Μια ακόμη πράξη ολοκληρώθηκε στο ζωδιακό θεατράκι μας και ύστερα από το show των Ουρανοπλουτωναίων μερικοί θεατές έμειναν όρθιοι να χειροκροτούν την παράσταση που μίλησε στην ψυχή τους, την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι αποχώρησαν αγανακτισμένοι, αφήνοντας πίσω τους γιουχαΐσματα και την πλήρη απαξίωση τους. Έτσι είναι πάντα αυτά τα... παιδιά, με τα καμώματα τους καταφέρνουν να έχουν φανατικούς υποστηρικτές, μα και διακεκριμένους εχθρούς.
Ήδη, μια μερίδα του τύπου γράφει για «μια ανίερη παράσταση, σκέτη καταστροφή για τα ανθρωπιστικά ιδεώδη», ωστόσο σύμφωνα με την εκδοχή των πρωταγωνιστών επρόκειτο για μια μεταχρονολογημένη μεν αλλά γνήσια τραγωδία και απλά ξεβρώμισε ο τόπος από τους άσχετους...
Όπως κι αν έχει, ύστερα από τις νέες ισορροπίες που διαμορφώθηκαν και την... αντικατάσταση μέρους των θεατών, τα φώτα της ράμπας πέφτουν επάνω στην Αφροδίτη, η οποία ετοιμάζεται να υποδυθεί έναν ρόλο με ιδιαίτερες απαιτήσεις.
Θα πρέπει ταυτόχρονα να είναι μια αυστηρή γραμματέας δεσμευμένη από το πρωτόκολλο αλλά και μια γοητευτική Σειρήνα που πίσω από το comme il faut ταγιεράκι της κρύβει όνειρα, φαντασιώσεις και ανομολόγητες επιθυμίες. Βατός ο ρόλος θα μου πείτε, αφού δεν είναι η πρώτη -ούτε και η τελευταία- φορά που θα ζωντανέψει στην σκηνή της καθημερινότητας μας η χαμηλοβλεπούσα ερωμένη με τα κρυφά χαρίσματα, εκείνη που με την απαγορευτική σεμνότητα της δίνει τροφή σε υποθέσεις και θεριεύει τις δικές μας φαντασιώσεις. Εκείνη που μέσα της εμφορούνται τα δικά μας μυστικά, οι τύψεις, οι ενοχές και τα απωθημένα μας.
Στην θέση της Αφροδίτης μπορεί ο καθένας μας να βάλει τα συναισθήματα του, που στην παρούσα φάση καλούνται να εμφανιστούν σαν ένα επτασφράγιστο στρείδι που ανοίγει μόνον όταν το απελευθερωτικό σκοτάδι ξορκίσει τους φόβους μας.
Ή πάλι όταν μας κατακλύζει ένας χείμαρρος αναμνήσεων μιας χαμένης αγάπης και σιγοτραγουδάμε μαζί με τον Peppino Di Capri.
Αλήθεια, το θυμάστε;
Μελαγχολία του Σεπτέμβρη
με ρωτάει πότε θα σε δω
Μα η βροχή του Σεπτέμβρη
ξέρει πως θα 'ρθεις ξανά
Φωτογραφίες μου θυμίζουν
στιγμές που 'σουν κοντά μου
και αγαπούσα το φως
κι αναμνήσεις παίρνουν αγκαλιά τους
τις γκριζες ώρες και μου λείπεις πολύ...
Αυτό όμως είναι για τις ευαίσθητες ψυχές. Τι γίνεται με τις άλλες τις πιο... πονηρές;
Παραφράζοντας την γνωστή ρήση, το σλόγκαν των ημερών είναι «στον έρωτα λέγονται πράγματα που δεν γίνονται και γίνονται πράγματα που δεν λέγονται».
Αυτά συμβαίνουν όταν οι κοσμικοί σκηνοθέτες είναι δύο και ο ένας μάλιστα... εποφθαλμιά την θέση του άλλου!
Ο Ποσειδώνας και ο Κρόνος θέλουν ο καθένας για δικό του λογαριασμό τη δόξα του νικητή. Κι έτσι η Αφροδίτη -ο έρωτας μας μα κι όλα όσα μας τέρπουν- γίνεται ταυτόχρονα οσία και πόρνη, αιθέρια νεράιδα και σκοτεινή μάγισσα που υφαίνει τις ραδιουργίες της.
