Αστρολογικό δελτίο για όλα τα ζώδια: από 29/3 έως 2/4

Το σταχτί ποντίκι

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μικρό κλουβί ζούσαν δύο μπεζ χάμστερ. Μην έχοντας περάσει ούτε μια στιγμή ελευθερίας στο φυσικό τους περιβάλλον, θεωρούσαν ότι αυτή είναι η ζωή τους κι όλη μέρα έτρεχαν πάνω κάτω ευτυχισμένα, καταναλώνοντας αχόρταγα την τροφή που τους παρείχε το αφεντικό τους, ο μεγάλος και παντοδύναμος θεός τους.
Το φαγητό και το παιχνίδι ήταν τα δύο από τα τρία συστατικά της ευτυχίας τους. Το άλλο ήταν το σεξ. Δυναμωμένα κι ορεξάτα, όταν έφτανε η ώρα της αναπαραγωγής του... έδιναν και καταλάβαινε και με δεδομένη την ανυπαρξία αντισύλληψης, ο αριθμός των μελών της οικογένειας τους αυξήθηκε κατακόρυφα κατακυριεύοντας το κλουβί. Μέσα σε ένα χρόνο μια ντουζίνα μικρά χαριτωμένα ποντικάκια αλώνιζαν μέσα στον πλανήτη-κλουβί, προσπαθώντας παράλληλα να μοιραστούν το μάνα εξ ουρανού που έφτανε κάθε πρωί από το «θεϊκό» ανθρώπινο χέρι. Παρότι δεν δούλευαν και δεν παρήγαγαν τίποτα, ο γαλαντόμος αφέντης τους δεν φείδονταν σε παροχές. Κι έτσι παρά τον υπερπληθυσμό, η ανάπτυξη καλά κρατούσε, με τον πάτερ φαμίλια της ιστορίας μας να φουσκώνει διαρκώς από υπερηφάνεια και λίπος. Ως αρχηγός και προφήτης του θεού στα μάτια των ποντικών -έτσι τους είχε πει- έτρωγε πάντα τη μερίδα του λέοντος ή για να ακριβολογούμε, τη μερίδα του θεϊκού ποντικού.

Όμως φαίνεται πως ο θεός βαρέθηκε να βλέπει κάθε μέρα τις μπεζ αποχρώσεις τους κι αποφάσισε να εισάγει καινά δαιμόνια στην μικρή του ποντικοκοινωνία.
Κάποιο πρωινό λοιπόν, τα δέκα μικρά ποντίκια, η κυρά ποντικίνα κι ο προφήτης τους είδαν με έκπληξη, κουλουριασμένο σε μια γωνιά -oh mon Dieux- έναν ξένο! Ένα σταχτί αρσενικό ποντικάκι, που ανήσυχο και φοβισμένο κοίταζε με δέος τους ευτυχείς συγκρατούμενους του.
Φυσικά, όπως συμβαίνει σε όλες τις κλειστές κοινωνίες, η υποδοχή του νεόφερτου δεν ήταν και η καλύτερη. «Ήρθε για να μας αρπάξει τους μεζέδες και τις γυναίκες», φώναξε με δύναμη ο προφήτης χοντροποντικός και του 'δωσε μια σπρωξιά. «Εδώ που ήρθες, θα πεθάνεις της πείνας νέοπα. Σήκω και φύγε!». Που να πάει όμως ο δυστυχής; Κάγκελα παντού, που τραγουδάει κι ο Τζιμάκος... Έτσι, παρέμεινε σιωπηλός, κακομοίρης και λιπόσαρκος, τρώγοντας από τα περισσεύματα, αν υπήρχαν κι αυτά... Είχε όμως δύναμη ψυχής, αφού υπέμενε καρτερικά την πείνα και τις προσβολές των άλλων ποντικών. Να φανταστείτε πως ούτε στη ρόδα δεν τον άφηναν να ανεβαίνει, στερώντας του και την μόνη δυνατότητα αναψυχής. Όμως οι αμέτρητες στιγμές που πέρασε βλέποντας τη ρόδα να γυρίζει, τον έκαναν πιο σοφό. «Δεν πειράζει» σκέφτονταν. «Θα γυρίσει ο τροχός...»

