Να ‘μαστε πάλι εδώ, εσύ κι εγώ, με τον αστροφώτιστο ουρανό για οδηγό. Από τότε που έκανες τα πρώτα σου βήματα στην γη άλλαξαν πολλά, μα ένα πράγμα έμεινε αναλλοίωτο: Τα ερωτήματά σου για το αύριο, οι αγωνίες και οι ελπίδες σου, το δέος σου απέναντι στο αχανές Διάστημα και τους ενοίκους του.
Από τότε που μπουσούλαγες στο μονοπάτι της προόδου σου, οι πλανήτες συνωστίζονται στη ζωή σου, με διάχυτη τη λαχτάρα τους να κερδίσουν την προτίμηση και το ενδιαφέρον σου. Άλλος με δώρα κι άλλος με φοβέρες, όλοι τους όμως σε προκαλούν να διαπραγματευτείς το μέλλον σου, κρατώντας σφιχτά το πιο δυνατό χαρτί σου. Εσένα τον ίδιο.
Όπως σου γράφω συχνά, οι πλανήτες κάνουν τη δουλειά τους κι εσύ τη δική σου. Για παράδειγμα, ο Άρης σου βάζει στο τραπέζι μια «ωμή» ένταση κι εσύ την «μαγειρεύεις», την χρωματίζεις. Την κάνεις αγώνα, κατάκτηση και νίκη. Κι όταν σε απειλεί με έναν πόλεμο μονόδρομο, πνιγμένο στο αίμα και την βαρβαρότητα, εσύ βγάζεις τη γλώσσα στο δογματισμό του, οδηγώντας τον στις αλάνες, εκεί που κυνηγήθηκες για πρώτη φορά με τους φίλους σου κι έκανες τα πρώτα σου ρεκόρ. Εμφύτευσες στον Άρη το δικό σου όραμα, επέκτεινες τη φύση του.
Σου έδωσε μαχαίρι για να σκοτώσεις κι εσύ το έκανες ιατρικό εργαλείο.
Σου έδωσε ξίφος κι εσύ το έκανες πένα.
Βοήθησες τον Άρη να γνωρίσει κάτι νέο, που ούτε κι ο ίδιος ήξερε και γεννήθηκε από την δική σου ευφυΐα κι επινοητικότητα.
Έτσι τελικά έκανες φίλο τον Άρη σου, όπως έκανες και τον Κρόνο, τον Πλούτωνα ή τον Ποσειδώνα, που κάποιοι επιμένουν να στους παρουσιάζουν σαν δυνάστες. Ποιους, αυτούς που με την δική σου συνέργεια σου έδωσαν και σου δίνουν την δομή και την συγκρότηση σου, το ερευνητικό σου δαιμόνιο και την αναζήτηση της ουσίας, το ονείρεμα, την τέχνη σου και την πίστη σου, που μετακινεί βουνά.
Διαπραγματεύτηκες μια δύσκολη υπόθεση, διαπραγματεύτηκες με τη «μοίρα» σου και συνεχίζεις να το κάνεις γιατί βλέπεις ότι παρά τις όποιες ήττες σου, είναι ο μόνος τρόπος να κατοχυρώσεις και να τιμήσεις την ύπαρξη σου.
Οι σοφοί πρόγονοι σου που τόσο θέλεις να τους τιμάς και να τους μνημονεύεις, σου έδειξαν τον «από μηχανής Θεό», που εμφανίζεται πάντα, όταν η διαπραγμάτευση σου δείχνει ατελέσφορη και καταδικασμένη σε αποτυχία.
Στην πραγματικότητα, αυτός ο Θεός είσαι εσύ ή πιο σωστά ο ελεύθερος και δίκαιος εαυτός σου, που ενοικεί κι αυτός στους ουρανούς, παρέα με τις ανώτερες αξίες σου.
**Απόκτησε τώρα το βιβλίο του Γιάννη Ριζόπουλου «Αστρολογία του 21ου αιώνα»**
Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν συμβαίνει χωρίς την συγκατάθεση σου κι αν κάποια πράγματα σου πήγαν στραβά είναι γιατί εσύ πρώτος ξεστράτισες από τον δικό σου δρόμο, υιοθετώντας ξένες επιλογές και πολιτικές. Εσύ ήσουν που πρώτος αποδέχτηκες την ήττα σου, τρομαγμένος από «διδαχές» που δεν αποσκοπούσαν παρά μόνον στην διαιώνιση της εξουσίας κάποιων συνανθρώπων σου, εκείνων που εντάχθηκαν πρόθυμα στο σύστημα, το υπηρετούν και ωφελούνται από αυτό.
