Αστρολογικό δελτίο για όλα τα ζώδια, από 11/11 έως 13/11

Ο Άρης σου ζητά να διεκδικήσεις το δίκιο σου κόντρα στους ισχυρούς. Να αγωνιστείς έστω και για την τιμή των όπλων, μήπως σε συμπονέσουν οι ουρανοί και πάρεις κάτι περισσότερο από το μερτικό που σου αναλογεί, δύο ψίχουλα και μια θέση στο σύστημά τους.

Κάποιοι γύρω σου μάλιστα, επιχειρούν να σε «εμψυχώσουν», ώστε να δώσεις την μάχη που εκείνοι διάλεξαν και να νικήσεις για λογαριασμό τους. Σου λένε και σου γράφουν για την κατάρρευση των πάντων, για τις οικονομίες σου και το σπίτι σου που κινδυνεύουν να χαθούν. Κραδαίνουν τον μπαμπούλα της φτώχιας, μπας και «ξυπνήσεις» γίνεις, δηλαδή, για μια ακόμη φορά ένα παιχνίδι στα χέρια συγκεκριμένων συμφερόντων. Αυτοί που χάνουν την πρόσβαση τους στο «μέλι» σε καλούν να ενεργοποιηθείς, να παλέψεις, να δώσεις και το αίμα σου αν χρειαστεί.
Για χιλιοστή φορά γίνεσαι ο «υπερήφανος λαός», ο «ένδοξος στρατός», που θα αποδεκατιστεί στην «Μητέρα όλως των μαχών» για την δόξα των στρατηγών.

Μα από πίτα που δεν τρως, τι σε μέλει κι αν καεί;

Η Ιστορία σου έχει αποδείξει πολλές φορές ότι πίσω από υποτιθέμενες αντιπαλότητες υπάρχουν έντεχνα στημένες συμμαχίες κι ότι η επίσης υποτιθέμενη νίκη σου δεν είναι παρά το ΟΚ για να εφαρμοστούν όλα αυτά που... ηττήθηκαν!
Μην πας μακριά, κάθε επινόηση και επίτευγμα των Ναζί βρήκε γρήγορα την θέση του στην κοινωνία των νικητών.
Την πάτησες πολλές φορές στο παρελθόν, στράφηκες ενάντια στον αδελφό σου, στην μάνα σου και τον πατέρα σου «για του έθνους την τιμή».
Αλλά σήμερα, μάλλον προτιμάς την ησυχία σου, ξέροντας ότι το παιχνίδι είναι στημένο.

Παίρνεις λοιπόν το κορίτσι σου ή το αγόρι σου και βγαίνεις μια βόλτα. Λιάζεσαι κι αναπνέεις τον αέρα, που κανείς δεν μπορεί να σου στερήσει ακόμη. Χαίρεσαι τον έρωτά σου.

Λυσσάνε τα φερέφωνα: Αδιαφορείς λένε για το μέλλον σου. Μα εσύ δεν σκοπεύεις να διαθέσεις ούτε ένα δευτερόλεπτο για το μέλλον ΤΟΥΣ.

Πριν από μερικές δεκαετίες, λίγο πριν το '80 κι ενώ τα πανεπιστήμια ήταν «η ελπίδα της κοινωνίας», δηλαδή ένα παζάρι ιδεολογιών κι ένας χώρος στρατολόγησης των κομμάτων, κάποιοι τόλμησαν κι έβγαλαν τη γλώσσα τους στο σύστημα. Αποφάσισαν να παίξουν το παιχνίδι με τους δικούς τους όρους κι είπαν χαμογελώντας ότι «εκτός από τον ιμπεριαλισμό υπάρχει και η μοναξιά».

Τους είπαν «αναρχοαυτόνομους» γιατί δεν μπορούσαν να τους εντάξουν πουθενά, μεράκλωναν με ρεμπέτικα, σφύριζαν και κανένα αντάρτικο, μα τα έδιναν όλα χορεύοντας το LA Woman των Doors. Δανείστηκαν το νόημα του Γαλλικού Μάη και ξανάβαλαν στο πικάπ τα συνθήματα του «Και τα αυτιά έχουν τοίχους». Τους έψεξαν τους λοιδόρησαν, μα την ίδια στιγμή οι κομματικές νεολαίες της εποχής έψαχναν τρόπους για να εντάξουν στο ψέμα τους αυτήν την αλήθεια που ξεμύτισε μπουχτισμένη από την υποκρισία.
Τότε ήταν που ξαφνικά ο «αμερικάνικος τρόπος ζωής» που έλεγαν οι «σύντροφοι» έπαψε να είναι «αμάρτημα» και σε όλες τις συνοικίες η «καθοδήγηση» άρχισε να μυείται στους ροκ ήχους. Ξαφνικά στις γειτονιές άρχισαν να διοργανώνονται πάρτι που είχαν σαν σκοπό να «μαντρώσουν» τους ανένταχτους, να τους κάνουν στρατιωτάκια μιας ιδεολογίας που από καιρό έμοιαζε περισσότερο με μουσειακό έκθεμα κι όχι με ζωντανή αλήθεια. Εις μάτην...

