Ο Ουρανός φλερτάρει με την Δήμητρα στους ουρανούς, τεστάροντας τα αντανακλαστικά σου στο απρόβλεπτο.
Κι εγώ που ξέρεις ότι δεν μου αρέσει να σε τρομάζω θεραπεύοντας την υπαρξιακή αγωνία μου στις πλάτες σου, τούτη τη φορά, σαν κήρυκας σε αρχαίο δράμα θα σε θέσω προ των ευθυνών σου.
Είσαι έτοιμος για μια ακόμη μεγάλη αλλαγή, είσαι έτοιμος να τα αφήσεις όλα πίσω σου ή μήπως φοβάσαι;
Σε ρωτώ γιατί πολλά μπορεί να συμβούν τις επόμενες ημέρες ή εβδομάδες και θα χρειαστεί να πάρεις τις αποφάσεις σου, όσο δύσκολες κι αν είναι.
Θυμάσαι τότε που ήσουνα μωρό κι εξερευνούσες τον κόσμο; Ακόμη κι αν δεν το θυμάσαι, πέρασες δυναμικά από την ιδιότητα του κολυμβητή σε αυτήν του πεζοπόρου.
Κάτι ανάλογο σου ζητά να κάνεις η σύνοδος Ουρανού-Δήμητρας. Να μπουσουλήσεις, να περπατήσεις, ίσως και να πετάξεις σε ένα νέο περιβάλλον, αφού το παλιό σου δεν υπάρχει πια.
Κι αν μακριά από την θέρμη της νιότης σου φοβάσαι τι δεν θα τα καταφέρεις ή λες «άσε τους άλλους να αλλάξουν, εγώ πια έκλεισα τον κύκλο μου», να θυμάσαι πως όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια –και μάλιστα τέτοια σχέδια- τότε το σύμπαν γελάει τρανταχτά.
Ξέρεις τίποτε δεν κρατά αιώνια, η ζωή σου κάνει κύκλους, όπως και τα πάντα γύρω σου. Ο ήλιος δύει για να ανατείλει μια νέα ημέρα. Την άνοιξη διαδέχεται το θέρος, το φθινόπωρο κι ύστερα ο χειμώνας, για να έρθει μια νέα άνοιξη, διαφορετική κι ας μοιάζει με την προηγούμενη. Μην κλείνεις λοιπόν τα μάτια μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα και βαυκαλίζεσαι πως ο κόσμος σου είναι τόσο ολοκληρωμένος, που δεν επιδέχεται αλλαγών.
Ούτε κι ο Θεός ο ίδιος δεν το δέχεται αυτό κι έχει φροντίσει να διασπείρει μέσα στους τοποτηρητές της τάξης κι έναν διαπρύσιο κήρυκα της ανανέωσης. Είτε της ειρηνικής, είτε της βίαιης. Ο Ουρανός είναι ο προφήτης της κι έμαθες να τον ξεχωρίζεις με το όνομα του κοιτώντας τον εαυτό σου στον Καθρέφτη. Εκεί που μέρα με τη μέρα αποκαλύπτεται το κοσμικό σχέδιο, του οποίου είσαι μέρος και ταυτόχρονα ο ανθός του.
Εσύ βέβαια, βλέπεις και διαλέγεις ότι νομίζεις πως σε συμφέρει. Ότι κουκουλώνει την ανασφάλεια σου, ότι θάβει τα όνειρα σου. Να γιατί δεν ονειρεύεσαι πια.
Μαθημένος στα έτοιμα και τα σίγουρα, ξορκίζεις μια βίαιη ανατροπή κάνοντας όμως ουσιαστικά αυτό που την προκαλεί για να συμβεί. Διώχνεις τους κήρυκες της αλλαγής, τους εξορίζεις από τον κόσμο σου, τους θεωρείς μιάσματα, αιρετικούς, επικίνδυνους αναρχικούς. Τι περιμένεις λοιπόν ύστερα από αυτό; Να σου φερθούν οι «βάρβαροι» με τον προσήκοντα σεβασμό προς το πρόσωπο σου. Μα την αγάπη και την συμπόνια που ζητάς από αυτούς, εσύ πρώτος την εξόρισες μαζί τους.
Κι όλα αυτά για να μην χάσεις την τάξη σου, την βολή σου.
