Ιστρορία της Αστρολογίας - Μέρος 2ο

Η Αναγέννηση είναι εποχή διάδοσης της γνώσης. Με την εφεύρεση της τυπογραφίας τα πρώτα βιβλία αρχίζουν και τυπώνονται και μαζί με αυτά αρχίζουν και τυπώνονται και οι πρώτοι καζαμίες. Οι καζαμίες, όνομα που θυμίζει λίγο μάγους αστρολόγους αραβικής προέλευσης (καζάμ) και με ανάλογης εμφάνισης εξώφυλλα, δεν ήταν τίποτε άλλο παρά ετήσιες εκδόσεις που προέβλεπαν την εξέλιξη του καιρού βάσει αστρολογικών παραγόντων. Παράλληλα με τις προβλέψεις για τον καιρό γίνονταν και αναφορές στις σοδειές και δίνονταν οδηγίες για την διαχείριση τους ανάλογα με τον καιρό που θα έκανε τους διάφορους μήνες (κάτι σαν το σημερινό δελτίο καιρού για τους αγρότες).

Με την έκδοση των καζαμιών η Αστρολογία αρχίζει και ξεφεύγει από τις αυλές των ηγεμόνων και αρχίζει να μαζικοποιείται. Οι προβλέψεις της αφορούν πλέον χιλιάδες ανθρώπους, οι οποίοι βασίζονται σε αυτήν για να βγάλουν τα προς το ζην. Στην πορεία του χρόνου οι καζαμίες αρχίζουν να έχουν γενικότερες προβλέψεις και στην ουσία θα λέγαμε ότι αντιστοιχούν με την ετήσια έκδοση των αστρολογικών περιοδικών που γίνεται στην εποχή μας, τα οποία προβλέπουν πώς θα πάει η επόμενη χρονιά για όλο τον κόσμο. Η ζήτηση τους μάλιστα ήταν τόσο μεγάλη, ώστε, παρά το ότι στα σχολεία μαθαίνουμε ότι το πρώτο βιβλίο που τυπώθηκε ήταν η Βίβλος, στην πραγματικότητα άλλα βιβλία τυπώθηκαν πολύ ενωρίτερα από αυτήν και μεταξύ αυτών ο πρώτος καζαμίας, ο οποίος τυπώθηκε από τον Ιωάννη Γουτεμβέργιο οκτώ ολόκληρα χρόνια πριν την εκτύπωση της Βίβλου.

Η Αναγέννηση όμως έχει ξεκινήσει στην πραγματικότητα από την Ιταλία και γι’ αυτό οι πρώτοι μεγάλοι αστρολόγοι της εποχής αυτής εμφανίζονται εκεί. Στη συνέχεια όμως αρχίζουν και εμφανίζονται και άλλοι ακολουθώντας το ρεύμα της εποχής στη Γαλλία, την Κεντρική Ευρώπη και την Αγγλία.

Στην Ιταλία η Αστρολογία συνδέεται για αρκετά χρόνια στενά με τον Παπισμό. Πολλοί πάπες όπως οι Ιννοκέντιος ο Η (1432-1492), Αλέξανδρος ο ΣΤ' (1431-1503), Ιούλιος ο Β' (1443-1513), Αδριανός ο ΣΤ' (1429-1523) είτε είναι οι ίδιοι αστρολόγοι είτε ευνοούν την Αστρολογία. Η σχέση του παπισμού με τη θρησκεία δεν είναι και πολύ στενή, καθώς τη θέση του Πάπα εποφθαλμιούν μεγάλες οικογένειες όπως οι Μέδικοι για να έχουν κάποιο δικό τους άνθρωπο στην εξουσία.

Εκτός από τους Πάπες όμως η Αστρολογία διδάσκεται και στα πανεπιστήμια. Το Πανεπιστήμιο της Μπολόνια είναι από τα πρώτα πανεπιστήμια που ξεκινά η διδασκαλία αστρολογικών σπουδών. Την εποχή εκείνη η Αστρολογία είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη αλλά αναμειγνύεται με άλλες πρακτικές. Ελλείψει ίσως επαρκών στοιχείων για τη γενέθλια ημερομηνία των ατόμων γίνεται προσπάθεια να συνάγονται αστρολογικά χαρακτηριστικά από την εμφάνιση ή τη χειρομαντεία. Της μόδας γίνεται η φυσιογνωμική μέσα από την οποία συνάγονται αστρολογικοί παράγοντες χωρίς καν να καταστρώνεται γενέθλιος χάρτης, παρά μόνο από τα χαρακτηριστικά του προσώπου.