Αποδέχθηκες στην πράξη την διαπλοκή και τις πελατειακές σχέσεις, που δεν υπάρχουν μόνον στην πολιτική ζωή της χώρας σου αλλά πρωτίστως στη δική σου.
Ξέχασες να αγαπάς χωρίς συμφέρον, ξέχασες να δημιουργείς χωρίς αμοιβή, ξέχασες τον εαυτό σου κλειδωμένο στο μπουντρούμι ενός κακώς εννοούμενου ρεαλισμού.
Απομακρύνθηκες από την πνευματικότητά σου και αντικατέστησες την εξουσία της Μοίρας με την ασφάλεια του κοπαδιού έχοντας σαν άλλοθι το «έτσι κάνουν όλοι».
Απαρνήθηκες το αυτεξούσιό σου κι έχρισες για αρχηγούς τους χειρότερους εκ των ομοίων σου.
Και πώς επανέρχεσαι;
Δεν είναι λίγες οι φορές που χρειάζεσαι ένα γερό ταρακούνημα για να αναδείξεις το μεγαλείο σου. Ένα εμπόδιο που θα σε κάνει να πηδήξεις πολύ ψηλότερα από όσο φανταζόσουν. Μια πρόκληση, που θα διώξει για πάντα τους φόβους, τις ανασφάλειες, τις ενοχές κι όλα τα τέρατα που γεννά η κατευθυνόμενη από άλλους και «βολική» αδράνεια σου.
Και μέχρι να φθινοπωριάσει για τα καλά θα έχεις την ευκαιρία σου.
Μην ξεχάσεις μόνον ότι το ίδιο δικαίωμα στην διαπραγμάτευση έχουν και οι άλλοι, με τις δικές τους λύσεις και επινοήσεις. Έτσι προοδεύουν ο κόσμος και ο κόσμος σου, το ένα χέρι νίβει τα’ άλλο και τα δυό το πρόσωπο....
Δεν θα πάψω ποτέ να σου θυμίζω τις δυνατότητες που έχεις να αξιοποιήσεις τις ευκαιρίες πουν σου δίνει το σύμπαν. Ευκαιρίες και όχι ευκολίες. Γιατί ξέρεις ότι τα καλύτερα σου συνέβησαν όταν πήρες την κατάσταση στα χέρια σου, όταν πολέμησες για το δίκιο σου, όταν ύψωσες την ύπαρξη σου απέναντι σε φθηνές αξίες κι αναποδιές. Τα καλύτερα σου συνέβησαν στις δύσκολες μέρες σου, τότε που αγωνίστηκες κι έτσι θα γίνει πάλι. Τα άλλα, τα «εύκολα», τα πήρε και τα σήκωσε η λήθη. Δυσκολεύεσαι πολύ να ανατρέξεις και να σταθείς σε όλα εκείνα που πέτυχες χωρίς αγώνα, σε όλα εκείνα που δεν κατέκτησες αλλά σου προσφέρθηκαν -λένε από αγάπη αλλά μπορεί κι από μίσος για το αυτεξούσιο σου.
Η γέννα έχει πόνο.
Κι αφού το ξέρεις και το αναγνωρίζεις γιατί συνεχίζεις να εύχεσαι μια ζωή απαλλαγμένη από αγώνες, μια «πεθαμένη» ζωή;
Ο αγώνας σου, εξ άλλου, είναι που δίνει αξία στις εύκολες και χαλαρές στιγμές σου.
Μια αγκαλιά, ένα τσιγάρο, ένα ποτήρι κρασί αποκτούν ανεκτίμητη αξία, όταν επισφραγίζουν μια δυνατή σου στιγμή, γλυκιά ή πικρή, μια μεγάλη λαχτάρα, μια νίκη ή ακόμη και μια ήττα.
Κι η δημιουργικότητά σου είναι που δίνει πνοή και χαρακτήρα στην Θεϊκή σου υπόσταση.
Μπορεί λοιπόν να στέκουν απέναντί σου θηρία και δαίμονες. Να προφητεύουν πολέμους και σε τρομοκρατούν με σεισμούς λιμούς και καταποντισμούς. Μα αν βάλεις την λογική σου να δουλέψει, θα διαπιστώσεις ότι η υπεροχή για την οποία καγχάζουν βασίζεται μόνον στους δικούς σου φόβους. Δεν έχουν να αντιτάξουν τίποτα στην αλχημιστική διπλωματία σου και την ελευθερώτρια αλήθεια σου!
