Οι πλανήτες περιστρέφονται γύρω από το κέντρο σου, σαν παιδιά που πασχίζουν να σου κεντρίσουν το ενδιαφέρον. «Εεε...» σου φωνάζουν, «είμαστε κι εμείς εδώ!»
Άλλος με δώρα κι άλλος με φοβέρες, όλοι τους όμως σε προκαλούν να διαπραγματευτείς το μέλλον σου, κρατώντας σφιχτά το πιο δυνατό χαρτί σου. Εσένα τον ίδιο.
Όπως σου γράφω συχνά, οι πλανήτες κάνουν τη δουλειά τους κι εσύ τη δική σου. Για παράδειγμα, ο Άρης σου βάζει στο τραπέζι μια «ωμή» ένταση κι εσύ την «μαγειρεύεις», την χρωματίζεις. Την κάνεις αγώνα, κατάκτηση και νίκη. Κι όταν σε απειλεί με έναν πόλεμο μονόδρομο, πνιγμένο στο αίμα και την βαρβαρότητα, εσύ βγάζεις τη γλώσσα στην μονομέρειά του, οδηγώντας τον στις αλάνες και τα στάδια κι εκεί που ο θόρυβος σκεπάζει τα έργα μαστόρων και τεχνιτών. Σε ροκ μετερίζια και άμβωνες ρητόρων.
Εμφύτευσες στον Άρη το δικό σου όραμα, επέκτεινες τη φύση του.
Τον πήρες από το χέρι για να γίνει κάτι άλλο, που ούτε κι ο ίδιος ήξερε και γεννήθηκε από την δική σου ευφυΐα κι επινοητικότητα.
Σου έδωσε μαχαίρι για να σκοτώσεις κι εσύ το έκανες ιατρικό εργαλείο.
Σου έδωσε ξίφος κι εσύ το έκανες πένα.
Έτσι τελικά έκανες φίλο τον Άρη σου, όπως έκανες και τον Κρόνο, τον Ουρανό, τον Πλούτωνα ή τον Ποσειδώνα, που οι προπαγανδιστές του φόβου σου επιμένουν να στους παρουσιάζουν σαν ανίκητους δυνάστες.
Αλλά να ποια είναι εκείνα που σε καταδυναστεύουν:
Η δομή και η συγκρότησή σου.
Το αιρετικό σου πνεύμα και η «κατάρα» μιας διαρκούς εξέλιξης.
Το ερευνητικό σου δαιμόνιο και η αναζήτηση της ουσίας.
Το ονείρεμα, η τέχνη σου και η πίστη σου, που μετακινεί βουνά.
Χωρίς τις προκλήσεις τους, δεν θα μάθαινες ποτέ τις δυνατότητές σου!
Από τότε που με την εμφάνισή σου, τάραξες την συμπαντική έννομη τάξη, ξεκίνησες να διαπραγματευτείς μια δύσκολη υπόθεση, διαπραγματεύτηκες με τη «μοίρα» σου, χαράζοντας διαρκώς καινούρια μονοπάτια, αφήνοντας παρακαταθήκη για τους επόμενους τα δημιουργικά σου χνάρια. Και συνεχίζεις να το κάνεις φτιάχνοντας βουνά από κατακτήσεις και θάλασσες από μνήμες. Έτσι κατοχυρώνεις την ύπαρξή σου.
Κι αν τύχει να ζορίσουν τα πράγματα και η διαπραγμάτευση σου δείχνει ατελέσφορη και καταδικασμένη σε αποτυχία, τότε, λίγο πριν καταβληθείς από τους θρήνους σου, εμφανίζεται ο «από μηχανής Θεός».
Κολπάρα;
Στην πραγματικότητα, αυτός ο Θεός είσαι εσύ ή πιο σωστά ο ελεύθερος και δίκαιος εαυτός σου.
Τίποτα δεν συμβαίνει χωρίς τη συγκατάθεσή σου κι αν κάποια πράγματα σου πήγαν στραβά είναι γιατί εσύ πρώτος ξεστράτισες από τον δικό σου δρόμο, υιοθετώντας ξένες επιλογές και πολιτικές. Εσύ ήσουν που πρώτος αποδέχτηκες την ήττα σου, τρομαγμένος από «διδαχές» που δεν αποσκοπούσαν παρά μόνον στην διαιώνιση της εξουσίας κάποιων συνανθρώπων σου, εκείνων που εντάχθηκαν πρόθυμα στο σύστημα, το υπηρετούν και ωφελούνται από αυτό.
