Αστρολογικό δελτίο για όλα τα ζώδια, από 13 έως 16 Ιουνίου

Με το χαμόγελο στα χείλη

Στο ερχόμενο τριήμερο, η «κρυφή» σύνοδος του τροπικού Ήλιου με τον αστρικό Δία, μοιάζει με ηλιόλουστο ξέφωτο μέσα στην πυκνή ζούγκλα των φόβων και της αβεβαιότητας.

Οι συνθήκες είναι μάλλον ιδανικές για να ξεκινήσουμε μια σημαντική προσπάθεια ή να ζητήσουμε βοήθεια από υψηλά ιστάμενα πρόσωπα. Αλλά και ακόμη αν κουρασμένοι από την υπερπροσπάθεια των προηγούμενων ημερών, προτιμήσουμε πιο «χαμηλή» πτήση στον κόσμο της ύλης και των εφήμερων απολαύσεων, ο Δίας δηλώνει πρόθυμος να μας «φορέσει» ένα χαμόγελο ευδαιμονίας, ικανό να δημιουργήσει μια καταλυτικά δημιουργική αισιοδοξία.

«Προχώρα εσύ και μη σε νοιάζει» είναι η άμεση παρότρυνση του, με επωδό την γνωστή ρήση «ες αύριον τα σπουδαία»...

Μέγας δημαγωγός ο Δίας, καταφέρνει πάντα να κερδίζει την συμπάθεια μας, πολύ περισσότερο αυτόν τον καιρό που έχει σαν «αόρατο» συμπαραστάτη τον Ποσειδώνα. Και οι δύο μαζί, μέσω της τετραγωνικής τους σχέσης, συνθέτουν το σκηνικό μιας τραγωδίας -καθ' όλα Ελληνικής τόσο στην αρχαιότητα, όσο και στο σήμερα- όπου εκεί που δείχνουν όλα «τελειωμένα», εμφανίζεται ο «από μηχανής θεός».

Ο Ποσειδώνας, ο έτερος αισιόδοξος της πλανητικής μας συντροφιάς, είναι ο μόνος που μπορεί να καταπολεμήσει τους φόβους μας, αντιπαραθέτοντας το αρχικά νεφελώδες «τίποτα» μιας πίστης, που όμως αναζητά το όνειρο και το θαύμα της. Και μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι θα το συναντήσει μόνον αν επιμείνει σε αυτό, παρά τις φωνές που κραυγάζουν για το αντίθετο.

Κυνηγώντας το ανέφικτο

Το «αερικό» του ζωδιακού, τον τελευταίο καιρό παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στον γήινο κόσμο μας και με το μαγικό του ραβδί μοιράζει αφειδώς ότι ...έχει και δεν έχει! Πλάνες, αυταπάτες και ίντριγκες από τη μια, οράματα και ιδανικά από την άλλη, έχουν όλα σαν κοινούς παρονομαστές το ευαγγέλιο μιας σωτηρίας. Την «σωτηρία» του πιστού που οι πεποιθήσεις αλλά και η λογική του τον οδηγούν ντουγρού στον γκρεμό αλλά και του πιστού που τελικά υπερίπταται από πάνω του, με τα φτερά της διαίσθησης. Κι αν θέλουμε να έχουμε την μακάρια τύχη του δεύτερου δεν έχουμε παρά να αφουγκραστούμε είτε την εσωτερική μας φωνή, είτε τους οιωνούς της ποιητικής συμβολικής του σύμπαντος. Να αφεθούμε στα «λάθη» που μας οδηγούν σε ένα ήρεμο λιμάνι.

Το τρεχαντήρι η Ελλάς

Κι εδώ, ως ...ύμνο στην δυναμική του Ποσειδώνα θα σας παραθέσω το τελευταίο απόσπασμα από ένα αγαπημένο διήγημα των παιδικών μου χρόνων, τον «Γέρακα» του Ανδρέα Καρκαβίτσα, όπου ο Γιώργης, ο αγαπημένος γιος του καπετάν Βαλμά, φαίνεται να οδηγεί το καΐκι πάνω στα βράχια του καβο-Μαλιά.

«Άξαφνα όμως ο Γιώργης τινάχτηκε ολόρθος κι έπεσε απάνω στο τιμόνι με όλη του τη δύναμη. Κάποια ελπίδα μέσα του ανάτειλε· στο νου του κάποιο λιμάνι ήσυχο ζωγραφίστηκε. Στην άγρια πέτρα απάνω η ψυχή μάντεψε αγκαλιά καλόγνωμη. Το τρεχαντήρι διάβηκε από την Καβοκαμήλα, λόξεψε στον άνεμο κι έσυρε γραμμή καταπάνω στη στεριά.

- Τι κάνεις αυτού, μωρέ! εφώναξε ο καπετάνιος.

- Στο λιμάνι, πατέρα μου· εκεί είναι πόρτο.

- Τι πόρτο, άτιμε! τι λιμάνι μου λες; Νομίζεις πως θα με γελάσεις;

- Όχι, σου λέω, πατέρα· είναι πόρτο μπροστά μας.

