Σου το έχουν πει πολλές φορές: Μην σκαλίζεις το παρελθόν, μην ξύνεις πληγές.
Όμως εσύ τώρα δεν ακούς γιατί σε προστάζουν τα κοσμικά τύμπανα. Χορεύεις στον ρυθμό τους, σαν σε σαμάνικη τελετουργία, ξεθάβοντας μνήμες και βιώματα.
Ήρθε η ώρα της προσωπικής σου αρχαιολογίας.
Η Σεληνιακή έκλειψη σε μεθά, ο Άρης οδηγεί την έκσταση σου κι ο Χείρωνας σου ψιθυρίζει την αλήθεια του: Αν δεν φέρεις στο φως το παρελθόν σου, δεν θα ξεμπερδέψεις ποτέ με αυτό κι η ανανέωση στο δικαίωμα της Αθανασίας σου θα μείνει κενό γράμμα.
Βουτάς λοιπόν και το πρώτο που ανακαλύπτεις είναι ο ξεχασμένος εαυτός σου, ο πρωτόγονος που η μοίρα του το ήθελε, να επαναστατήσει απέναντι στην ευτυχία του. Τότε ζούσες στην αγκαλιά της Μητέρας Φύσης, που διαφέντευε απόλυτα την ζωή μα κι αυτό που αργότερα αποκάλεσες θάνατο. Γιατί αρχικά η φυγή σου ήταν ένα νανούρισμα, μια επιστροφή στην μήτρα.
Όμως εκείνος ο αρχέγονος παράδεισος χάθηκε κι εσύ σκέπασες την ερημιά σου με βαθυστόχαστες αναλύσεις. Μεγάλωσες, ωρίμασες, χειραφετήθηκες, έβαλες μπροστά τις μηχανές σου και με το μυαλό σου άρχισες να σκίζεις τα κύματα στον ωκεανό της εξέλιξης σου. Ψάχνεις πια για τον νέο παράδεισο σου, που θα γίνει θρύλος για τις επερχόμενες γενιές αλλά κάθε φορά που έρχεσαι στον κόσμο σαν ένας νέος Άνθρωπος επαναλαμβάνεις την ακολουθία του παρελθόντος σου.
Και τελικά είναι λίγες οι φορές που σκέφτεσαι σαν ένας πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος. Σαν ένας άνθρωπος που σκαλίζει το παρελθόν του με σεβασμό και γνώση. Όχι για να προσκολληθεί σε αυτό, ούτε να καυχηθεί ή να ξεθάψει το τσεκούρι του πολέμου αλλά για να διδαχθεί και να βρει την αιτία των πραγμάτων.
Γιατί πονάς; Γιατί αγωνίζεσαι; Ποιόν πασχίζεις να νικήσεις, τελικά;
Τις περισσότερες βάζεις την σκέψη σου να δικαιολογήσει το βόλεμα σου. Το ψέμα που ζεις, με την χορηγία του παρελθόντος σου.
Και η μοίρα σου γίνεται, να ζεις και να ξαναζείς το ίδιο έργο, μέχρι να σπάσει η κατάρα. Αν...
Δεν επεξεργάζεσαι τις μνήμες σου, δεν προβληματίζεσαι για τα κληροδοτήματα σου, κρατώντας εσαεί τον εαυτό σου αιχμάλωτο μιας ασυνείδητης αναβίωσης του παρελθόντος σου.
Έχεις μάθει να μιλάς για τα παιδικά τραύματα σου και τις ερωτικές απογοητεύσεις σου, λες και πρόκειται για εκθέματα μουσείου. Όμως ακόμη κι αν τα βλέπεις έτσι, δεν αργεί η ώρα που τα εκθέματα θα ζωντανέψουν, ζητώντας το μερτικό τους στην τωρινή ζωή σου.
Κι όσο κι αν τον ξεγελάς, ο τρόμος σου μπροστά στα τέρατα της παιδικής σου ηλικίας, παραμένει ζωντανός και το ίδιο ισχυρός. Ο «μπαμπούλας» σου είναι πάντα εδώ, με άλλη μορφή και για να τον νικήσεις θα πρέπει να πας πίσω στην πηγή.
Θυμίσου, νοιώσε και πράξε το σωστό για σένα...