Αποδέχθηκες στην πράξη την διαπλοκή και τις πελατειακές σχέσεις, που δεν υπάρχουν μόνον στην πολιτική ζωή της χώρας σου, αλλά πρωτίστως στη δική σου.
Ξέχασες να αγαπάς χωρίς συμφέρον, ξέχασες να δημιουργείς χωρίς αμοιβή, ξέχασες τον εαυτό σου κλειδωμένο στο μπουντρούμι ενός κακώς εννοούμενου ρεαλισμού.
Και πώς επανέρχεσαι;
Δεν είναι λίγες οι φορές που χρειάζεσαι ένα γερό ταρακούνημα για να αναδείξεις το μεγαλείο σου. Ένα εμπόδιο που θα σε κάνει να πηδήξεις πολύ ψηλότερα από όσο φανταζόσουν. Μια πρόκληση, που θα διώξει για πάντα τους φόβους, τις ανασφάλειες, τις ενοχές κι όλα τα τέρατα που γεννά η κατευθυνόμενη από άλλους και «βολική» αδράνειά σου.
Κι αυτές τις μέρες θα έχεις την ευκαιρία σου, ακόμη κι αν η αφορμή σου δοθεί με ένα συναισθηματικό ξέσπασμα, από εκείνα που καταργούν μονομιάς τους κανόνες μιας καθώς πρέπει ζωής. Η Σεληνιακή έκλειψη είναι το όχημα που θα σε ταξιδέψει στα δικά σου «Διονύσια». Εκεί, στο κατώφλι του προικισμένου αρχέγονου εαυτού σου, εκεί που η σοβαροφανής εικόνα σου θρυμματίζεται σαν πήλινη μάσκα.
Η δημιουργική «τρέλα» σου απέναντι στην στείρα «λογική» τους.
Η ιδιοφυής «αναρχία» σου απέναντι στον άτεγκτο «νόμο» τους.
Ο έρωτάς σου απέναντι στην υποκρισία τους.
Έτσι όμως προοδεύουν ο κόσμος και ο κόσμος σου, με αντικριστές προκλήσεις.
Το σύμπαν πάντα σου δίνει τις ευκαιρίες που σου αξίζουν. Ευκαιρίες όμως και όχι ευκολίες. Γιατί ξέρεις κι εσύ ότι τα καλύτερα σου συνέβησαν, όταν πήρες την κατάσταση στα χέρια σου, όταν πολέμησες για το δίκιο σου, όταν ύψωσες την ύπαρξή σου απέναντι σε φθηνές αξίες κι αναποδιές. Τα καλύτερα σου συνέβησαν στις δύσκολες μέρες σου, τότε που αγωνίστηκες κι έτσι θα γίνει πάλι. Τα άλλα, τα «εύκολα», τα πήρε και τα σήκωσε η λήθη. Δυσκολεύεσαι πολύ να ανατρέξεις και να σταθείς σε όλα εκείνα που πέτυχες χωρίς αγώνα, σε όλα εκείνα που δεν κατέκτησες αλλά σου προσφέρθηκαν -λένε από αγάπη- αλλά μπορεί κι από μίσος για το αυτεξούσιο σου.
Η γέννα έχει πόνο κι η δημιουργία έχει καημούς.
Κι αφού το ξέρεις και το αναγνωρίζεις γιατί συνεχίζεις να εύχεσαι μια ζωή απαλλαγμένη από αγώνες, μια «πεθαμένη» ζωή;
Ο αγώνας σου, εξ άλλου, είναι που δίνει αξία στις εύκολες και χαλαρές στιγμές σου και κάθε σου «λάθος» έχει τελικά ανεκτίμητη αξία.
Θεοί και δαίμονες, αρχαίοι, παλιοί και νέοι, στέκουν απέναντί σου, βέβαιοι για την υπεροχή τους. Ποντάρουν στον τρόμο σου και σε απειλούν με σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς, μα αν τους ψάξεις, δεν έχουν να αντιτάξουν τίποτα στην δημιουργική διπλωματία σου.
Διαπραγματεύσου λοιπόν, τι τους κοιτάζεις;
Η αλήθεια σου θα νικήσει!
