Και ιδού: Ο Κρόνος αγκαλιά με τον Ερμή ζυγίζει τα κρίματά σου. Οι λέξεις και οι αριθμοί σε βαραίνουν, οι λεπτομέρειες σε πλακώνουν. Όμως η Αφροδίτη αρνείται να υπακούσει και ανεβασμένη στο άρμα των ηδονών ψάχνει τις δικές της μαγικές νύχτες. Ο Δίας και ο Πλούτωνας την παρασύρουν στην Ρώμη σου που μπορεί να γίνει κι η Πομπηία σου.
Τρόμος πάνω από την πόλη; Όχι ακριβώς...
Ο Κρόνος βέβαια δεν σου υπόσχεται χαρές και πανηγύρια. Σε καλεί όμως να αξιολογήσεις τα πεπραγμένα σου, έστω και με το ζόρι και εν δυνάμει σε μυεί σε αυτό για το οποίο είσαι πλασμένος ως είδος: Στην συνειδητότητα, που δυναμώνει κάθε φορά που αφήνεις πίσω σου ένα ακόμη περιττό βαρίδι.
Τις δανεικές πεποιθήσεις, τις ενοχές και τους φόβους σου, την αίσθηση ότι χρωστάς, τον κακώς εννοούμενο ρεαλισμό σου που κόβει το όνειρο.
Το αντίβαρο βέβαια είναι ισχυρό γιατί πατάει πάνω στις γήινες αδυναμίες σου.
Τους «πειρασμούς» σου που γιγαντώνονται απειλώντας να εκπορνεύσουν το ηθικό σου οικοδόμημα.
Το φιλοσοφικό και όχι μόνον «προβληματάκι» με το θέμα της δικαιοσύνης και της ανταμοιβής, είναι βέβαια παλιό.
«Οξύς θεών οφθαλμός ός τα πανθ’ ορά» σε διαβεβαίωσαν οι αρχαίοι πρόγονοί σου, τελικά όμως φαίνεται ότι η αυτή η περιλάλητη «Νέμεσις» δεν βλέπει και τόσο καλά...
Εδώ και χιλιετίες παρακολουθείς και καταγράφεις το έπος των αδίκων. Καταπιεστές, δολοπλόκοι, αμοραλιστές και εκμεταλλευτές θριαμβεύουν μονίμως σε βάρος των υπολοίπων και οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Και τι να το κάνεις αν η κυρία Νέμεσις ξεστραβώνεται σε κάποιες περιπτώσεις; Πίσω από τον τιμωρηθέντα «αμαρτωλό» ξεφυτρώνουν άλλοι εκατό ομόλογοι του, πρόθυμοι να κάνουν τα ίδια και χειρότερα.
Περισσότερο με ευχή μοιάζει λοιπόν η ρήση που αποτυπώθηκε στο ανθολόγιο γνωμικών του Μένανδρου, με παρηγοριά προς τους απανταχού αδικούμενους, οι οποίοι περιμένουν υπομονετικά μια δικαίωση που δεν έρχεται ποτέ.
Μάλιστα, σε αρκετές περιπτώσεις η δήθεν τιμωρία των ενόχων δεν είναι μόνον ευσεβής πόθος αλλά προπαγάνδα, που εξυπηρετεί άριστα την διατήρηση της κοινωνικής και οικονομικής ανισορροπίας.
-Τι σε νοιάζει εσένα που είμαι άδικος κι έχω κατσικωθεί στο σβέρκο σου; Η θεία... Δίκη ξέρει –κάτι σαν την θεία Όλγα της διαφήμισης- και στην επόμενη ζωή μου θα γεννηθώ βόδι σαν κι εσένα
Και επιχαίρεις ο δύσμοιρος για την –ζήσε Μάη μου- τιμωρία του «κακού», που σίγουρα υπάρχει αλλά ποτέ δεν την βλέπεις. Άσε που πολλές φορές ρίχνονται βορά στην αρένα σου έντιμοι άνθρωποι που σου παρουσιάζονται ως οι «κακοί» της ιστορίας.
Υποτίθεται ότι οι άδικοι θα έπρεπε να τρέμουν την κοσμική δικαιοσύνη και να κατεβάζουν ταχύτητες. Τουναντίον όμως τους βλέπεις να φορτσάρουν, αφού βρίσκουν και τα κάνουν.
Οι «καλοί», οπλισμένοι με αξιοπρέπεια, τιμή, ηθικές αρχές και την βεβαιότητα της δικαίωσης, μοχθούν ακατάπαυστα, για να καταλήξουν αποδιοπομπαίοι και κατηγορούμενοι.
Γιατί δεν μίλαγες; Σου λένε κάποιοι «ξύπνιοι», ξεχνώντας ότι αν μίλαγες είτε θα γινόσουν ο τρελός του χωριού, είτε θα σε έτρωγε το μαύρο σκοτάδι. Γκαραντί...
Αντίθετα, οι ελαφρά τη καρδία «ευνοούμενοι» καρπώνονται τα καλά της αναξιοκρατίας, αρπάζοντας τις καλύτερες θέσεις, έχουν δεν έχουν τα προσόντα.
Κι εσύ «λαέ βασανισμένε», βολεύεσαι με «άρτον και θεάματα», την ίδια στιγμή που κάποιοι «μάγκες» τρώνε και πίνουνε στην υγεία των κορόιδων.
Είναι σαφές ότι τουλάχιστον σε κοινωνικό επίπεδο ο θεός του Μένανδρου λείπει μονίμως σε διακοπές.
Αυτό πίστευε κι ο Επίκουρος και αποφάνθηκε σχεδόν την ίδια εποχή με τον Μένανδρο : «Δικαιοσύνη από μόνη της δεν υπάρχει . Υπάρχει μόνο κατά τόπους και κατά καιρούς στις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους».
Κι αξίζει να σταθείς και να συλλογιστείς την αλήθεια των λόγων του Επίκουρου.
Γιατί αν αρκεστείς σε μια «θεία Δίκη» και δεν απαιτήσεις εδώ και τώρα την «Δίκη μέσα σου», τότε είσαι άξιος της μοίρας σου.
Την δικαιοσύνη μπορείς και πρέπει να την αναδείξεις στην καθημερινότητα σου και στις σχέσεις σου, ας μην πάει ο νους σου όμως στην αυτοδικία. Ξεκίνα από τον εαυτό σου.
Είσαι δίκαιος με τον εαυτό σου; Γιατί αν υπερτιμάς ή υποτιμάς μονίμως τις δυνατότητες σου, η δικαιοσύνη θα παραμένει πάντα ένα μακρινό όνειρο και ο κάθε Κρόνος με τον κάθε Δία και τον κάθε Πλούτωνα θα παίζουν εσαεί παιχνίδια στην πλάτη σου, ενδεδυμένοι τους νόμους των άλλων.
