Οι εκλείψεις του μυαλού μας

Φθινόπωρο, και όλες οι αναμνήσεις των παιδικών χρόνων αναμειγνύονται από το ατέλειωτο παιχνίδι στη γειτονιά, με τα γόνατα ματωμένα και τα ρούχα λερωμένα με χώματα. Θυμάμαι κάθε μέρα εξερευνούσαμε κάθε γωνιά της πόλης με τα ποδήλατά μας, γελάγαμε με την ψυχή μας, σκαρώνοντας πλάκες στους περαστικούς. Ταΐζαμε τα πουλιά και το βράδυ μετρούσαμε όλα τα άστρα κι ας μας έλεγαν πως θα βγάλουμε σπυράκια. Ήταν μια πρόκληση τότε!

Που να ήξερα αργότερα ότι αυτός ο έναστρος ουρανός έκρυβε τόσες διαφορετικές πτυχές που θα μου αποκαλύπτονταν σιγά-σιγά και θα γινόταν αντικείμενο μελέτης και προβληματισμού, αργότερα. Βλέπετε, τότε αγνοούσα την Νέα Σελήνη, την Πανσέληνο και τις Εκλείψεις. Στο παιδικό μου μυαλό υπήρχε μόνο το φεγγάρι ως «Φεγγαράκι μου λαμπρό, φέγγε μου να περπατώ».

Οι εκλείψεις έρχονται. Σημειώστε ότι οι εκλείψεις είναι ενεργειακά φορτισμένες ευκαιρίες για να εξελιχτούμε και να αλλάξουμε. Η Ηλιακή έκλειψη επισημαίνει κάτι νέο που μπορεί να εισβάλει στην ζωή μας με οποιαδήποτε ιδιότητα και τα αποτελέσματα της μπορούν να κρατήσουν έως και έξι μήνες μετά ενώ η Σεληνιακή έκλειψη τείνει να φέρει το τέλος ή την ολοκλήρωση μιας κατάστασης. Φαίνεται λοιπόν ότι κάτι μαγειρεύει το σύμπαν για εμάς αυτό το φθινόπωρο και δεν υπάρχει κανείς λόγος να μην δοκιμάσουμε τις νέες γεύσεις.

Η απαισιόδοξη οπτική και ο πανικός δεν βοηθούν βέβαια στο να αξιοποιήσουμε τα δώρα του ουρανού. Ας βρούμε λίγο χρόνο τις ημέρες αυτές που είναι τόσο ενεργειακά φορτισμένες για να διαλογιστούμε ή να κάνουμε μια ειλικρινή συζήτηση με τον εαυτό μας για την πορεία της ζωής μας. Ή ακόμη καλυτέρα ας γράψουμε, ας διαβάσουμε, ας ταξιδέψουμε. Είναι ευκαιρία τέτοιες ημέρες να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να αναρωτηθούμε, τι είναι αυτό που αισθανόμαστε πως λείπει από την ζωή μας; Είναι αυτό που αισθανόμαστε και αυτά που σκεφτόμαστε η αλήθεια μας; Μήπως χρειαζόμαστε μια βαθιά αλλαγή στον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα, στο ποιοί είμαστε και ποιά είναι η θέση μας στο σύμπαν;
Δεν υπάρχει τίποτα να φοβόμαστε, όταν έχουμε το «γνώθι σ' αυτόν». Η αυτογνωσία γίνεται τρομακτική, μόνο όταν δεν έχουμε συμπόνια για τον εαυτό μας.

Κατά τη διάρκεια των εκλείψεων μπορούμε να βάλουμε τα θεμέλια για τον τρόπο που σκεπτόμαστε και λαμβάνουμε τις αποφάσεις που θα καθορίσουν την δράση μας.
Ας τις δούμε λοιπόν με άλλο μάτι, σαν μια πυξίδα που μας δείχνει το δρόμο μας μέσα από το σκοτάδι, ώστε να προχωρήσουμε μέσα από τα θαύματα και τις κακουχίες της ζωής.
Ίσως τελικά τα αθώα παιδικά μάτια και η ανόθευτη, καθαρή ψυχή που κοίταζε τον έναστρο ουρανό να είναι και το μόνο που χρειαζόμαστε για να υπερβούμε τον «σκοτεινό» χαρακτήρα των εκλείψεων και να τις δούμε με άλλη ματιά.
Σας αφήνω προς το παρόν. Έχω να μετρήσω πολλά αστέρια απόψε κι ας βγάλω σπυράκια στα χέρια μου!