Στην πραγματικότητα βέβαια, εμείς είμαστε που βάζουμε τους τίτλους και φτιάχνουμε το σενάριο σε ένα έργο που μέσα στην υποκειμενικότητα μας θέλουμε να το ορίζουμε ως αντικειμενικό. «Μ‘ αγαπάει;» Αντί να αφεθούμε στην ευτυχία, ψάχνουμε για τις αποδείξεις της και σε κάθε τέτοια περίπτωση είναι βέβαιο πως δεν υπάρχει happy end.
Γιατί ο Ποσειδώνας μας δίνει μεν στο χέρι το κλειδί του Παραδείσου αλλά όταν ο Κρόνος παίρνει το «πάνω χέρι» καταλήγουμε να μονολογούμε σαν τον Φερδινάνδο στο έργο του Φρειδερίκου Σίλερ «Λουΐζα Μίλερ-Έρωτας και ραδιουργία»:
«Όχι, δεν είναι δυνατόν. Δεν είναι δυνατόν. Με τόσο αγγελική θωριά είναι αδύνατον
να ’κρυβε τέτοια σατανική ψυχή. Κι όμως, κι όμως! Κι αν ακόμα όλοι οι αγγέλοι
του ουρανού κατέβαιναν εδώ και ορκιζόντανε για την αθωότητά της -κι αν η γη
και ο ουρανός, η πλάση και Πλάστης της μου φανερωνότανε για να μου
εγγυηθούνε πως είναι αθώα- αυτό εδώ είναι το γράψιμό της! Το χέρι της! Μια
ανήκουστη, τερατώδης, απάτη. Απάτη, που άλλην όμοιά της δεν γνώρισε ακόμα ο
κόσμος. Αυτός λοιπόν ήτανε ο λόγος που αρνιότανε να φύγει κρυφά μαζί μου;
Αυτό ήτανε! Ω Θεέ! Τώρα ξυπνάω, τώρα αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μου
όλη η έκταση της προδοσίας της. Γι’ αυτό λοιπόν το λόγο ήτανε τόσο έτοιμη να
θυσιάσει τάχα την αγάπη της με τέτοιο ηρωισμό, και σχεδόν την πίστεψα, τούτη
την ηρωική στάση στο φτιασίδωμά της!»
(Μετ: Θ. Δ. Φραγκόπουλος)
Εδώ, η θλίψη και η απογοήτευση είναι ο καρπός μιας διάψευσης, που δρομολόγησε η ίδια η αφέλεια μας, φουντωμένη από «φαντάσματα» που ποτέ δεν αναγνωρίσαμε ως δικά μας παιδιά. Κι έτσι, η απιστία γκρεμίζει τον κόσμο μας.
Κάθε νόμισμα βέβαια έχει δύο όψεις και στην αντίπερα όχθη, υπάρχει ο Κρόνος που φράζει τον αληθινό έρωτα με ηθικές δεσμεύσεις και απαρέγκλιτες εντολές. Ένας Κρόνος που περιφρουρεί τα μέλη της κοινωνίας του, μήπως και υποκύψουν στον μεγαλύτερο επαναστάτη, τον Έρωτα.
Κι εδώ ταιριάζει ένας άλλος μονόλογος, βγαλμένος από την γραφίδα του Αλφρέ ντε Μυσέ.
Ο Περντιγκάν προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει στην Καμιγί τον δικό του εξελιγμένο Κρόνο, την εμπειρία του δηλαδή, έτσι όπως έχει οσμωθεί με το συναίσθημα του.