Η Αστρολογία πάντως θεωρείται μέρος του κατεστημένου της γνώσης και μέχρι το 16ο αιώνα εντάσσεται σε πολλά Πανεπιστήμια της Ευρώπης. Μέχρι τη Μεταρρύθμιση η Αστρολογία βαδίζει πλάι-πλάι με τη θρησκεία στη Δυτική Ευρώπη. Η αλληλεπίδραση με τους Άραβες, που στο μεταξύ είχαν μεταφράσει τα γραπτά του Πτολεμαίου κι είχαν αναπτύξει μία δική τους δραστήρια Αστρολογία και η προστασία από υψηλά πρόσωπα όπως οι Μέδικοι ή οι Πάπες της Ρώμης, κάποιοι εκ των οποίων μάλιστα ήταν κι οι ίδιοι αστρολόγοι, είχαν οδηγήσει την Αστρολογία σε ιδιαίτερη άνθηση. Στους χριστιανικούς ναούς της Αγγλίας και ιδιαίτερα στο Καντέρμπουρυ είναι σχεδιασμένοι μεγάλοι ζωδιακοί κύκλοι μέσα στην Εκκλησία.Η κάλυψη της Εκκλησίας όμως οδήγησε την Αστρολογία και στην καταστροφή της.

Με τη Μεταρρύθμιση η Αστρολογία θεωρήθηκε σύμμαχος της διεφθαρμένης Εκκλησίας που μοίραζε συγχωροχάρτια. Έτσι απορρίφθηκε καταρχήν από τους Προτεστάντες και αργότερα από το κίνημα της Αντιμεταρρύθμισης που προσπάθησε να εξυγιάνει και την ίδια την Καθολική Εκκλησία. Στα πλαίσια της Αντιμεταρρύθμισης η ίδια η Καθολική Εκκλησία που υποστήριζε την Αστρολογία, τώρα την απορρίπτει και πάπες όπως οι Σίξτος ο Ε' (1520-1590), και Ουρβανός ο Η' (1568-1644) απαγορεύουν με διατάγματα τις αστρολογικές προβλέψεις.

Η Αγγλία, που ήταν η μόνη χώρα που δεν ήταν ούτε καθολική ούτε διαμαρτυρόμενη, ήταν η μόνη χώρα που δεν απαγόρεψε ποτέ τη δράση της Αστρολογίας. Τουναντίον χρησιμοποιήθηκε από τους βασιλείς ως εργαλείο ενθάρρυνσης του λαού ενόψει των πολέμων που διεξήγαγε το κράτος.

Στην Αγγλία αστρολόγοι υπάρχουν στις βασιλικές αυλές από τον 7ο αιώνα μ.Χ. Κατά την Αναγέννηση στην Αγγλία παρουσιάζεται για πρώτη φορά το φαινόμενο της μαζικής "κατανάλωσης" του αστρολογικού προϊόντος. Κάθε χρόνο εκδίδονται καζαμίες με ετήσιες αστρολογικές προβλέψεις, που γίνονται ανάρπαστοι κι από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Η άρχουσα τάξη της εποχής διακρίνει τη χρησιμότητα της Αστρολογίας ως εργαλείο χειραγώγησης των μαζών και ξεκινά μάλιστα από τις αρχές του 16ου αιώνα να ελέγχει τις αστρολογικές εκδόσεις προβαίνοντας σε έλεγχο των περιεχομένων, απαγόρευση των προβλέψεων για κρατικά και βασιλικά θέματα ή μέχρι ακόμα και σε εκτελέσεις αστρολόγων, που έκαναν δυσμενείς προβλέψεις.

