία σου, με παρηγοριά τα «τριάντα αργύρια» της μισθοδοσίας σου, που κι αυτά όμως όσο περνά ο καιρός όλο και λιγοστεύουν.
Όμως, τι έχεις να πεις στον εαυτό σου, όταν στέκεσαι μπροστά στον καθρέφτη;
Τι θα πεις, όταν αύριο θα σε κατηγορήσουν πως δεν έκανες τίποτε για να αποτρέψεις την δυστυχία των συνανθρώπων σου, ίσα-ίσα που συμμετείχες στον εξευτελισμό τους στο όνομα του συστήματος που υπηρετούσες ή κάποιου «–ισμού»
Κι αν αναρωτιέσαι για την ποινή σου, αυτή σου έχει ήδη επιβληθεί: Να είσαι πάντα ένα βολεμένο ή φοβισμένο ανθρωπάκι, που δεν υψώνει ποτέ το ανάστημά του άνευ αδείας και ξεσπά στους αδύναμους του μικρόκοσμού του.
Μιμείσαι την δυστυχία σου, νομίζοντας ότι έτσι θα την ξορκίσεις, μα ήρθε ο καιρός για να σπάσεις τον κύκλο των επαναλήψεων.
Γίνε λοιπόν πραγματικά χρήσιμος με την έμπρακτη αντίστασή σου σε όλα όσα παραβιάζουν τα στοιχειώδη δικαιώματα που τα περισσότερα από αυτά δεν είναι διόλου αυτονόητα αλλά κατακτήθηκαν ύστερα από αγώνες γενεών. Όλα όσα αντιβαίνουν την ίδια την ανθρωπιά.
Με την άρνησή σου να ακολουθήσεις τους κανόνες ενός συστήματος που βλέπει πάντα αριθμούς και ποτέ ανθρώπους.
Τον τρόπο θα τον βρεις εσύ, μα σίγουρα μπορείς να ξεκινήσεις από την καθημερινότητά σου κι όλα αυτά που την ορίζουν χωρίς να τα ορίζεις.
Και δεν σου γράφω μόνον για θεωρίες που είναι εύκολο να τις λες, αλλά δύσκολο να τις εφαρμόζεις. Τα πιο όμορφα πράγματα ξεκινούν με μια μικρή πράξη αλληλεγγύης, μια εμψύχωση που ξαναγεννά το όνειρο. Κι όταν δεις για πρώτη φορά την ευγνωμοσύνη στα βουρκωμένα μάτια ενός συνανθρώπου σου, τότε θα ξέρεις ότι ακόμη κι αν σε «δικάσουν» γι' αυτό, θα μπορείς να απαντήσεις περήφανα ότι υπάκουσες στις διαταγές της καρδιάς σου.