Ο καιρός περνούσε και τίποτα δεν άλλαζε, ώσπου μια μέρα τα δέκα πρώην μικρά ποντίκια και η κυρά ποντικίνα που είχε φτιάξει μια γκούσα ίσα με το μπόι της, ξύπνησαν και τι να δουν. Ο προφήτης τους κείτονταν ανάσκελα στο πάτωμα με τα μάτια γουρλωμένα και την κοιλιά πρησμένη. Είχε σκάσει από την πολύ ανάπτυξη, ο φαταούλας, αφήνοντας ακέφαλο το ποίμνιο του...
Ο προφήτης απέθανε ζήτω ο προφήτης!
Ύστερα από την πρώτη αμηχανία, ο επόμενος αρσενικός -ο διάδοχος- ανέλαβε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. «Εμένα θα ακούτε τώρα», φώναξε δυνατά κραδαίνοντας το σύμβολο της εξουσίας του, έναν γιγάντιο σπόρο.
Κι άρχισε να μασουλάει θριαμβευτικά, επιβεβαιώνοντας κατά γράμμα πως «σόι πάει το βασίλειο»...
Πολύ σύντομα έγινε κι αυτός πάνχοντρος, αφού συνέχισε την πολιτική του προκατόχου του. Οι προμήθειες μισές-μισές, για αυτόν και για τους άλλους μπεζ υπηκόους.
Το σταχτί ποντίκι βέβαια παρέμενε ο παρίας της υπόθεσης, ψάχνοντας στα σκουπίδια για κανένα ξεροκόμματο.

Για να μην σας τα πολυλογώ, όποια ήταν η μοίρα του πρώτου μπεζ προφήτη, ήταν και του διαδόχου του. Πάει κι αυτός, όπως πήγαν κι οι επόμενοι μαζί με τα ευνοούμενα θηλυκά τους... Ανάσκελα με τα μάτια γουρλωμένα και την κοιλιά πρησμένη.
Κι όταν αναχώρησε κι ο τελευταίος μπεζ κυρίαρχος, ο πλανήτης-κλουβί είχε πλέον έναν και μόνο κάτοικο και κληρονόμο του βασιλείου τους, το σταχτί ποντίκι, που -δεν μπορεί κάποιον δυνατό Πλούτωνα θα είχε- τους έθαψε όλους. Και οι προμήθειες, που έριχνε αφειδώς ο θεός, ήταν πλέον αποκλειστικά δικές του!

Όμως η διδακτική ιστορία μου δεν τελειώνει εδώ, στον υποτιθέμενο θρίαμβο δηλαδή του δικαίου και την χόρταση του αδικημένου. Γιατί και το σταχτί ποντίκι που από απόβλητος έγινε βασιλιάς, ήταν επίσης δεμένο στο άρμα της μοίρας των αχόρταγων ποντικών. Δεν πέρασε ούτε μήνας από την μοιραία και αλματώδη κοινωνική προαγωγή του κι έσκασε από το φαγητό, αφήνοντας τελικά έρημο τον πλανήτη-κλουβί.
Ο 13ος ένοικος ήταν τελικά πολύ γρουσούζικος.

Όσο για το θεό, βλέποντας την κατάσταση, αποφάσισε να μην ασχοληθεί ξανά με τα ποντίκια. Την άλλη μέρα κιόλας, ένα άσπρο κουνέλι είχε πάρει την θέση του ευνοούμενου στο βασίλειο του.

Υποτίθεται ότι όλα αυτά μπορεί να συμβούν μόνον σε μια κοινωνία αχόρταγων χάμστερ κι όχι βέβαια στην κοινωνία των ανθρώπων, που διακρίνονται για το ήθος και τη σοφία τους. Όμως φευ, υπάρχουν τελικά πολλές ομοιότητες...

