Ο Πλούτωνας κι ο Χείρωνας υφαίνουν τα πέπλα τους στους ουρανούς και σε καλούν να αναγνωρίσεις το γνήσιο συναίσθημά σου και να αφεθείς στον μαγικό του κόσμο, εκεί που δεν υπάρχει κανείς για να «βαφτίσει» την αγάπη σου «πόνο» και «δυστυχία».
Στην πραγματικότητα, ο πόνος που νιώθεις κάθε φορά που αγαπάς και «προδίνεσαι» είναι προϊόν του νου ή πιο σωστά της διαστροφής του συναισθήματός σου από τον νου σου. Γιατί το αγνό συναίσθημα δε θα έμπαινε ποτέ στην ζυγαριά του δούναι και λαβείν.
Κάθε φορά που δεν πηγαίνει κάτι καλά στην ζωή σου, οι σοφοί μέσα σου και γύρω σου δεν χάνουν την ευκαιρία να δείξουν με το δάκτυλο τον φταίχτη, κατηγορώντας τον για όλα τα παθήματά σου.
Το συναίσθημά σου φταίει που επέδειξες αδυναμία σε μια κρίσιμη στιγμή.
Που σε εκμεταλλεύτηκαν.
Που εμπιστεύτηκες λάθος άνθρωπο.
Που αγάπησες.
Και όλοι τους σε παροτρύνουν να λογικευτείς επιτέλους και να πάψεις να είσαι έρμαιο ενός αστάθμητου παράγοντα, που λειτουργεί χωρίς κανόνες.
Όμως ο ένοχος που κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου δεν είναι το γνήσιο συναίσθημά σου αλλά η καρικατούρα του. Είναι το συναίσθημα που πνίγεται στην θάλασσα των συμφερόντων του νου και πιάνεται από μια σανίδα σωτηρίας που εκείνος του προσφέρει: Τους «χρυσούς» κανόνες του, ώστε να πάψει να επαναστατεί απέναντι στην καθεστηκυία τάξη.
Κι έτσι η αγάπη αλλά και η ενσυναίσθησή σου γίνονται κατευθυνόμενες με τον τρόπο που ορίζει ο νους σου: Να αγαπάς προς το συμφέρον σου. Να αγαπάς μόνον εκείνους κι εκείνες που έχουν να προσφέρουν ανταλλάγματα για την αγάπη σου και να αγαπάς έχοντας την προσδοκία να πάρεις, να κερδίσεις.
Όμως, αυτός δεν είναι ο «νόμος» της γνήσιας αγάπης αλλά ο νόμος των αγορών.
Κι αυτό δεν είναι το συναίσθημά σου αλλά η Σκιά του. Γι' αυτό υποφέρεις και πονάς, γιατί βρίσκεσαι μακριά από το φως του.
Μου πήρε κι εμένα κάμποσο χρόνο μέχρι να το καταλάβω αλλά, αντί να σου γεμίσω το κεφάλι με φιλοσοφίες, θα απευθυνθώ στο φωτεινό συναίσθημά σου μέσα από ένα παραμύθι που έγραψε ο Όσκαρ Ουάιλντ, τον «Ευτυχισμένο Πρίγκιπα».
Είναι η ιστορία του χρυσοστολισμένου αγάλματος ενός πρίγκιπα κι ενός χελιδονιού που για να μοιράσει τον πλούτο του στους φτωχούς της πολιτείας, μένει πίσω μέσα στο καταχείμωνο και τελικά πεθαίνει.
Καθώς οι αρχές του τόπου θεωρούν ότι το απογυμνωμένο άγαλμα δεν έχει πια να δώσει τίποτα σπουδαίο στην πόλη τους, αποφασίζουν να το γκρεμίσουν και να το λιώσουν, μα η μολυβένια του καρδιά καταλήγει στα σκουπίδια μαζί με το νεκρό πουλί.
Και να πως τελειώνει, κόντρα στον «κοινό νου»:
"Τι παράξενο πράγμα!" είπε ο επόπτης των εργατών στο χυτήριο. "Αυτή η σπασμένη καρδιά από μολύβι δεν λιώνει στην υψικάμινο. Πρέπει να την ξεφορτωθούμε". Έτσι την πέταξαν σε μια σκονισμένη στοίβα που είχαν πετάξει και το νεκρό Χελιδόνι.
"Φέρε μου τα δυο πολυτιμότερα πράγματα της πόλης", είπε ο Θεός σε έναν από τους Αγγέλους Του, και ο Άγγελος Του έφερε την μολυβένια καρδιά και το νεκρό πουλί.
"Διάλεξες σωστά", είπε ο Θεός, "επειδή στον κήπο μου του Παραδείσου αυτό το μικρό πουλί θα κελαηδάει για πάντα και στη χρυσή μου πόλη ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας θα με δοξάζει".
Άκουσε όλο το παραμύθι σε αφήγηση Δημήτρη Χορν
{youtube}LRZ0t7DWqsE&feature=youtu.be{/youtube}
Κατέβασε τώρα το application του Astrology.gr, για το iPhone, το iPad ή το iPod σου!