Σε έμαθαν πως η παιδική σου ηλικία ήταν ξέγνοιαστη κι ας ήταν για σένα μια φυλακή. Στον κόσμο σου τα παιδιά ήταν -σχεδόν όλα- ενός κατώτερου θεού. Πρόβατα, που ήθελαν τον ποιμένα τους, αθώοι ένοχοι που φορτώνονταν τις αμαρτίες και τα κουσούρια των πρεσβυτέρων τους. Υποκείμενα μιας αυστηρής τιμωρίας, όταν ξεστράτιζαν από τον νόμο των μεγάλων. Υποχείρια στις ορέξεις των «δυνατών», που συνηθίζουν να σκεπάζουν την αδυναμία τους με ασκήσεις καταστολής. Μεγάλωσες με τον τρόμο κι ο τρόμος έγινε το σπίτι σου, που το κουβαλάς μαζί σου σαν τον σαλίγκαρο..
Απαλλάξου από αυτό το βάρος και κτίσε ένα νέο σπίτι.
Μεγάλωσες με παραμύθια, ένα θεάρεστο δικαίωμα που κέρδισες, επειδή... δεν σε θεωρούσαν ώριμο. Κι ο κόσμος των παραμυθιών σε σφράγισε, έγινε ο ακρογωνιαίος λίθος της ύπαρξης σου, γιατί μέσα του έβρισκες το μυστικό σου μέρος.
Με τα παραμύθια έμαθες να πιστεύεις, να ελπίζεις, να φοβάσαι. Παρεξήγησες όμως τον συμβολικό τους χαρακτήρα, αφού στον κόσμο των μεγάλων, που γρήγορα διάβηκες το κατώφλι του, τα σύμβολα πουλιούνται κι αγοράζονται κάθε ημέρα. Ο πρίγκιπας και η βασιλοπούλα από αρχετυπικές φιγούρες έγιναν πρόσωπα υπαρκτά, που όπου να ‘ναι θα εμφανιστούν κι ο θησαυρός –δεν μπορεί- κάπου θα υπάρχει.
Έμαθες λοιπόν να τρέφεσαι με τα θαύματα που δεν συμβαίνουν ποτέ. Περιμένεις την άφιξη του σωτήρα σου κι αυτή η συνήθεια σου έγινε εμμονή.
Ακόμη και σήμερα νοσταλγείς τον χαμένο σου έρωτα, πιστεύοντας πως θα ξανάρθει.
Μια τέτοια πίστη είχαν και οι λαοί της Κεντρικής Αμερικής, όταν υποδέχτηκαν τους λευκούς κατακτητές τους, Ισπανούς και Πορτογάλους. Στα μέρη τους υπήρχε μια παράδοση που έλεγε ότι «ο λευκός θεός θα επιστρέψει» κι έτσι πίστεψαν, μέχρι που αφανίστηκαν μέχρις ενός.
Τους κατέστρεψε το παρελθόν τους, ένα παρελθόν που έγινε παγίδα, επειδή εκείνοι το επέτρεψαν.
Περίμενες λοιπόν να μεγαλώσεις, κλέβοντας αγκαλιές κι αγάπες και κλείνοντας τα μάτια μπροστά στη βία ενός πατέρα-αφέντη, που αντλούσε την δύναμη του από την ίδια την παράδοση.
Έζησες τη βία, φυσική ή ψυχική κι αυτή η βία σκιάζει ακόμη την ζωή σου. Κτυπάς καις και καταστρέφεις, μήπως και βγάλεις τα σπασμένα. Όμως η ζημιά έχει ήδη γίνει. Θύμα ή θύτης, τα πρώιμα βιώματα σου, σε σέρνουν στην επανάληψη τους.
Και η ζωή θα σε σέρνει από την μύτη, μέχρι να σταθείς θαρραλέα απέναντι στους εφιάλτες σου.
Σκάλισε λοιπόν το παρελθόν σου, όχι όμως για να οργιστείς αλλά για να συγχωρέσεις και να αγαπήσεις. Να αγαπήσεις πρώτα απ’ όλα τον εαυτό σου, που βασανίζεται στον τροχό των επαναλήψεων.
Απελευθερώσου από τα δεσμά του παρελθόντος σου και δώσε του την θέση που πρέπει να έχει στην ζωή σου. Φάρος και όχι λιμάνι.
Όσο σε αγκαλιάζει ασφυκτικά, βαδίζεις τρεκλίζοντας, παλινδρομείς στην αναζήτηση μιας χαμένης ευτυχίας, την ίδια στιγμή που οι πληγές σου στέκουν εκεί, αθεράπευτες στο πέρασμα των αιώνων.
Χίλιες μνήμες πίσω, να θωρείς την καταστροφή της Ατλαντίδας σου, πιασμένος σε μια σχεδία. Κι ύστερα οι μνήμες έγιναν προφητείες, η ιστορία σου έγινε θρύλος που ψάχνει την διέξοδο του στο σήμερα. Όπως τότε, έτσι και τώρα... είσαι ένοχος και οι αμαρτίες σου θα σε αφανίσουν.
