Έχεις μάθει να συναρτάς την ευτυχία σου από αυτά που έχεις. Κι αλίμονο η φαινομενική πραγματικότητα σε πείθει για αυτό, όταν αντικρίζεις γύρω σου την δυστυχία. Χαμένες περιουσίες, χαμένες ζωές, όπου φτωχός κι η μοίρα του...
Μα έχεις σκεφτεί ότι αυτό δεν είναι παρά μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία; Ο ορισμός της ευτυχίας –της καλής τύχης δηλαδή- είναι δικός σου ή πιο σωστά της κοινωνίας σου. Ρώτησες ποτέ ένα δένδρο για το πώς «νοεί» την ευτυχία του; Ρώτησες τα αστέρια πώς «νοούν» την δική τους; Ρώτησες τον Θεό σου;
Στο είπε Εκείνος, μα εσύ εξακολουθείς να κωφεύεις.
Γιατί η τύχη σου δεν μετριέται μόνον με το χρήμα, ούτε με εκείνες τις ευκολίες που τελικά σε κάνουν αδρανή.
Τύχη είναι να έχεις την υγειά σου.
Να χαίρεσαι τις δημιουργίες σου.
Να έχεις δίπλα σου ανθρώπους που σε αγαπούν.
Να μπορείς κι εσύ να αγαπάς.
Σου γράφω για όσα ανεκτίμητα σου χαρίζει η ζωή και πρώτα απ’ όλα για το μέγα μυστήριο της ύπαρξης σου. Οι φιλόσοφοι σου έχουν ήδη πει σχεδόν τα πάντα γι’ αυτήν, το ίδιο και για την τύχη. Οι μεν την ευλογούν, οι δε την απαξιώνουν. Και ως συνήθως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Δημιουργήθηκες από το πάντρεμα της Τύχης με την Πρόθεση. Κι εκεί που πριν υπήρχε το κενό, τώρα υπάρχεις εσύ, οι αισθήσεις σου, τα συναισθήματα σου και το πνεύμα σου.
Κι αυτός ο γάμος καλά κρατεί, αναπαράγοντας και τα δικά σου παιδιά τις δικές σου δημιουργίες.
Ονόμασες αυτήν την Τύχη Θεό, τον λάτρεψες κι εξακολουθείς να τον λατρεύεις, αποδίδοντας του τις προθέσεις σου. Η Τύχη σου, ο Θεός σου ζει εντός σου, όπως και οι βουλές σου.
Ο νους σου και οι επιστήμες σε βοήθησαν να καταλάβεις πολλά, οι κάποτε απλησίαστοι Θεοί σου μίκρυναν και χώρεσαν σε βιβλία, μελέτησες σκληρά, ερμήνευσες, αποκωδικοποίησες κι έφτασες να πιστεύεις ότι κατέχεις τα κλειδιά της δημιουργίας.
Κάποια στιγμή μάλιστα σκέφτηκες να ζητήσεις διαζύγιο από την τύχη σου. Σε έπεισε ο Κρόνος σου, που η φύση του είναι να δυσανασχετεί απέναντι στο τυχαίο. Σου λέει ότι το Σύστημα είναι ο θεός στον οποίο πρέπει να πιστεύεις.
Αποφάσισες λοιπόν να ορίζεις τη ζωή σου με νόμους και κανόνες. Πολέμησες για να ελαχιστοποιήσεις την δύναμη του τυχαίου, έπνιξες τον αυθορμητισμό σου κι έφτιαξες φρούρια και τάφρους. Θωρακίστηκες, μα οι ασπίδες που θωρούσες ότι θα σε προστατέψουν, το μόνο που κατάφεραν είναι να σε αποκλείσουν μέσα στην φυλακή που έκτισες.
Γιατί το τυχαίο στέκει ακόμη ενώπιον σου, περιγελώντας την επιστημοσύνη σου. Το τυχαίο εξακολουθεί να συντρίβει τα σχέδια και τις βεβαιότητές σου. Είναι ο άγνωστος Θεός σου, που όσο κι αν τον μελετάς, πάντα έχει κάτι να σου κρύψει.
