To Μεσουράνημα και η σημασία του στην Ατομική Εξέλιξη
από το Β. Παπαδολιά
Μέρες γιορτών που είναι και αλλαγής του χρόνου, συχνά αποφασίζουμε να κάνουμε και ένα απολογισμό ζωής και να βάλουμε κάποια πράγματα σε μία σειρά για να προχωρήσουμε στο μέλλον. Με αφορμή αυτή τη συγκυρία θα προσπαθήσουμε να δούμε πώς θα μπορούσε κάποιος να κάνει κάτι τέτοιο μέσα από το χάρτη του εκμεταλλευόμενος αυτό που ονομάζουμε Μεσουράνημα.
Για το Μεσουράνημα έχουν γραφτεί πολλά άρθρα αστρολογίας, προσπαθώντας να εξηγήσουν τη σημασία του στο ωροσκόπιο και τι σημαίνει για τον ατομικό χάρτη του καθενός. Παλαιότερα είναι η αλήθεια το Μεσουράνημα δε θεωρούνταν από τα σημαντικά στοιχεία του ωροσκοπίου και ήταν κυρίως η επίδραση της Σχολής της Κοσμοβιολογίας που σήμερα του έχει δώσει τόση μεγάλη σημασία. Ωστόσο το Μεσουράνημα πλέον εξετάζεται σήμερα και από άλλες οπτικές γωνίες όπως η ψυχολογική αστρολογία (η οποία αρχικά δεν του έδινε και τόσο μεγάλη σημασία) ή η καβαλιστική αστρολογία.
Στην κλασσική αστρολογία το Μεσουράνημα δεν είναι κάτι περισσότερο από την επαγγελματική καταξίωση, την κοινωνική αναγνώριση που έρχεται μέσω αυτής και την υλική πρόοδο που επίσης επιτυγχάνεται έτσι. Αν και σήμερα συνδέεται και με τη φήμη, στα αρχαία χρόνια αφορούσε κυρίως την φήμη εν ζωή, καθώς με την υστεροφημία συνδεόταν κυρίως ο 4ος οίκος, ο οίκος μετά τη ζωή.
Στην ψυχολογική αστρολογία ωστόσο το Μεσουράνημα δεν είναι απλώς η εξωτερική πρόοδος και καταξίωση του ατόμου. Εντασσόμενο σε μία πορεία αυτοανακάλυψης το Μεσουράνημα είναι θα λέγαμε το ιδανικό τέλειο, που γνωρίζουμε καταρχήν όταν γεννιόμαστε, στη μορφή των γονιών μας. Στη συνέχεια και στα παιδικά μας χρόνια το Μεσουράνημα γίνεται το ιδανικό, αυτό που θα θέλαμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε.
Στην πορεία της ζωής μας ωστόσο και καθώς τα χρόνια περνούν και αρχίζουμε και βιώνουμε ζητήματα των οίκων άνω του ορίζοντα (7ος σχέσεις, 8ος μοιράσματα, κλπ), το Μεσουράνημα αρχίζει και έρχεται πιο κοντά μας, γινόμενο λιγότερο ιδανικό. Στη μέση ηλικία έχουμε κατασταλάξει ως επί το πλείστον αν αυτό το ιδανικό Μεσουράνημα θα το επιτύχουμε πράγματι ποτέ και έχουμε αρχίσει να βλέπουμε μία πιο εσωτερική πλευρά σε αυτό το σημείο του χάρτη.
Είναι η πλευρά εκείνη που θα λέγαμε αποστασιοποίηση. Είναι το σημείο εκείνο που στεκόμαστε ψηλά πάνω από όλο το χάρτη και παίρνουμε μία απόσταση, που μας επιτρέπει να δούμε τον εαυτό μας συνολικά και να αξιολογήσουμε ποια είναι η πρόοδος μας ως αυτή την ώρα. Ίσως μπορείτε να το παρατηρήσετε και μόνοι σας, όταν έχετε διελεύσεις από το Μεσουράνημα σας, ότι σοβαρεύεστε, απομακρύνεστε και νιώθετε παρόλα αυτά μία μικρή ικανοποίηση, όταν καταφέρνετε να βάλετε τα πράγματα όλα στη θέση τους.
Από αυτή την άποψη το Μεσουράνημα συνδέεται στενά με τη θεματολογία που αναπτύξαμε στα άρθρα της Συμβουλευτικής Αστρολογίας για την επίτευξη της ενότητας στο χάρτη. Δεν είναι ο μόνος τρόπος βέβαια να επιτύχει κανείς μία συνολική εικόνα στο χάρτη, όμως είναι πολύ σημαντικός. Μέσα από την απόσταση που μας εξασφαλίζει το Μεσουράνημα, καταφέρνουμε να κάνουμε αυτή την αφαίρεση, που περιγράψαμε στα προηγούμενα άρθρα, την αφαίρεση που μας επιτρέπει να διαλέξουμε το χρήσιμο και το ουσιώδες και να παραμερίσουμε το μη ουσιώδες.