Λες ότι νοιάζεσαι για το μέλλον σου και το μέλλον των παιδιών σου αλλά είναι το παρελθόν σου που σε κατέχει.
Οι ευχές και οι κατάρες γενεών σε συνοδεύουν. Τα βιώματα τους σε ορίζουν. Θαμμένα στην ψυχή σου, σε έχουν αλυσοδέσει με την ιστορία τους κι εσύ αναζητάς απεγνωσμένα τον ελευθερωτή σου.
Ο αρχαίος πρόγονος σου αγορεύει στην πόλη. Ήταν εκείνος που σκόρπισε το φως του πολιτισμού στον κόσμο. Σπαρτιάτης ή Αθηναίος, Μακεδόνας ή Κορίνθιος, είναι για σένα ο ήρωας σου, ένα πρότυπο που πάντα κυνηγάς και ποτέ δεν θα φτάσεις.
Η εποχή της ηγεμονίας σου πέρασε κι άλλοι είναι εκείνοι που διαφεντεύουν τον πολιτισμό σου, όμως εξακολουθείς να πιστεύεις ότι εσύ είσαι ο εκλεκτός απόγονος του ήρωα σου, εσύ είσαι εκείνος που θα δοξάσει τις αρετές του στο παρόν, ασκώντας διαρκώς το ένα και μεγάλο ελάττωμα του: Την διχόνοια.
Αυτή είναι η παράδοση σου Έλληνα και αυτήν τιμούσες και τιμάς στην παρακμή σου.
Είναι φανερό λοιπόν ότι χρειάζεσαι έναν νέο μύθο, μόνο που για να τον κτίσεις, πρέπει πρώτα να ξεμπλέξεις με τον παλιό.
Η Μικρασιάτισα προγιαγιά σου, ανακατεύει το φίλτρο στο τσουκάλι, περιμένοντας τους Τσέτες. Αερικό θα γίνει για να σωθεί από την συμφορά. Είδε κι αυτή την Ατλαντίδα της να καίγεται, πιασμένη σε ένα κούτσουρο στα στενά της Μυκάλης.
Ο παππούς σου μετρά τους σκοτωμένους ενός εμφύλιου που μαίνεται ακόμη στις συνειδήσεις. Αριστεροί και δεξιοί σφάζονται, κάτω από τις επευφημίες των ξένων κι εσύ σήμερα θες να το ξαναζήσεις.
Αχ πατρίδα! Οι αντιστασιακοί στο χώμα, οι δοσίλογοι στην εξουσία. Να ποια είναι η παράδοση σου, η εξάρτηση σου.
Λίγα χρόνια μετά, ο πατέρας σου βαδίζει σκυφτός και σιωπηλός κάτω από τον ήχο της ερπύστριας. Ζήτω το έθνος, φωνάζουν εν χορώ οι φαντάροι, ζήτω το έθνος λέει κι αυτός, έχοντας φρέσκες τις μνήμες μιας ακόμη τραγωδίας.
Η μάνα σου, καταπονημένη απ’ τα βάσανα, ξεχνιέται μπροστά στην TV. Ο «Άγνωστος πόλεμος» συντροφεύει την μιζέρια της. Την βλέπεις και κολλάς επάνω της. Κι είναι η ανάμνηση της μυρωδιάς της που σε στήνει και σήμερα απέναντι από μια οθόνη, να υπνωτίζεσαι με τα προπαγανδιστικά δελτία των οκτώ και με τους νέους «Άγνωστους πολέμους».
Το παρελθόν σου σε έχει στοιχειώσει.
Η απόρριψη που ένιωσες και κουβαλάς, έγινε μανία επιβεβαίωσης. Μια αδιάκοπη θυσία. Δίνεις τα πάντα για να κερδίσεις μια έγκριση. Μοιράζεις κι αλλάζεις ρόλους σε πρόσωπα, σαν ένας τζογαδόρος που αρνείται να χάσει.
Ορκίστηκες να μην διαλύσεις το σπίτι σου και ανέχεσαι τα πάνδεινα. Μόνος σου έγινες χαλί να σε πατήσουν, μήπως και σώσεις τα άσωστα.
Δυστυχείς. Είσαι κλεισμένος σε ένα κλουβί και βρυχάσαι. Μπορείς όμως πια να ανοίξεις την πόρτα και να μείνεις λεύτερος. Λεύτερος από το παρελθόν σου και τις εξαρτήσεις του.
Θυμίσου, νοιώσε και πράξε το σωστό για σένα
Κατέβασε τώρα το application του Astrology.gr, για το iPhone, το iPad ή το iPod σου!