Η Αστρολογία όμως εμπλέκεται και σε ζητήματα υψηλής πολιτικής. Με το θάνατο του Ερρίκου του Η' για παράδειγμα και στον εμφύλιο πόλεμο που ακολουθεί μεταξύ των δύο θυγατέρων του, της Ελισάβετ και της Μαίρης, κάθε μία έχει τον προσωπικό της αστρολόγο. Η Ελισάβετ τον Τζών Ντη (1527-1608) (ίσως το μεγαλύτερο αστρολόγο της εποχής του), ενώ η Μαίρη έχει τον αντίπαλο του Τζων Ρόμπινς.

Στην εποχή της Ελισάβετ εμφανίζεται άλλος ένας από τους μεγαλύτερους αστρολόγους όλων των εποχών, ο Γουίλιαμ Λίλλυ (1602-1681). Ο Γουίλιαμ Λίλλυ εκδίδει από το 1644 ένα ετήσιο καζαμία που φτάνει την αστρονομική για την εποχή του κυκλοφορία των 30.000 αντιτύπων ετησίως. Είναι ο πρώτος που εκδίδει αστρολογικές προβλέψεις σε μορφή εφημερίδας. Η εφημερίδα του ονομαζόταν Ο Αγγελιοφόρος των Άστρων (The starry Messenger). Το σημαντικότερο όλων όμως είναι ότι μετά το θάνατο του Τζων Ντη γίνεται αυτός ο προσωπικός αστρολόγος της βασίλισσα Ελισάβετ.

Μερικά ονόματα σημαντικών αστρολόγων της εποχής αυτή, που θα λέγαμε ότι είναι η εποχή της μεγαλύτερης άνθισης της αστρολογίας μετά την έλευση του Χριστού αξίζει να δούμε στη συνέχεια...

Η αστρολογία στην ιταλική αναγέννηση

1. Ο Τζιοβάννι Καμπάνο ή Καμπάνους (13ος αιώνας),μαθητής του Ρότζερ Μπέικον, είναι περισσότερο γνωστός από το σύστημα οικοθεσίας του. Υπήρξε μαθηματικός, αστρονόμος, αστρολόγος και γιατρός, εικάζεται ότι το σύστημα αυτό το είχε δανειστεί από τους Άραβες.

2. Ο κόμης Γκουίντο Μπονάττι (1230-1300) καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Μπολώνια εκδίδει το 1280 το «Liber Astronomicus», και το οποίο σήμερα θεωρείται το πιο σημαντικό αστρολογικό έργο του αιώνα που έζησε. Έγραψε κι άλλα έργα, ενώ θεωρείται κι ο πρώτος χρήστης της έννοιας των μεσοδιαστημάτων, αλλά το κύριο χαρακτηριστικό του ήταν ότι δεν ήταν ιδιαίτερα μετριόφρων, καθώς θεωρούσε ότι οι αστρολόγοι μπορούν να προβλέψουν τα πάντα. Λέγεται ότι όταν τον καλούσαν να συμβουλεύσει σε μάχες έδινε το έναυσμα για την έναρξη της μάχης, καθισμένος στην κορυφή ενός κάστρου.

3. Ο Βλάσιος της Πάρμα (Biagio Pellacani da Parma, 1350-1416) επιστήμονας και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Πάβια, ασχολήθηκε και με την αστρολογία και έγινε περισσότερο γνωστός επειδή προέβλεψε την έκβαση ενός τοπικού πολέμου

4. Ο Πίκο ντε λα Μιραντόλα (1463-1494): φιλόσοφος και ανθρωπιστής πίστευε στο συγκρητισμό των συστημάτων πίστης όπως η Καμπάλα, ο Ερμητισμός, o Νεοπλατωνισμός και άλλα και έβλεπε την Αστρολογία ως ένα μέσο ενίσχυσης της θέλησης του ανθρώπου κι όχι υποταγής στη μοιρολατρία. Τις θέσεις του αυτές τις κατέγραψε και στο έργο του “Disputationesadversusastrologiamdivinicatrium”

5. Ο Μαγκίνους (Giovanni Luciano Maginiή Antonius Maginus, 1555-1617)μαθηματικός και αστρολόγος που εισήγαγε στην ουσία τις δευτερεύουσες κατευθύνσεις με τη σημερινή τους έννοια (μία μέρα ισούται συμβολικά με ένα χρόνο ζωής). Έχει βρεθεί ότι είχε εκτενή αλληλογραφία με άλλες προσωπικότητες της εποχής όπως ο Μπράχε ή ο Κέπλερ.