«Αντίο, Καμίγι, γύρισε πίσω στο μοναστήρι κ όταν θ’ ακούς τις απαίσιες αυτές
ιστορίες που σ’ έχουν φαρμακώσει, να τους πεις αυτά που θα σου πω : Όλοι οι
άνδρες είναι ψεύτες, άπιστοι, ψεύτικοι, φλύαροι, υποκριτές, αλαζόνες ή δειλοί,
ποταποί και φιλήδονοι. Όλες οι γυναίκες είναι ύπουλες, πανούργες, ματαιόδοξες,
άπληστες και διεφθαρμένες. Ο κόσμος είναι ένας απύθμενος βόθρος όπου οι πιο
δύσμορφες φώκιες έρπουν και παραδέρνουν πάνω σε βουνά περιττωμάτων. Όμως
υπάρχει στον κόσμο κάτι το άγιο και θεσπέσιο : η ένωση των δύο αυτών
πλασμάτων, των τόσο ατελών και αποτρόπαιων. Προδίδονται συχνά από τον
έρωτα, συχνά πληγώνονται, συχνά δυστυχούν. Όμως αγαπούν, κι όταν βρίσκονται
στο χείλος του τάφου στρέφονται για να κοιτάξουν πίσω, και μονολογούν : Συχνά
υπέφερα, κάποτε-κάποτε προδόθηκα, όμως αγάπησα. Εγώ τα έζησα όλα αυτά κι όχι
ένα πλάσμα, επίπλαστο παιδί της πλήξης και της αλαζονείας.
«Δεν παίζουν με τον έρωτα»
(Μετ: Χριστίνα Παρίση)
Κι εμείς κάτω από το βάρος των όψεων της Αφροδίτης με τον Ποσειδώνα (αντίθεση) και τον Κρόνο (εξάγωνο) καλούμαστε να ισορροπήσουμε ανάμεσα στα «πρέπει» και τις ονειρικές πτήσεις που υπαγορεύει ο ρομαντισμός μας ή το... φάντασμα του!
Ότι κι αν γίνει πάντως, όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα αυτής της βιωματικής μυθιστορίας, να μην ξεχάσουμε να χειροκροτήσουμε την πρωταγωνίστρια, την Αφροδίτη, ένα δικό μας παιδί που πάνω στη σκηνή βάλθηκε να μας μυήσει σε μια ενότητα που συνήθως δεν βλέπουμε.
Γιατί ο Κρόνος και ο Ποσειδώνας, οι δύο μεγάλοι σκηνοθέτες των ημερών, μπορεί να εμφανίζονται σαν προαιώνιοι ανταγωνιστές, δεν παύουν όμως να είναι δύο σοφοί, που έχουν το δικό τους μυστικό καταφύγιο.
Στον έρωτα, η κοινή συνεισφορά τους έχει κάτι από «Το Νησί», την τηλεοπτική σειρά που μας συγκλόνισε. Όμως όχι μόνον στον έρωτα, αφού οι δύο πλανήτες πίσω από την αυλαία θυσιάζουν από κοινού στον βωμό της προσφοράς.
Εκεί όπου η ταπεινότητα δεν είναι Φαρισαϊσμός και προσφέρουμε επειδή το νοιώθουμε έστω κι αν ξέρουμε πως δεν έχουμε να κερδίσουμε κάτι υλικό, εκεί που η αγάπη ζυμώνεται με τη συνειδητότητα, εκεί βρίσκεται το δικό τους κρυφό καταφύγιο.
Πέρα λοιπόν από την ερωτική διάσταση των όψεων της Αφροδίτης, ας μην ξεχάσουμε και την ανθρώπινη, εκείνη που σκορπίζει χαμόγελα στις πονεμένες ψυχές.
Ιχθύες και Παρθένοι, είναι οι πρώτοι που καλούνται να βουτήξουν στον ανθρωπισμό τους αλλά και να παλέψουν με τις προσωπικές χίμαιρες τους. Λέοντες, Υδροχόοι Κριοί και Ζυγοί καλούνται από την άλλη να αντικρίσουν κατάματα τα «πρέπει», ζυγίζοντας τα με το συναίσθημα τους.
Η «λίστα» βέβαια μπορεί να συμπεριλάβει στις τάξεις της και τον καθένα από εμάς που η ζωή τον έφερε να «παλαντζάρει» ανάμεσα στην φαντασία και την πραγματικότητα, ανεξαρτήτως ζωδίου.
Κι αν τυχόν κάποιοι ξεγελαστούν, πριν αναθεματίσουν τους άπιστους να θυμηθούν πως «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω»!
