Οι «κακές» όψεις και οι κακές γλώσσες

Η ενασχόληση μου με την Αστρολογία ήρθε ουσιαστικά πριν μερικά χρονιά όταν διαπίστωνα πως κάποια πράγματα στην ζωή μου δεν πήγαιναν καλά. Έψαχνα να βρω το πως άλλα κυρίως το γιατί συνέβαινε αυτό σε εμένα την συγκεκριμένη στιγμή. Προσπάθησα να διαβάσω αστρολογία άλλα, αν δεν έχεις κάποιον να σε κατευθύνει σωστά, πολλές φορές τα μπερδεύεις.

Το πρώτο πράγμα που έμαθα λοιπόν «εν αρχή είναι το γενέθλιο». Σωστή ως φράση άλλα ο εγωισμός μου αδυνατούσε να δεχτεί πως η αστρολογία προδιαθέτει. Πως όλα είναι προκαθορισμένα. Και τι γίνεται με τις περιπτώσεις των αστρικών διδύμων;

Ο Leibniz στην «Αρχή της ταυτότητας του αδιάκριτου» αναφέρει πως, όταν δυο πράγματα χάνουν την μοναδικότητα τους, τότε παύουν να είναι δυο πράγματα και είναι ταυτόσημα. Τι είναι αυτό όμως που διαφοροποιεί τελικά δύο ίδιους Ωροσκόπους, με ίδια οικοθεσία;

Σύμφωνα με μια άποψη, οι συνθήκες του περιβάλλοντος που λαμβάνει χώρα ένα γεγονός (και αυτές μπορούν να οριστούν αστρολογικά), σε συνδυασμό με την γενέθλια αστρολογική προδιάθεση δίνουν το αποτέλεσμα.

Οι όψεις λοιπόν που σχηματίζουν δύο πλανήτες μεταξύ τους, φιλτράρονται από έναν τουλάχιστον εξωτερικό παράγοντα. Επιπλέον η ενέργεια ενός πλανήτη δεν είναι μονοδιάστατη ως προς τον τρόπο εκδήλωσης της. Ο Ποσειδώνας για παράδειγμα εκφράζεται ως φυγή, απάτη, ιδεολογία, τέχνη, φινέτσα χωρίς να μας δηλώνει εξ αρχής προς τα που θα κλίνει η πλάστιγγα.

Στην πράξη ωστόσο βλέπουμε να διατυπώνονται από αστρολόγους «ιεροί» -που σημαίνει απαράβατοι- κανόνες, οι οποίοι τελικά καταδικάζουν τους εκάστοτε «άτυχους» με δυσαρμονικές όψεις και τους ρίχνουν στο πυρ το εξώτερον.

Μάλιστα, εξαιτίας της ένθερμης «υπέρβασης καθήκοντος» πολλών ερμηνευτών αρκετός κόσμος που έχει μια δυσαρμονική όψη (συνήθως ισχυρή), όπως για παράδειγμα ένα τετράγωνο Κρόνου-Ποσειδώνα, νοιώθει σαν πρωταγωνιστής στην ταινία με την Σπιναλόγκα.

Η αστρολογία δεν δημιουργεί σε καμιά περίπτωση άστρο-ρατσισμό δηλαδή δεν στοχοποιεί κάποιον επειδή έχει ένα Κρόνο σε τετράγωνο με Ποσειδώνα. Είναι σαν να λες πως «συγνώμη φίλε αλλά λάθος επιλογή, ο νόμος είναι νόμος», χωρίς να δίνεις το δικαίωμα αντιλόγου ή αντιπροσφοράς.

Και τελικά είναι σαν να απορρίπτεις και να επιρρίπτεις ευθύνες για μια ολόκληρη ομάδα χιλιάδων για να μην πω εκατομμυρίων ανθρώπων. Αυτό, πέρα από το ότι μου φαντάζει εντελώς ανόητο, αυτόματα αναιρεί το μότο που λέμε για την αστρολογία πως “κάθε άνθρωπος είναι μια μοναδική περίπτωση”. Ευτυχώς οι συμπαντικοί νόμοι είναι πολύ πιο ελαστικοί από τους επίδοξους νομοθέτες.

