Ο Άρης ολοκληρώνει τις επαφές του με τους «μεγάλους» του ουρανού. Τελευταίος του σταθμός ο Κρόνος και σίγουρα οι δυό τους γνωρίζονται πολύ καλά, από τότε που συγκροτούσαν το δίδυμο των «κακεργετών». Μα από εκείνη την πρωτόλεια ταυτοποίησή τους έχουν περάσει δεκάδες αιώνες και τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Και να το γράψω εξ αρχής: Ο Κρόνος δεν είναι Ουρανός. Δεν είναι η πόρσε-οβίδα που σου έχει στήσει ενέδρα σε ένα πάρκινγκ.
Δεν είναι ούτε Ποσειδώνας, ούτε Πλούτωνας για να αρχίσεις να ψάχνεις ποιος στην έχει στημένη και σου σκάβει το λάκκο.
Κάθε λοιπόν προειδοποίηση για «συγκρούσεις και ατυχήματα» δείχνει τόσο δα μικρή μπροστά σε όλα εκείνα που ξέρεις ότι συνιστούν μια απρόβλεπτη όσο και απόκοσμη απειλή για σένα.
Εδώ έχεις να κάνεις με μια εναντιοδρομία ανάμεσα στα θέλω και τα πρέπει σου, είτε αυτά εκπορεύονται από τον εαυτό σου, είτε καθρεφτίζονται στις κινήσεις και τις συμπεριφορές των άλλων προς εσένα. Η απραξία και η δράση μπαίνουν στο ζύγι μαζί με το ατομικό και το συλλογικό συμφέρον κι εσύ καλείσαι να ισορροπήσεις τα βάρη, να μην γέρνεις ούτε από την μια, ούτε από την άλλη πλευρά.
Ο Ηράκλειτος ήταν εκείνος που εισήγαγε για πρώτη φορά τον όρο «εναντιοδρομία», θέλοντας να περιγράψει μια κίνηση προς την αντίθετη φορά, με στόχο την εναρμόνιση των ακραίων στοιχείων ενός οργανικού συστήματος. Πολλούς αιώνες αργότερα τον επανέφερε ο Καρλ Γιουγκ για να χαρακτηρίσει τις ψυχικές διεργασίες ολοκλήρωσης της ανθρώπινης προσωπικότητας.
Μπορείς λοιπόν να εργαστείς συνδυάζοντας την δύναμη με την αντοχή σου, την ορμή με τη σοφία σου, τις επιθυμίες και τα ορμέφυτά σου με τους κανόνες σου. Μπορείς να διαπραγματευτείς και να συνθέσεις αντίθετες τάσεις και ροπές κι εδώ είναι βέβαια θα σου φανεί εξαιρετικά χρήσιμη η αίσθηση του μέτρου.
Όμως πώς αποκτάς αυτήν την αίσθηση;
Και τελικά, πως μετασχηματίζεις την κοσμική ενέργεια, περνώντας από την θέση του «άτυχου» θύματος της σε εκείνη του συνειδητού χρήστη της;
Η εμπειρία είναι το πρώτο μονοπάτι που σε οδηγεί με ασφάλεια σε κάθε επόμενο σταθμό σου. Όχι όμως μόνον αυτή που σου δίδαξαν οι παλαιότεροι αλλά κυρίως η βιωματική σου εμπειρία. Γιατί κάθε φορά που διαπιστώνεις ότι τα δανεικά «πρέπει» και οι δανεικοί κανόνες σου δεν αποδίδουν, οφείλεις να ορίσεις τις δικές σου συντεταγμένες. Να συμπληρώσεις και να επεκτείνεις τον παλιό νόμο, συμπεριλαμβάνοντας κάθε νέο στοιχείο που βρήκες στην περπατησιά σου.
Να ρίξεις γέφυρες ανάμεσα στα «αραχνιασμένα γράμματα» που παρέλαβες κι εκείνα που σε εμπνέουν και σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός.
Βέβαια, η εκπαίδευση του Κρόνου σου είναι μια μακρά διαδικασία διόλου εύκολη, αφού μοιάζει με μια προσπάθεια να αλλάξουν μυαλά και νοοτροπία οι γεροντότεροι. Μα είναι ο «μπολιασμένος» Άρης σου που θα τους πείσει να το πράξουν.
Και πηγαίνοντας πίσω, στα πρώτα σου βήματα, φαντάσου τον Άρη σαν παιδί σου, εξ άλλου στην πραγματικότητα είναι ένα από τα εσωτερικά σου παιδιά. Ανήσυχο, μα και άπειρο, όπως όλα τα παιδιά. Σκέψου λοιπόν, τι θα έκανες αν ήθελες να το προστατέψεις από μια ενδεχόμενη κακοτοπιά; Με ποιο τρόπο για παράδειγμα θα φρόντιζες για την καλή υγεία του;
Πως θα το προστάτευες από τις «κακές παρέες»;
Θα το έκλεινες στο σπίτι;
Θα του απαγόρευες να παίξει;
Θα το είχες συνέχεια κολλημένο πάνω σου;
Μα έτσι θα έπαυε να είναι παιδί και σταδιακά θα εξελισσόταν σε ένα ευνουχισμένο κι άβουλο πλάσμα, χώρια τα απωθημένα... Να ένας Κρόνιος «θρίαμβος», που γεννά αποτυχημένους και αναστέλλει την ανάπτυξη και την ωριμότητα που ο ίδιος ο Κρόνος επαγγέλλεται.