6. Ο Πλάσιντους (Placido de Titis,1603-1668): Εισήγαγε το γνωστό σύστημα οίκων την εποχή που χρησιμοποιούνταν κυρίως το σύστημα του Regiomontanus. Επρόκειτο στην ουσία για μία βελτίωση του συστήματος οίκων του Πτολεμαίου. Πάνω σε αυτό το σύστημα δούλευαν πολύ ορθότερα οι πρωτεύουσες κατευθύνσεις (η πρόοδος όλων των πλανητών για μία μοίρα αντιστοιχεί σε ένα έτος ζωής) και γι’ αυτό προοδευτικά υιοθετήθηκε από τους αστρολόγους, αν και στην αρχή είχε προκαλέσει αρκετές αντιδράσεις, γιατί δεν είχε την απαιτούμενη ακρίβεια στον υπολογισμό των ακμών των οίκων. Επίσης χρησιμοποίησε σε μεγαλύτερη έκταση τις δευτερεύουσες προόδους, όπως τις εισήγαγε ο Μαγκίνους, αν και συνέχισε να τις θεωρεί «δευτερεύουσες» στην ερμηνεία. Επίσης και είχε ένα δικό του τρόπο να υπολογίζει τις πρωτεύουσες κατευθύνσεις, όχι προσθέτοντας μία μοίρα για κάθε μέρα αλλά προσθέτοντας μία μοίρα και βρίσκοντας στην εφημερίδα σε ποια μέρα και ώρα αντιστοιχούσε.

Τέλος στις μαρτυρίες της εποχής ήταν γνωστή η αντιδικία του με το γάλλο αστρολόγο Morin, που αν και μεγάλος πια σε ηλικία πρόλαβε να διαβάσει και να κριτικάρει τους «νεωτερισμούς» του Πλάσιντους. Ο Morin απέρριπτε τις κατευθύνσεις ως μέθοδο πρόβλεψης και χρησιμοποιούσε ευρέως το σύστημα της ηλιακής επιστροφής που ήταν τότε διαδεδομένο ως κληρονομιά από τους Άραβες αστρολόγους. Ο Πλάσιντους με τη σειρά του απέρριπτε το σύστημα της ηλιακής επιστροφής και πρότεινε τις πρωτεύουσες και δευτερεύουσες κατευθύνσεις.

7. Ο Ντε Μπονάτις (Antonio Fransesco de Bonattis): Υποστήριξε τους νεωτερισμούς του Placidus και χρησιμοποίησε μία τεχνική διόρθωσης ωροσκοπίων βασισμένη στη θέση του πλανήτη Δία.

8. Ο Λούκα Γκάουρικο (Luca Gaurico, 1476-1558): Αστρολόγος της Αικατερίνης των Μεδίκων, προέβλεψε την άνοδο τριών πάπων στο θρόνο της Ρώμης. Του Παύλου του Γ' (κατά κόσμο Αλέξανδρου Φαρνέζε), του Λέοντα του Ι' (κατά κόσμο Τζιοβάνι των Μεδίκων) και του Κλήμη του Ζ’ (κατά κόσμο Τζούλιο των Μεδίκων). Λέγεται επίσης ότι προέβλεψε την ημέρα του θανάτου του Παύλου, από τον οποίο πάντως πρόλαβε και χειροτονήθηκε επίσκοπος. Στο έργο του Tractatus Astrologicusπεριείχε χάρτες γνωστών βασιλιάδων, πάπων και άλλων μεγάλων της εποχής του, των οποίων προέβλεπε το μέλλον. Επίσης είχε προσπαθήσει να υπολογίσει την ημ/νία σταύρωσης του Ιησού. Μαζί με το Νοστράδαμο λέγεται ότι προέβλεψαν τον θάνατο του βασιλιά της Γαλλίας Ερρίκου του Β’, συζύγου της Αικατερίνης των Μεδίκων. Συνέδεσε επίσης τη γέννηση του Μαρτίνου Λούθηρου και της Μεταρρύθμισης με τη σύνοδο Δία / Κρόνου στο Σκορπιό που μαρτυρούσε την έναρξη μίας περιόδου μεγάλων αλλαγών. Αναφέρεται επίσης ότι οι πάπες των χρησιμοποιούσαν στη Ρώμη για να επιλέγει τις κατάλληλες στιγμές για την ανέγερση των νέων κτηρίων. Διατηρούσε αστρολογική σχολή στην οποία μαθήτευσε μεταξύ άλλων κι ο Ιούλιος Καίσαρ Σκάλιγκερ (GiulioCesaredellaScala, 1484-1558)πατέρας του Γιόσεφ Σκάλιγκερ (1540-1609).

