Και να που η αστρική Αφροδίτη ακροβολίζεται στα άκρα, μαζί με τις εμπειρίες σου.
Τα συντροφάκια της, βλέπεις, ο Άρης κι ο Ουρανός την θέλουν ερωτεύσιμη αλλά και ελεύθερη, αδέσμευτη, προκλητική και οι «τρέλες» της νιότης σου είναι πάλι εδώ!
Το πάθος παίζει με την απόγνωση κι η ένταση σε κάνει ικανό για το καλύτερο αλλά και για το χειρότερο. Στον βαθυκόκκινο ποταμό της ηδονής και του χαμού περνάς αστραπιαία από την μια όχθη στην άλλη και τα γιοφύρια κόβονται, καταρρέουν από τις εκρήξεις του κορμιού σου.
Έλα μου λες... Αυτά είναι παλιές ιστορίες, πασπαλισμένες με λογοτεχνική χρυσόσκονη.
Το ‘χεις πάρει απόφαση ότι το κεφάλαιο έρωτας έχει κλείσει οριστικά για σένα. Που να τρέχεις τώρα, συλλογιέσαι και αγκαλιάζεις τη δουλειά, το νοικοκυριό σου, το χόμπι σου, το ριάλιτι στην TV, άντε και τα παιδιά σου. Εξ άλλου τόσα δράματα βλέπεις γύρω σου, ξέρεις πια ότι οι άνθρωποι χάνουν τον εαυτό τους όταν ερωτεύονται, ρισκάρουν την ασφάλειά τους κι όλα εκείνα που έκτισαν στον γερασμένο δρόμο τους.
Γιατί ναι, ο δρόμος χωρίς έρωτα, είναι στεγνός και ασφαλής αλλά στερημένος από χρώματα. Τα βλέπεις να απλώνονται στον ορίζοντα, όταν ο ήλιος δύει, τα βλέπεις γύρω σου καθώς περνάς από γαλάζιες λίμνες, πράσινα λιβάδια και πορφυρές κεραμοσκεπές. Τα ζεις σε μια οθόνη, στις ζωές των άλλων μα δεν υπάρχουν εντός σου. Και σε αυτήν την δημοσιά, το πουλί του έρωτα δεν κελαηδά για σένα αλλά πέφτει με ορμή πάνω στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου σου.
-Ξύπνα, ορέ! Λένε με μια φωνή Ουρανός και Άρης, σε ροκ ρυθμό. Ήρθε η ώρα για την παράκαμψή σου...
Ο χωματόδρομος του έρωτα σε οδηγεί κάπου που δεν έχεις ξαναβρεθεί κι όταν πια φτάσεις στον άγνωστο προορισμό σου, με τα φρένα και τις αναρτήσεις σου να πνέουν τα λοίσθια, τότε ξαναθυμάσαι το πώς είναι να πετάς. Στροβιλίζεσαι στα όνειρα, ξέροντας πια ότι οι προσδοκίες σου ήταν που διαψεύστηκαν κι όχι εσύ.
Μπορεί πάλι είσαι «σίγουρος» για την σχέση σου και να την έχεις βάλει στον αυτόματο πιλότο.
Η ζωή όμως επιφυλάσσει εκπλήξεις και αν έχεις γαντζωθεί σε μια βολική πραγματικότητα, μπορεί να σου γυρίσει σε εφιάλτη.
Γιατί ο «εχθρός» μπαίνει από την πίσω πόρτα, σαν κλέφτης στο σκοτάδι και τον βρίσκεις θρονιασμένο στον καναπέ σου να σε κοιτά με εκείνο το χαμόγελο, που κάποτε έβλεπες και στον καθρέφτη σου, μα πλέον το έχεις ξεχάσει.
Λες πως τα έχεις καλά με την συνείδησή σου, μα έκρυψες την γνησιότητά σου κι αυτό είναι κάτι που δεν ανέχεται το σύμπαν. Κι αυτός ο «εχθρός» είναι τελικά ο μεγάλος ευεργέτης σου, όπως λέει και το τραγούδι.