Αυτή ήταν η φοιτητική «άνοιξη», που έμελλε να κρατήσει λίγο, όπως όλα τα αυθεντικά πράγματα που ανθίζουν στην ώρα τους κι ύστερα χάνονται με την υπόσχεση όμως πως θα ξανάρθουν. Όχι σαν τα άλλα που βαλσαμώνονται στο όνομα μιας «διαρκούς επανάστασης», που τελικά έχει σαν μοναδικό σκοπό να ταΐσει τους γραφειοκράτες των ιδεολογιών.

Αυτούς που λίγα χρόνια μετά, χθες σήμερα και αύριο στελέχωσαν και στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό, ξεπουλώντας τις «επαναστάσεις» τους για ένα σκάφος, ένα εξοχικό και μια θεσούλα στο Δημόσιο ή σε έναν συνδικαλιστικό φορέα «περιωπής». Όσοι μάλιστα δικτυώθηκαν «σωστά», έφτιαξαν 2-3 πολυκατοικίες το 99 με το χρηματιστήριο αλλά ακόμη κι αν δεν πρόλαβαν το σύστημα έβρισκε και βρίσκει πάντα τρόπο να ανταμείψει τους πιστούς του. Λίγο αργότερα ήρθαν οι Ολυμπιακοί αγώνες, τα εξοπλιστικά προγράμματα με τις παχυλές μίζες και πιο πρόσφατα τα ασφάλιστρα κινδύνου, τα γνωστά CDS.

Από όποια πλευρά κι αν το δεις, αν μπεις στο παιχνίδι τους δεν σου μένει παρά μόνο μια επιλογή, να ξεπουληθείς, να εκπορνευτείς για «να τρώνε με χρυσά κουτάλια και τα εγγόνια σου». Αλλιώς είσαι χαμένος, ένας Looser που όπως σε κάποιες παλιές ταινίες θα μένεις με την ηθική και τις αξίες σου στο χέρι.

Όμως αυτές είναι η πραγματική σου περιουσία, οάσεις αθανασίας στην πνευματική έρημο ενός φθαρτού κόσμου, και δεν μπορούν να σου τις πάρουν αν δεν τις δώσεις με την θέληση σου. Βλέπεις πως χρόνια τώρα πασχίζουν να σου αφαιρέσουν τις αξίες σου, γιατί ξέρουν ότι χωρίς αυτές είσαι ένα πειθήνιο όργανο τους, ένα πιόνι που χωρίς Παιδεία και μαθαίνοντας να λατρεύει τον θεό του χρήματος, παρασύρεται «όπου φυσάει ο άνεμος». Θυμάμαι έναν καθηγητή μου, που χωρίς να διεκδικεί δάφνες επαναστατικότητας –θεολόγος ήταν- μας μιλούσε συχνά για αυτήν την θαυμαστή κατηγορία ανθρώπων, τους «ΟΦΑ».

Κι ίσως ήταν το μόνο που κράτησα από αυτόν γιατί μίλησε στην καρδιά μου, έπιασε το εφηβικό πνεύμα που από μια παραξενιά της φύσης μένει ακόμη ζωντανό, κρατώντας μέσα του άσβεστη την φλόγα της ζωής.

Μεγάλωσα, μεγάλωσες αλλά βλέπεις ότι οι πολιτικές χειραγώγησης παραμένουν πάνω-κάτω οι ίδιες. Έλλειψη φαντασίας ή μεγάλη αποτελεσματικότητα; Ό,τι κι αν είναι δεν επιτρέπεται σε μένα, σε σένα να πέφτουμε ξανά στην ίδια παγίδα.

Η Άνοιξη είναι δική μας, μας ανήκει γιατί είμαστε τα παιδιά της και θα την ξαναφέρουμε, ακόμη κι αν μεσολαβήσουν πέντε, δέκα, εκατό χειμώνες Μνημονίων.

Και μπορούμε να ελπίζουμε σε αυτό για όσο καιρό βασιλεύει μέσα μας ο έρωτας για τον Άνθρωπο που ζει στα όνειρά μας. Για εκείνον που προδόθηκε χίλιες φορές, πέθανε άλλες τόσες αλλά σαν τον Ήλιο ανασταίνεται τα πρωινά, την ώρα που μοιράζεσαι ένα χάδι με τον άνθρωπό σου και μαζί με αυτόν αγκαλιάζεις όλους εκείνους που σου μοιάζουν γιατί τα όνειρά τους τρέφουν την αλήθεια τους.

Για αυτόν τον έρωτα σου γράφω και τώρα, που στενάζεις κάτω από τις επιταγές των Μνημονίων. Ένα, δύο, τρία, πολλά Μνημόνια... αντί για Πολυτεχνεία, δες τι παράξενη ειρωνεία, έτσι μεταφράστηκε ένα σύνθημα του χτες από αυτούς, που σήμερα κάθονται στον σβέρκο σου. Χωρίς αυτόν δεν πάμε, δεν πας πουθενά.

Η πιο σημαντική επανάσταση είναι αυτή της καθημερινότητάς μας!

Κατέβασε τώρα το application του Astrology.gr, για το iPhone, το iPad ή το iPod σου!