9. Ο Τομάσο Καμπανέλλα (Tommaso Campanella 1569-1639): Ιταλός φιλόσοφος, καταδικάστηκε επανειλημμένα από τον Ιερά Εξέταση για τις ιδέες του, υπήρξε σύμβουλος του πάπα Ουρβανού του Η’, ενώ μετά την ανατροπή του βρήκε καταφύγιο στη Γαλλία στην αυλή του Λουδοβίκου του ΙΓ’.

10. Ο Ζαν Μπατίστ Μορίν (ή αλλιώς Μορέν ντε Βιλφράνς 1583-1686):μεγάλος αστρονόμος, βρήκε τον τρόπο υπολογισμού του γεωγραφικού μήκους μέσα στη θάλασσα. Βασιλικός αστρολόγους του Λουδοβίκου του ΙΓ’ και αστρολόγος του καρδινάλιου Ρισελιέ. Προέβλεψε με επιτυχία το θάνατο επιφανών ατόμων της εποχής του όπως του ίδιου του Ρισελιέ, του αυτοκράτορα Γουσταύου Αδόλφου του Β' της Σουηδίας, του Γερμανού στρατηγού Βαλενστάιν και του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου του ΙΓ' όλων επιφανών προσώπων που συμμετείχαν στον Τριακονταετή Πόλεμο και καθόρισαν τις μοίρες της Ευρώπης. Ήρθε στην αυλή του Λουδοβίκου του ΙΓ όταν γεννήθηκε ο γιος του Λουδοβίκος ο ΙΔ, ενώ αργότερα, παρευρέθηκε την ώρα της ερωτικής συνεύρεσης του Λουδοβίκου του ΙΔ με τη γυναίκα του, προκειμένου να καταγράψει την ακριβή ώρα σύλληψης του διαδόχου του.Το έργο του ήταν κολοσσιαίο για την εποχή καθώς αποτελούνταν από 26 τόμους. Ωστόσο δεν έζησε να το δει να εκδοθεί και εκδόθηκε μετά το θάνατο του με την επωνυμία Astrologia Gallica.

11. Ο Γιόχαν Μύλλερ ή αλλιώς Regiomontanus (1436-1476):Γερμανός αστρονόμος και αστρολόγος, γνωστός για το σύστημα οίκων του, που χρησιμοποιείται στην ωριαία αστρολογία. Αν και ασχολήθηκε με την αστρολογία κυρίως κατά τη νεότητα του, ήταν από τους πρώτους που άρχισε να εκδίδει αστρολογικά άλμανακ με τις θέσεις των πλανητών και μετεωρολογικές και άλλες προβλέψεις. Η μαζική κυκλοφορία αυτών των εντύπων (που ήταν πρόδρομοι των αστρολογικών εφημερίδων και λέγεται ότι τις χρησιμοποίησε κι ο Χριστόφορος Κολόμβος για να προβλέψει μία έκλειψη) επέτρεψε στους αστρολόγους να αρχίσουν να αντιπαραβάλλουν τις προβλέψεις με τα πραγματικά δεδομένα (κατά πόσον επαληθεύοντας οι προβλέψεις) κι έτσι να γίνεται προσπάθεια η αστρολογία να επαληθεύεται με εμπειρικά δεδομένα.

12. Ο Βαλεντάιν Νάμποτ (Valentine Naibod ή Naipoth ή Napod, 1523-1593) μαθηματικός στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας, υπολόγισε τη μέση ημερήσια κίνηση του Ήλιου, δίνοντας μεγαλύτερη ακρίβεια στο σύστημα των πρωτευουσών κατευθύνσεων. Για το τέλος της ζωής του λέγεται το εξής ανέκδοτο. Περιτριγύριζε στην Ιταλία όντας σε αδιέξοδο και προέβλεψε ότι μπαίνει σε μία επικίνδυνη περίοδο της ζωής του. Μάζεψε λοιπόν τροφή και κλείστηκε στο σπίτι του μέχρι να περάσει ο κίνδυνος. Δυστυχώς κάποιοι κλέφτες νομίζοντας ότι είναι εγκαταλειμμένο το σπίτι το διέρρηξαν και τον σκότωσαν κατά την είσοδο τους σε αυτό.