Βλέπεις γύρω σου ανθρώπους να προκόβουν κι ας λες ότι δεν το αξίζουν. Μία στο εκατομμύριο λες κι όμως συμβαίνει. Βλέπεις κι άλλους με προσόντα και ικανότητες, που όμως μαστίζονται από δεινά. Και τότε είναι που αναφωνείς «δεν υπάρχει δικαιοσύνη», μα μιλάς για την κοινώς εννοούμενη δικαιοσύνη κι όχι την συμπαντική.
Μιλάς για την δικαιοσύνη που έκτισε και προασπίζεται το ευνουχισμένο Εγώ σου, το αποκομμένο «my precious».
Και μέσα στην περισπούδαστη λογική σου πέφτεις σε αντιφάσεις.
Ρωτάς και ξαναρωτάς τους αστρολόγους και τους κάθε λογής μελλοντολόγους, που έμειναν σχεδόν μόνοι τους να ιερουργούν για λογαριασμό της Τύχης.
Εδώ και χιλιετίες ρωτάς να μάθεις για την πορεία των άστρων, για τους οιωνούς που κρύβονται στο πέταγμα των πουλιών και τα απομεινάρια των σπονδών σου. Πιστεύεις σε φυλαχτά, σε «τυχερά» αντικείμενα και «σημαδιακές» ακολουθίες συμβάντων. Μέσα στην πολυπραγμοσύνη του νου σου γίνεσαι συχνά ένας βαθιά προληπτικός. Βολεύεσαι μάλιστα να αποδίδεις την όποια αποτυχία στην ατυχία σου.
Είναι η φάση που ο αρχέγονος γάμος Τύχης και Πρόθεσης περνάει κρίση...
Αλλά πάλι, όταν αυτό που ονοματίζεις τύχη, εμφανίζεται μετά βαΐων και κλάδων, εσύ πανηγυρίζεις, συχνά θριαμβολογείς για την ικανότητα σου, ξεχνώντας ότι μέχρι πριν από λίγο ένοιωθες σχεδόν άχρηστος. Είναι στη φύση σου να... βγάζεις γλώσσα μόλις πετύχεις έναν από τους κάλπικους στόχους σου, αφού το αδύναμο Εγώ σου αποζητά αυτήν την στήριξη. Κάλπικοι στόχοι, κάλπικη τύχη...
Μα έχεις σκεφτεί τι είναι αυτό που τελικά γονιμοποιεί και καρπίζει την πραγματική Τύχη σου, το δώρο της ζωής;
Όχι, δεν είναι τα δώδεκα ζώδια και οι πλανήτες. Πρόκειται μόνο για κοσμικές σημαδούρες που σε βοηθούν να καταλάβεις την Αλήθεια σου. Να βρεις το μονοπάτι που οδηγεί στην ολοκλήρωσή σου. Να κάνεις το δώδεκα μονάδα.
Εσύ με την Αλήθεια σου φτιάχνεις την Τύχη σου και όσο πιο ψεύτικος είσαι, τόσο κάλπικη κι ανούσια θα είναι και η τύχη σου.
Υπάρχει όμως κι ένας ακόμη παράγοντας που χωρίς αυτόν δεν θα είχε συμβεί ποτέ τίποτα. Δεν θα υπήρχες ούτε εσύ παρά τις επίμονες Προθέσεις του Δημιουργού σου και παρά την εύνοια της Τύχης. Για να γίνει εκείνος ο σπουδαίος γάμος κι εσύ το παιδί του, μεσολάβησε η Αγάπη.
Κι αυτή η προϋπόθεση, που ζυμώθηκε με το είναι σου, θα στεφανώνει για πάντα την ύπαρξη σου. Ούτε την ορίζεις όπως θα ήθελες, ούτε μπορείς να την εξηγήσεις. Είναι όμως ο οδηγός στο ευλογημένο μονοπάτι σου.
Όταν αφεθείς στην Αγάπη, τότε μόνον η τύχη σου θα αποκτήσει νόημα και ουσία.
Αλλιώς, η όποια τύχη σου απλά θα πέφτει σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, γεμίζοντας την ανία μιας ύπαρξης, παραιτημένης από τον δημιουργικό της ρόλο.