Το παιδί σου θα γινόταν ίσως ένας πρόθυμος «υπήκοος» ψυχολόγων, αστρολόγων ή εναλλακτικών θεραπευτών, ένας παθητικός δέκτης με τα προβλήματα του να μην λύνονται ποτέ, γιατί δεν έμαθε ποτέ να προσπαθεί. Κι αν τελικά μεγάλωνε προστατευμένος σε μια γυάλα, τι θα συνέβαινε όταν αύριο μεθαύριο θα αναγκαζόταν από τα πράγματα να παλέψει μόνο του μια αντιξοότητα;
Το πιθανότερο είναι πως έχοντας ελάχιστες εμπειρίες και βιώματα, θα αποτύγχανε οικτρά. Ακόμη και σε φυσικό επίπεδο, τα υπερπροστατευμένα παιδιά είναι τελικά και τα πιο αρρωστιάρικα.
Μακάρι, λες, να μπορούσες να βρίσκεσαι κάθε στιγμή στο πλάι του, αυτό όμως δεν είναι ούτε ρεαλιστικό, ούτε παιδαγωγικά ορθό.
Κάποια στιγμή τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι. Κάποια στιγμή ο Άρης σου θα «αυτονομηθεί» και τότε είναι που θα κριθούν η ετοιμότητα και η σοφία σου.
Κι αν ο Άρης σου -το παιδί σου- δεν μάθει από νωρίς να μπουσουλάει στο άγνωστο, να σκαρφαλώνει, να τσαλαβουτά στις λάσπες, να πέφτει, να χτυπάει αλλά να σηκώνεται, να τσακώνεται με τους φίλους του, να σπάει τη τζαμαρία του γείτονα, να δοκιμάζει τις δυνάμεις του και τα όρια του με κάθε τρόπο και με κάθε μέσον, αν δεν τα βιώσει όλα αυτά από πρώτο χέρι, τότε πως περιμένεις να αποκτήσει ένα σωστό κριτήριο για το τι μπορεί κι τι δεν μπορεί να κάνει;
Τι πρέπει να φοβάται και τι όχι;
Στην πραγματικότητα λοιπόν αυτό είναι που σου ζητά κι ο φίλος σου ο Άρης, να τον αφήσεις να τριφτεί με την πραγματικότητα, να κάνει το λάθος και το σωστό του, να γευθεί μόνος του την επιτυχία ή την αποτυχία.
Γιατί μόνον έτσι η ζωή του και η ζωή σου θα αποκτήσουν αξία.
Σου ζητά να τον βοηθήσεις, να τον εξοπλίσεις με τεχνικές και στρατηγικές, με γνώσεις και δεξιότητες, να τον μάθεις να σηκώνεται μετά από κάθε πτώση ή –το ίδιο σπουδαίο- να τον μάθεις να πέφτει. Γιατί πτώσεις θα υπάρξουν σίγουρα πολλές, δεν είναι στο χέρι σου να τις αποτρέψεις όλες.
Φαντάσου λοιπόν ότι το παιδί σου -μεγάλο πια- έχει μάθει να μάχεται ή να υποχωρεί, να αναλαμβάνει δράση άμεσα ή να περιμένει μια πιο κατάλληλη στιγμή, χωρίς να έχει συνέχεια εσένα δίπλα του, ούτε βέβαια κάποιον αντικαταστάτη σου. Θα έχει βρει το δικό του μέτρο. Θα μπορεί να κρίνει και να διοικεί, να παίρνει τις ευθύνες που του αναλογούν, ούτε λιγότερες, ούτε περισσότερες, να ζυγίζει ακριβοδίκαια τα πράγματα και με μια φράση να ξέρει τι του γίνεται.
Τελικά, αυτό το παιδί είσαι εσύ και δεν θα μπορούσες ποτέ να καμαρώνεις για την πορεία σου αν δεν είχες φροντίσει να εκπαιδεύσεις τον Άρη σου, περνώντας τον από την νεανική του ορμή στην μεστή ωριμότητά του.
Μα παράλληλα δεν θα ωριμάσεις ποτέ πραγματικά αν δεν καταφέρει να φρεσκάρεις και να εξελίξεις τον Κρόνο σου με τις καινοφανείς ατομικές και λειτουργικές επινοήσεις σου. Γιατί ένα γεφύρι κτίζεται πάντα κι από τις δύο πλευρές.