13. Ο Τύχο ντε Μπράχε (1546-1601): Το 1572 προέβλεψε την εμφάνιση ενός ηγέτη από το Βορρά που θα υποτάξει τις γερμανικές χώρες μέχρι το 1632 (η προφητεία επαληθεύτηκε με την εμφάνιση του Γουσταύου Αδόλφου του Β') καθώς και το θάνατο του διαδόχου του θρόνου της Δανίας Χριστιανού του Δ'. Λέγεται ότι υπερασπίστηκε επίσης την αστρολογία στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης. Επίσης παρατήρησε για πρώτη φορά την εμφάνιση ενός νέου αστέρα στον ουρανό, αποδεικνύοντας ότι ο ουρανός αλλάζει. Με την εμφάνιση του νέου αστέρα γκρεμιζόταν ένα από τα βασικότερα δόγματα της Καθολικής Εκκλησίας και αποδεικνυόταν ότι και το Σύμπαν υπόκειντο σε αλλαγές. Στον Μπράχε είχε δωρίσει ο βασιλιάς Φρειδερίκος ο Β' της Δανίας ένα νησί για αστρολογικές παρατηρήσεις. Εκεί έμεινε ο Μπράχε μέχρι το 1597. Υο 1599 μετά από περιπλανήσεις κατέληξε στην Πράγα ως αυτοκρατορικός μαθηματικός του Ροδόλφου του Β'. Εκεί έμελλε να συναντηθεί με την άλλη μεγάλη προσωπικότητα της εποχής του τον Γιοχάνες Κέπλερ. Η αλληλεπίδραση των δύο άλλαξε την πορεία της επιστήμης και της Φιλοσοφίας στην Ευρώπη.

14. Ο Γιοχάνες Κέπλερ (1571-1630): Γεννήθηκε στη Σουηβία (γερμανική επαρχία) και πήγε για σπουδές στην Αυστρία. Εκεί πολύ νέος ασχολήθηκε με την έκδοση ετήσιου καζαμία και λέγεται ότι προέβλεψε την εισβολή των Τούρκων στην Αυστρία. Επίσης είναι πολύ γνωστός γιατί μελέτησε τις κινήσεις των ουρανίων σωμάτων ( έκανε την πρώτη απόπειρα απεικόνισης της κίνησης τους με τις περίφημες εξισώσεις του Κέπλερ ) καθώς και ήταν ο πρώτος που εισηγήθηκε το ηλιοκεντρικό σύστημα (αν και επισήμως αναγνωρίζεται αυτό στον Κοπέρνικο). Οι αστρονόμοι σήμερα αδυνατούν να κατανοήσουν πώς ένας αστρονόμος σαν τον Κέπλερ είχε ασχοληθεί σε τέτοιο σημείο με την αστρολογία, ώστε να έχει συμπεριλάβει πλήρη ανάλυση του γενέθλιου χάρτη του στον τέταρτο τόμο του έργου του Αρμονικά, το οποίο είχε αφιερώσει στο βασιλιά Ιάκωβο τον Α’. Από τις μαρτυρίες της εποχής γνωρίζουμε επίσης ότι ο Κέπλερ προτιμούσε το σύστημα των δευτερευουσών κατευθύνσεων γιατί έβλεπε ότι οι πλανήτες δεν κινούνται όλοι στην ίδια ταχύτητα ώστε να τους προχωρούμε όλους μία μοίρα την ημέρα όπως έλεγαν οι πρωτεύουσες κατευθύνσεις.

