Ο Άρης βάζει φωτιά στο σκηνικό, ταράζοντας την «βολική» σου ηρεμία κι εσύ βέβαια τον κατακρίνεις και διαμαρτύρεσαι για την ορμητική του φύση. «Τους ξύπνησες όλους, γιατί;»
Μα ποιος φταίει πραγματικά για την βία που απειλεί να ξεσπάσει στα μέρη σου;
Γιατί η ενδεχόμενη αδυναμία σου να συνεννοηθείς με αυτό το «θηρίο», έχει τις αιτίες της, που θέλοντας και μη σε πάνε πολύ πίσω, εκεί που άρχισαν όλα.
Φαντάσου λοιπόν τον Άρη σαν παιδί σου, εξ άλλου στην πραγματικότητα είναι ένα από τα εσωτερικά σου παιδιά. Ανήσυχο, μα και άπειρο, όπως όλα τα παιδιά. Σκέψου λοιπόν, τι θα έκανες αν ήθελες να το προστατέψεις από μια ενδεχόμενη κακοτοπιά; Με ποιο τρόπο για παράδειγμα θα φρόντιζες για την καλή υγεία του;
Πως θα το προστάτευες από τις «κακές παρέες»;
Θα το έκλεινες στο σπίτι;
Θα του απαγόρευες να παίξει;
Θα το είχες συνέχεια κολλημένο πάνω σου;
Μα έτσι θα έπαυε να είναι παιδί και σταδιακά θα εξελισσόταν σε ένα ευνουχισμένο κι άβουλο πλάσμα, χώρια τα απωθημένα... Θα γινόταν ίσως ένας πρόθυμος «υπήκοος» ψυχολόγων, αστρολόγων ή εναλλακτικών θεραπευτών, με τα προβλήματα του να μην λύνονται ποτέ, γιατί ο ίδιος δεν έμαθε ποτέ να προσπαθεί. Κι αν τελικά μεγάλωνε προστατευμένος σε μια γυάλα, τι θα συνέβαινε όταν αύριο μεθαύριο θα αναγκαζόταν από τα πράγματα να παλέψει μόνος του μια αντιξοότητα;
Το πιθανότερο είναι πως έχοντας ελάχιστες εμπειρίες και βιώματα, θα αποτύγχανε οικτρά. Ακόμη και σε φυσικό επίπεδο, τα υπερπροστατευμένα παιδιά είναι τελικά και τα πιο αρρωστιάρικα...
Μακάρι, λες, να μπορούσες να βρίσκεσαι κάθε στιγμή στο πλάι του, αυτό όμως δεν είναι ούτε ρεαλιστικό, ούτε παιδαγωγικά ορθό.
Κάποια στιγμή τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι. Κάποια στιγμή ο Άρης σου θα «αυτονομηθεί» και τότε είναι που θα κριθεί η ετοιμότητα και η σοφία σου.
Κι αν ο Άρης σου -το παιδί σου- δεν μάθει από νωρίς να μπουσουλάει στο άγνωστο, να σκαρφαλώνει, να τσαλαβουτά στις λάσπες, να πέφτει, να χτυπάει αλλά να σηκώνεται, να τσακώνεται με τους φίλους του, να σπάει τη τζαμαρία του γείτονα, να δοκιμάζει τις δυνάμεις του και τα όρια του με κάθε τρόπο και με κάθε μέσον, αν δεν τα βιώσει όλα αυτά από πρώτο χέρι, τότε πως περιμένεις να αποκτήσει ένα σωστό κριτήριο για το τι μπορεί κι τι δεν μπορεί να κάνει;
Τι πρέπει να φοβάται και τι όχι;
Στην πραγματικότητα λοιπόν αυτό είναι που σου ζητά κι ο φίλος σου ο Άρης, να τον αφήσεις να τριφτεί με την πραγματικότητα, να κάνει το λάθος και το σωστό του, να γευθεί μόνος του την επιτυχία ή την αποτυχία.
Γιατί μόνον έτσι η ζωή του και η ζωή σου θα αποκτήσουν αξία.
Σου ζητά να τον βοηθήσεις, να τον εξοπλίσεις με τεχνικές και στρατηγικές, με γνώσεις και δεξιότητες, να τον μάθεις να σηκώνεται μετά από κάθε πτώση ή –το ίδιο σπουδαίο- να τον μάθεις να πέφτει. Γιατί πτώσεις θα υπάρξουν σίγουρα πολλές, δεν είναι στο χέρι σου να τις αποτρέψεις όλες.
Φαντάσου λοιπόν ότι το παιδί σου -μεγάλο πια- έχει μάθει να μάχεται ή να υποχωρεί, να αναλαμβάνει δράση άμεσα ή να περιμένει μια πιο κατάλληλη στιγμή, χωρίς να έχει συνέχεια εσένα δίπλα του, ούτε βέβαια κάποιον αντικαταστάτη σου. Θα έχει βρει το δικό του μέτρο. Θα μπορεί να κρίνει και να αποφασίζει, να παίρνει το ρίσκο που του αναλογεί, ούτε λιγότερο, ούτε περισσότερο, να ξέρει πότε «δεν τον παίρνει». Να χαράσσει την στρατηγική του και να ζυγίζει τις καταστάσεις «κτυπώντας» όταν πρέπει κι εκεί που πρέπει
Με μια φράση να ξέρει τι του γίνεται.
Τελικά, αυτό το παιδί είσαι εσύ και δεν θα μπορούσες ποτέ να καμαρώνεις για την πορεία σου αν δεν είχες φροντίσει να εκπαιδεύσεις τον Άρη σου, να τον μπολιάσεις με τις «ειδικότητες» όλων των ουράνιων φίλων σου.
Να τον κάνεις αγωνιστή σε όλα του, στον πόλεμο μα και στην ειρήνη.
Κι αν νοιώθεις ακόμη λίγο φοβισμένος ή ανέτοιμος, ξέρεις τι είναι αυτό που πρέπει να κάνεις πρώτα: Να αρχίζεις να δοκιμάσεις τις αντοχές σου, παραβιάζοντας τις «κόκκινες γραμμές», που έθεσαν και θέτουν άλλοι για σένα, να σπάσεις τις αλυσίδες σου κρίκο με κρίκο.