Καταστέλλεις αντί να συνδιαλέγεσαι. Ή πιο σωστά νομίζεις ότι καταστέλλεις, αφού όπως σου είπαν εδώ και χιλιάδες χρόνια σε μια πλειάδα διδακτικών μύθων, όλοι τελικά παθαίνουν αυτό που φοβούνται περισσότερο. Όλοι, ακόμη και οι πιο ισχυροί, βιώνουν την «κατάρα» τους.
Όσο γερά δομημένος ή συγκροτημένος κι αν είναι ο κόσμος σου, θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος αν δεν μπορέσεις να τον εξελίξεις. Και δεν νοείται μια νέα αρχή χωρίς αυτό που ονομάζεις τέλος.
Θα μου πεις, τι, θα πετάξω στον κάλαθο των αχρήστων τις ηρωικές κατακτήσεις του εγώ μου; Θα διαγράψω μονοκοντυλιά τις κατακτήσεις των προγόνων μου κι όλα αυτά που με έκαναν σήμερα να ονομάζομαι άνθρωπος;
Όχι ακριβώς... Το παρελθόν υπάρχει για να σε διδάσκει, όχι για να γαντζώνεσαι πάνω του και να κλείνεις την ζωή σου σε ένα μουσείο.
Τιμή του πρέπει, όχι βαλσάμωμα κι αν θες να ξέρεις εκείνο θα έρθει να σε βρει από μόνο του, όταν σταθείς αμήχανος μπροστά στις εξελίξεις του παρόντος. Όταν σταθείς αμήχανος μπροστά σε μια ακόμη έκλειψη.
Αν λοιπόν το παρελθόν σου δεν έχει να επιδείξει παρά μόνον το πνίξιμο κάθε αντίθετης φωνής, τότε όλες αυτές οι φωνές μέσα σε μια στιγμή θα γίνουν βουή που θα σε καταπιεί. Αν όμως το παρελθόν σου είναι διαποτισμένο από τον σεβασμό στην ζωή, την δημιουργία και τελικά απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό, τότε θα έρθει σαν μια καλή νεράιδα για να σε βγάλει από το αδιέξοδο και να σου δείξει τον σωστό για σένα δρόμο.
Ξέρω πως δεν σου είναι εύκολο να αφήσεις πίσω σου το παρελθόν, να εγκαταλείψεις αρχές και αξίες που σε συντροφεύουν χρόνια τώρα. Υποψιάζεσαι ότι αν τραβήξεις ένα τούβλο από το οικοδόμημα σου, τότε αυτό θα καταρρεύσει. Γι’ αυτό, ακόμη κι αν πρόκειται για ένα άχρηστο, άρρωστο ή στραβό τούβλο, εσύ το κρατάς στη θέση του, βρέξει χιονίσει.
Ο Ουρανός, δυναμωμένος από την δική σου άρνηση, έρχεται για να συντρίψει όλες τις στρεβλές αφετηρίες σου, που είναι συνυφασμένες με τα λάθη σου, με τις παρανοήσεις σου που έγιναν νόμος εξ αιτίας του αθεράπευτου εγωισμού σου. Έρχεται να αναδείξει τα πραγματικά κενά σου.
Κι αν το οικοδόμημα σου τελικά καταρρεύσει, επειδή ήταν όλο κτισμένο με λάθη, τότε μην απελπίζεσαι. Πιάσε δουλειά, κτίζοντας τον νέο κόσμο σου.
Να το κάνεις όπως ο εγωιστής γίγαντας του παραμυθιού, που όταν έδιωξε τα «ενοχλητικά» παιδιά από τον κήπο του, βιώνοντας πια έναν μόνιμο χειμώνα, μετανοιωμένος και σοφότερος πήγε ο ίδιος και γκρέμισε την ψηλή μάντρα για να ξαναφέρει πίσω τα παιδιά και την άνοιξη. Την άνοιξη στην καρδιά του, στην καρδιά σου...
Ήδη στην σκηνή του δράματος ξεπροβάλλει ο χορός από τους «Αχαρνής» του Αριστοφάνη. Ενός Αριστοφάνη «που γύρισε από τα θυμαράκια» κι ο Διονύσης Σαββόπουλος επιμένει να βγάζει την γλώσσα στην ακινησία σου:
Φίλε θεατή, να το πάρεις το κορίτσι
Κι αν δεν ξέρεις τον χορό του Ησαΐα, μην φοβάσαι, θα στον μάθει ο παπάς
Κάτω οι διαλεκτικές των τεχνικών της εξουσίας
Φίλε θεατή, έξοδος!