Ο θεός του χρήματος

Εδώ και αμέτρητους αιώνες, το χρήμα διαφεντεύει τα πάντα ή όπως τραγουδούσε και η Liza Minnelli στο Cabaret, «το χρήμα κάνει τον κόσμο να γυρίζει». Παρά τις απέλπιδες προσπάθειες διανοητών, φιλοσόφων, ανθρωπιστών, ηρώων και ημιθέων -ακόμη και του Ιησού Χριστού- προς την κατεύθυνση της απεμπλοκής μας από τον αιώνιο δυνάστη μας, ο «σατανάς» είναι ακόμη εδώ, πανίσχυρος μέσα στην πνευματική ένδεια μας. Και πως να μην είναι δηλαδή, αφού εδώ και αιώνες έχει θρονιαστεί στους επίσημους κόλπους των θεσμών που υποτίθεται φτιάχτηκαν για να τον πολεμήσουν. Όταν βλέπει κανείς τα χρυσοποίκιλτα ενδύματα των απανταχού Χριστιανών ιεραρχών, σε Δύση και Ανατολή, δεν μπορεί παρά να χαμογελάσει πικρά για την κατάντια των χριστιανικών αξιών.
Το χρήμα είναι η οδός προς την εξουσία και κανείς φιλόδοξος ταγός δεν γλίτωσε από αυτήν την εν δυνάμει και κυρίαρχη «νομοτέλεια», αφού όσο κι αν προσπάθησε να πάει κόντρα στις... παραδόσεις, το ίδιο το σύστημα τον ξέβρασε. Αυτό θα είναι και η μοίρα του νέου Πάπα, αν συνεχίσει να απαρνείται έμπρακτα την εγκόσμια δόξα και χλιδή.

Το μήνυμα της πνευματικής αναζήτησης, της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας έχει βρει μεν γόνιμο έδαφος σε πολλές ατομικές συνειδήσεις, φωτίζοντας και θερμαίνοντας τις καρδιές μας αλλά σε συλλογικό επίπεδο... μαύρη ειν' η νύχτα στα βουνά, στους κάμπους πέφτει χιόνι. Η μόνη ορατή θύρα προς την ελευθερία μας έχει καταλήξει να είναι η θύρα εξόδου των ΑΤΜ... Έτσι πιστεύουμε. Όλες οι αξίες και οι αρετές γίνονται συντρίμμια μπροστά στο χρήμα και ιδίως στον πανικό που προκαλεί η ιδέα της έλλειψης του. Σαν πεινασμένα ζώα χιμάμε, για να αρπάξουμε το ξεροκόμματο που μας πετούν... φιλεύσπλαχνα οι επικυρίαρχοι των ενστίκτων μας, περιγελώντας την αλλοφροσύνη μας σαν τον κ Σόιμπλε: «Κοίτα πως κάνουν για ένα ευρώ... Χα χα χα! Θα τους περάσει όμως...»