Ακολουθώντας τα αχνάρια του παραδείγματος μας, ας δούμε τι κοινό μπορεί να έχουν η Πώλα Αμπντούλ, o Φιντέλ Κάστρο, η Αγκάθα Κρίστι, η Μέριλιν Μονρόε, ο Νικολό Μακιαβέλι, η Μεγάλη Αικατερίνη της Ρωσίας και η Γουΐτνι Χιούστον;

Αυτά τα άτομα είχαν ή έχουν Κρόνο τετράγωνο με Ποσειδώνα. Στο συγκεκριμένο τετράγωνο η εμπλοκή του Κρόνου ισούται με σεβασμό στον χρόνο, στην ιεραρχία ενώ η εμπλοκή του Ποσειδώνα ισούται με την θέαση της πραγματικότητας από μια άλλη οπτική που περιλαμβάνει μια πανανθρώπινη κατάσταση, την λύτρωση δια μέσω της Τέχνης. Το «πάντρεμα» των δυο αυτών πλανητών υπό το πρίσμα της δυσαρμονικής όψης τετράγωνου φέρνει κατάλυση του αισθήματος ευθύνης, συνέπειας και ηθικών αρχών.

Φυσικά σε πρακτικό επίπεδο αν για οποιοδήποτε λόγο αλλάξει η διάσταση που λειτουργεί ο ένας πλανήτης -πχ ο Ποσειδώνας (φυγή ή ιδεολογία;) μεταβάλλεται και το τελικό αποτέλεσμα.

Ο Μακιαβέλι βέβαια υποσυνείδητα όρισε την ίδια την όψη με το περιβόητο «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»

Η Μεγάλη Αικατερίνη έμεινε στην Ιστορία, εκτός των άλλων, και για τις απίστευτες διαστροφές της.

Ο Κάστρο, φορέας μιας σοσιαλιστικής ιδεολογίας (Ποσειδώνας) έκτισε ένα κράτος (Κρόνος) απομονωμένο από τον υπόλοιπο κόσμο.

Η Πώλα Αμπντούλ λειτούργησε δια μέσω της μουσικής και του χορού αλλά ως κριτής (Κρόνος) του «Αμερική έχεις ταλέντο» κατηγορήθηκε για την αθέμιτη υποστήριξη (Ποσειδώνας) σε ευνοούμενο της.

Η Γουΐτνι Χιούστον δεν απέφυγε την Ποσειδώνια φυγή δια μέσου τον ναρκωτικών.

Η Monroe είχε επίσης μια χρόνια εξάρτηση από χάπια.

Η Αγκάθα Κρίστι πάλι, συνέθεσε με το δικό της τρόπο την «δολοπλόκα» ενέργεια των δύο πλανητών.

Όλες αυτές οι προσωπικότητες όμως, ίσως να μην γίνονταν ποτέ σημεία αναφοράς στην εποχή τους, αν δεν είχαν αυτό το τετράγωνο.

Κάθε μειονέκτημα έχει ως αντίβαρο ένα αντίστοιχο πλεονέκτημα. Και πρακτικά το ένα δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς το άλλο.

Μετά έχουμε τον Άρη –Πλούτωνα τετράγωνο. Μακριά και ...ξορκισμένος όποιος το χει. Τι να μας πει η Σπιναλόγκα και η λέπρα. Φονιάδες, χασάπηδες κλπ.

Ατυχώς όμως η ερμηνεία είναι πολύ πιο απλή. Μη αποδοχή της ήττας! Αντίσταση σε κάθε τι πάει να εξουσιάσει το Εγώ μου!

Τελικά σε πλείστες περιπτώσεις η δυσμενής όψη είναι μια ασπίδα προστασίας. Πολύ διέπρεψαν με δυσαρμονικές όψεις Άλλωστε δεν θα πρέπει να ξεχνάτε πως για να κερδίσεις κάτι πρέπει να αφήσεις ή να απολέσεις κάτι άλλο.

Συνεχίζεται….