Αν συνδέσουμε συμβολικά το Μεσουράνημα με τον Κρόνο, θα λέγαμε ότι στο σημείο αυτό κάνουμε επίσης και μία ανασκόπηση των πραγμάτων, έναν απολογισμό. Αποφασίζουμε τι αξίζει και τι δεν αξίζει, τι κρατάμε και τι αφήνουμε. Με την έννοια αυτή το Μεσουράνημα μπορεί να έχει και «καταστροφική» δράση, υπό την έννοια ότι διακόπτουμε δράσεις που μας ξοδεύουν και δε μας επιτρέπουν να επικεντρωθούμε στο στόχο.
Εκείνο που θα πρέπει ωστόσο να τονίσουμε είναι ότι η εσωτερική αυτή δράση του Μεσουρανήματος δεν είναι αυτονόητη. Οι περισσότεροι από μας αντιμετωπίζουν το Μεσουράνημα ως απλή επιτυχία και καταξίωση. Υπό αυτή την έννοια το βλέπουν από το πρίσμα του παιδικού ονείρου που τρέχουν για να το φτάσουν, αλλά δε θα το καταφέρουν ποτέ. Γιατί όσο και να προσπαθήσει κανείς να επιτύχει κάτι ιδανικό, πάντα θα λειτουργεί κάτω από τους περιορισμούς της μορφής που του δίνει ο Ωροσκόπος. Και επιπλέον θα λειτουργεί βλέποντας την πραγματικότητα μέσα από το δικό του υποκειμενικό πρίσμα (Ήλιος) ή το πρίσμα του περιβάλλοντος του (Σελήνη). Έτσι το Μεσουράνημα, ιδωμένο λανθασμένα, οδηγεί σε αλλοτρίωση, βάζοντας τους ανθρώπους να τρέχουν να γίνουν κάτι που δε θα καταφέρουν ποτέ και να εκπληρώνουν στόχους που θα μείνουν πάντα ανεκπλήρωτοι.
Για να μπορέσει λοιπόν κάποιος να δει πιο εσωτερικά το Μεσουράνημα θα πρέπει πρώτα να έχει αποδεχτεί τη σχετικότητα των άλλων στοιχείων του χάρτη. Δεν είμαι ο Ήλιος μου, δηλαδή το πώς θέλω εγώ να είναι η πραγματικότητα. Δεν είμαι η Σελήνη μου, δηλαδή το πώς θέλουν οι άλλοι. Δεν είμαι ακόμα ούτε ο Ωροσκόπος μου όσο τον αντιμετωπίζω σαν μία μάσκα συμπεριφοράς που τη χρησιμοποιώ για να περνάει το δικό μου στους άλλους.
Είμαι όλα αυτά αλλά και κανένα και για να δω πού μπαίνει καθένα στη θέση του πρέπει να πάρω μία βαθιά ανάσα και να βγω έξω από το μοίρασμα, το σκόρπισμα και το ξόδεμα των επιμέρους πραγμάτων. Εκεί στην απόσταση μπορώ να «φανταστώ» πώς είμαι καθώς η επίτευξη της ψυχολογικής ενότητας δεν έρχεται με την αντίληψη, αλλά με τη φαντασία, δεν είναι νοητική δραστηριότητα, αλλά διαισθητική.
Μέσα από αυτή την πύλη θα πρέπει να περάσω για να δω ποιος είμαι τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και πού θέλω να πάω. Κι εκεί είναι που θα με βοηθήσει και το ζώδιο του Μεσουρανήματος, ο κυβερνήτης και τυχόν πλανήτες που βρίσκονται κοντά σε αυτό.
Με Μεσουράνημα στην Παρθένο για παράδειγμα η αποστασιοποίηση θα έρθει μέσα από μία διαδικασία τακτοποίησης και μία εγρήγορση νοητική (Ερμής) που η θέση του Ερμή στο χάρτη θα μας πει πού θα δραστηριοποιείται. Αν ο Ερμής βρίσκεται στον 4ο οίκο για παράδειγμα, μπορεί να έχουμε ένα άτομο που στη ζωή του νιώθει ότι μπαίνει τάξη, όταν κάνει το εξής απλό: Τακτοποιεί το χώρο του σπιτιού του.
Όπως γίνεται συνήθως όμως αυτού του είδους το cleaning up δεν είναι κάτι που διαρκεί για πάντα. Δεν σταματάει κανείς ποτέ εκεί. Ούτε κάνει συνέχεια αυτό το πράγμα. Με την έννοια αυτή το Μεσουράνημα δεν είμαι Εγώ. Δεν είναι ο Εαυτός μου. Είναι πάντα μία στάση, ένα σημείο ανασκόπησης, ένα μέσο για να αποφασίσω ένα νέο κύκλο εκδήλωσης, ένα νέο κύκλο πραγμάτων και δράσης.
Και είναι σαν μέσο που με βοηθάει να εξελίσσομαι και να προοδεύω. Να γεννώ διαισθητικά μία νέα ιδέα (Ωροσκόπος), να την πλουτίζω με την προσωπικότητα μου (Ήλιος) και να την υποβάλλω στην αποδοχή των δικών μου (Σελήνη) και των αντιπάλων (7ος). Σε ένα αέναο κύκλο δράσης/αντίδρασης που τελικά θα μου επιτρέψει να κατανοήσω καλύτερα τον εαυτό μου. Αλλά και να συνεργαστώ καλύτερα με τους άλλους…