Και οι απανταχού ιερείς του «κακού», φροντίζουν να συντηρούν με κάθε μέσον τον τρόμο της φτώχιας και την παντοδυναμία τους που στηρίζεται σε αυτόν, αφού το χρήμα είναι ο θεός τους. Μας εκβιάζουν με τη δυστυχία, που οι ίδιοι την εννοούν αποκλειστικά ως έλλειψη των υλικών αγαθών. Μας μεταδίδουν τον τρόμο που νιώθουν οι ίδιοι μπροστά σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Όμως βρίσκουν και τα κάνουν, αφού είμαστε κι εμείς συνυπεύθυνοι στην απεμπόληση αυτών που ξεχωρίζουν πραγματικά τον Άνθρωπο από τα υπόλοιπα όντα επί της Γης.
Στους «δικούς» τους τάζουν βέβαια κάτι τις παραπάνω -μερίδιο στα κέρδη, ένα αξιοπρεπές γεύμα και 5-6 βαστάζους να τους κάνουν αέρα- και τα μόνα προβλήματα που έχουν είναι στη μοιρασιά, όταν πλέον απομυζήσουν τα θλιβερά ανθρωπάκια -γιατί αυτό γινόμαστε, όταν έχουμε απολέσει την ανώτερη φύση μας. Έτσι γίνονται και οι πόλεμοι, όπου όλοι οι «κακοί» φοράνε τη μάσκα του «καλού», ώστε να προσελκύσουν ακόμη περισσότερο «κρέας για τις μηχανές τους». Κι ο εκάστοτε νικητής περιμένει απλά τη σειρά του, μέχρι να σκάσει από το πολύ «φαγητό» σαν τον ποντικό-προφήτη της ιστορίας.
Η ανάπτυξη χωρίς πνευματικές αξίες φέρνει πλούτο για τους λίγους και πολέμους για τους πολλούς. Πότε άραγε θα σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος;

Στην Αστρολογία, όταν λέμε χρήμα, εννοούμε τον Δία και τον Πλούτωνα, είτε κατά μόνας, είτε... κατά ριπάς και η υπέρλαμπρη παρουσία τους στο σκηνικό των ημερών, ήταν και η αφορμή των όσων διαβάσατε παραπάνω.
Οι όψεις που σχηματίζουν με τον Ήλιο και την Αφροδίτη είναι ο ορισμός του «οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι» αλλά και της πλεονεξίας που στην προέκταση της οδηγεί αρχικά στη διόγκωση της κενότητας και ύστερα στην περιθωριοποίηση των υψηλότερων αξιών και στον μηδενισμό της ίδιας της ζωής. Ανεξάρτητα από το ποιοί θα ευνοηθούν και ποιοί όχι, ποιοί θα δουν τα πάντα να χάνονται μέσα σε μια στιγμή ή να κερδίζονται σαν «μάνα εξ ουρανού», δεν πρέπει να ξεχνάμε ποτέ ότι ακόμη δεν έχουμε ξεφύγει από τη μοίρα ενός ποντικού, που πιστεύει ότι το ευ ζην περιορίζεται στην κατοχή αγαθών και εξουσίας, δηλαδή ανθρώπων.

Κι αυτό το τελευταίο δυστυχώς βρίσκει εφαρμογές σε όλο το φάσμα των δραστηριοτήτων μας, αγγίζοντας ακόμη και το πιο επαναστατημένο φέουδο, αυτό του Έρωτα, που αντί για δύναμη δημιουργίας, συχνά καταλήγει ως «Κατοχικός έρωτας» να είναι πηγή μιζέριας και δυστυχίας.
Να είμαστε κι όχι να έχουμε, αυτό είναι το διαχρονικό μήνυμα που κρύβεται πίσω από κάθε βίωμα απώλειας αλλά και πίσω από κάθε εφήμερο κέρδος.

Η αναζήτηση της ευτυχίας και η «θεραπεία» των στερητικών συνδρόμων μας αποκλειστικά και μόνον μέσω της υλικής ευμάρειας είναι αυτή που μας οδήγησε -και πάντα θα μας οδηγεί- σε κρίση. Και αν πραγματικά θέλουμε να δραπετεύσουμε από την «παντοδυναμία» του δίπολου Δία-Πλούτωνα και των όσων απεργάζεται για μας χωρίς εμάς, δεν έχουμε παρά να προτάξουμε την αφαιρετικότητα, την υπέρβαση, τον οραματισμό και την γλυκύτητα της Αγάπης του Ποσειδώνα. Γιατί, «Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος, αν τον κόσμον όλον κερδίσει την δε ψυχή αυτού ζημιωθή;»

Παλιό αλλά πάντα επίκαιρο...

*Θέλετε να μάθετε τι προβλέπουν για εσάς τα άστρα για τον επόμενο χρόνο; Το astrology.gr έχει τις απαντήσεις εδώ.