Ο Βαλμάς δεν ήθελε να πιστέψει καθόλου. Απελπισμένος όμως έδραμε στο δοιάκι, έβαλε όλη του τη δύναμη. Μα τίποτε δεν ξεχωρίζει πουθενά. Η στεριά ψηλώνει ακόμη, πέτρα μονοκόμματη, άγρια σαν οστρακοντυμένος κολοσσός. Ούτε σχισμάδα δείχνει, ούτε λάκκωμα στις πλαγιές. Και το νερό ακούραστο αφροκοπανίζει τα πόδια της, πλένει τα και λευκαίνει, δούλος ταπεινός και μαζί εχθρός της θανάσιμος. Και το «Μπιούτη» ακράτητο φεύγει, σαν να το κράζει ποθητό φάντασμα. Δυο τρεις οργιές ακόμη και θα κουτρήσει στο μάρμαρο.

Τον καπετάν Βαλμά φριχτή τον δέρνει υποψία. Το παιδί του θέλει να παίξει με τη στερνή του ώρα! Τραγικό βλέπει εμπρός του όραμα: ξύλα μαδέρια το τρεχαντήρι στο βράχο και τ' όνομά του ανάμπαιγμα στα χείλη των θαλασσινών. Δεν κρατήθηκε περισσότερο.

Έσυρε από τη ζώνη το στιλέτο και χύθηκε απάνω στην αγάπη του, την ώρα που το τσιμπούκι οργιά ήθελε να χωθεί στην πέτρα. Άρπαξε το Γιώργη από τα μαλλιά, πίσω γύρισε το κεφάλι του και το στιλέτο άστραψε στο φως της ημέρας. Μα την ίδια στιγμή κύμα θεόρατο καβάλησε την πρύμη, χώρισε το σφάχτη από το σφαχτάρι του.

Το τρεχαντήρι μ' ένα τρέμουλο, σα να ήταν το ίδιο το σφαχτάρι, στάθηκε ακίνητο. Ούτε το κύμα το δέρνει, ούτε άνεμος πια. Λιμανάκι ολοστρόγγυλο με καταπράσινες πλαγιές, με σπιτάκια πασίχαρα, με κάστρου χαλάσματα ζερβόδεξα ανοίγει εμπρός στο θαλασσόδαρτο ξύλο.

Ο ήλιος βασιλεύοντας κατάραχα πορφυροβάφει στρωτό γυαλί τα νερά και καθρεφτίζει παράμορφα τα κουρέλια των πανιών, των αρμένων τα ξεσκλίδια, δίνει χαρά σε ψυχωμένα κι άψυχα. Ο Ρουφογάλης χαιρετά με τρανταχτά γαβγίσματα το περιγιάλι. Το ναυτόπουλο τραγουδά σκαρφαλώνοντας στο κατάρτι. Και πίσω από το κάσαρο, ταπεινός και περίλυπος ο καπετάν Βαλμάς, κρύβει το πρόσωπό του πάνω στο πανιασμένο στήθος του μοναχογιού.

Έτσι έμαθαν οι ναυτικοί το λιμάνι του Γέρακα.»

Φυσικά, σε συλλογικό επίπεδο, η σωτηρία πάντα μοιάζει πιο αδυνατισμένη αφού είναι εκτεθειμένη στην βουή των πραγματιστών που έχουν χάσει από καιρό την επαφή με το «μέσα τους» ή ακόμα χειρότερα έχουν ανάγει τον Ποσειδώνα σε μαιτρ της παραπλάνησης.

Επί προσωπικού, όπου όλα κινούνται το ίδιο στα πλαίσια του εφικτού, όσο και του ανέφικτου, Παρθένοι, Δίδυμοι, Τοξότες και Ιχθύες βρίσκονται συνεπιβάτες στο δικό τους τρεχαντήρι «Μπιούτη» και καλούνται να υιοθετήσουν το ρόλο που τους ...ταιριάζει περισσότερο!

Μαζί τους και μια μερίδα των σταθερών ζωδίων (Ταύροι, Λέοντες, Σκορπιοί και Υδροχόοι), όσες και όσοι έχουν γεννηθεί στο δεύτερο πενθήμερο του κύκλου τους, έχουν δηλαδή τον Ήλιο τους από την 5η μέχρι την 10η μοίρα.

Αυτός είναι ο κύκλος των άμεσων αποδεκτών της Ποσειδώνιας και της Δίιας ενέργειας των ημερών, χωρίς ωστόσο να εξαιρούνται και όσες ή όσοι εκ των υπολοίπων έχουν τους δύο πλανήτες «κορώνα στο κεφάλι τους», σε περίοπτη θέση δηλαδή στο γενέθλιο ωροσκόπιο τους.

Σε κάθε περίπτωση, μια αυθόρμητη και γνήσια ευχή μπορεί να μας βγάλει από τα αδιέξοδα, πρώτον αν πιστέψουμε στο «θαύμα» και δεύτερον αν αφεθούμε στην -πάντα ολόσωστη κι ολόφωτη- παλίρροια της εσωτερικής μας φωνής. Να εκμεταλλευτούμε δηλαδή την «άνωση» του Δία, όχι όμως για να παραμείνουμε προσκολλημένοι σε ένα όμορφο θεόρατο μπαλόνι που πρόκειται να σκάσει αλλά για να φτάσουμε μια πραγματικότητα που μέχρι χθες έδειχνε τόσο μακρινή.

Ας το κάνουμε σαν αστροναύτες που ξεκίνησαν το ταξίδι τους για έναν μακρινό πλανήτη με την ισχύ ενός παντοδύναμου πυραύλου αλλά πατάνε σε αυτόν με την μικρή τους άκατο.