15. Ο Τζών Ντη (1527-1608) Ίσως ο μεγαλύτερος αστρολόγος της εποχής του. Ο Ντη όρισε την ημέρα και την ώρα της στέψης της Ελισάβετ και με την επικράτηση της έγινε βασιλικός αστρολόγος. Ήταν μια προσωπικότητα με ευρύτερη αποδοχή στην εποχή του. Έδινε διαλέξεις σε πανεπιστήμια στο Παρίσι και υποστήριζε την επιστημονική άποψη ότι υπάρχουν κάποιου είδους ακτίνες που εκπορεύονται από τους πλανήτες κι ότι πρέπει να μετρηθεί η απόσταση τους για να διερευνηθεί καλύτερα η ένταση της επίδρασης τους.

16. Ο Γουίλιαμ Λίλλυ (1602-1681). Από τους μεγαλύτερους αστρολόγους όλων των εποχών Το κυριότερο έργο του "Χριστιανική Αστρολογία" είναι γνωστό για τις βάσεις που έβαλε στην Ωριαία Αστρολογία και από τότε έχει μείνει αξεπέραστο. Ό Λίλλυ υποστήριξε στους εμφυλίους της εποχής του τους δημοκρατικούς, ενώ ο αντίπαλοι του, υποστηρικτές των φιλοβασιλικών δυνάμεων ήταν στην αρχή ο Τζωρτζ Χουόρτον ( 1617-1681 ) και αργότερα ο Τζων Γκάντμπουρυ (1627-1704). Γύρω από τον Λίλλυ αναπτύχθηκε μία ομάδα αστρολόγων με εξειδίκευση σε ειδικά θέματα όπως ο Νίκολας Κούλπεπερ (1616-1654) που εξειδικεύτηκε στην ιατρική αστρολογίαή ο Τζων Ντράυντεν (1631-1700).

17. Ο Σίμων Φόρμαν (1552-1611): Από τους πιο γνωστούς αστρολόγους της εποχής του Σαίξπηρ. Είχε πλούσιους πελάτες αλλά και απλές πελάτισσες. Τα αρχεία του έχουν βρεθεί και σε αυτά αναδεικνύονται τα ερωτήματα των πελατών του. Λέγεται ότι χρησιμοποιούσε τα ωροσκόπια και για να αποπλανεί τις πελάτισσες του αλλά στα υπέρ του πρέπει να καταλογίσουμε ότι στη μεγάλη επιδημία της πανώλης έμεινε στην πόλη να φροντίσει τους αρρώστους.

Ο Διαφωτισμός

Ο Διαφωτισμός είναι γνωστός ιστορικά ως η περίοδος που αρχίζει και αναπτύσσεται η σύγχρονη Επιστήμη. Κατά την περίοδο αυτή και με τις ανακαλύψεις της Αστρονομίας για την κίνηση των πλανητών αρχίζει και γίνεται αντιληπτό ότι πολλά από τα δόγματα της Αστρολογίας δε φαίνεται να συμφωνούν με την παρατήρηση. Δημιουργείται έτσι η άποψη ότι η Αστρολογία δε στηρίζεται σε επιστημονικά δεδομένα (π.χ. στην πραγματική κίνηση των πλανητών) και έτσι αρχίζει να πέφτει σε δυσμένεια, καθώς θεωρείται δεισιδαιμονία. Παρόλα αυτά πολλοί λεγόμενοι επιστήμονες όπως ο Κέπλερ ή ο Νεύτων ασχολούνται και με την Αστρολογία.

Η προοδευτική απόσυρση της Αστρολογίας από το προσκήνιο της Επιστήμης τη μεταφέρει προοδευτικά στο παρασκήνιο της γνώσης. Όσοι ήθελαν να τη μελετήσουν το έκαναν αναγκαστικά μυστικά, παράλληλα με άλλες μη αποδεκτές επιστημονικά πρακτικές, όπως η αλχημεία. Η μελέτη αυτών των πρακτικών διαδίδεται κυρίως στα πλαίσια αριστοκρατικών κύκλων που θεωρούν μόδα τη συμμετοχή σε κάποιου τέτοιου είδους «μυστική» ομάδα. Έτσι άρχισαν να δημιουργούνται οι λεγόμενες μυστικές αδελφότητες. Μεταξύ αυτών ιδιαίτερη διάδοση έχουν αυτές που σήμερα τις ονομάζουμε τεκτονικές αδελφότητες.

Η Αστρολογία όμως συνεχίζει να δέχεται χτυπήματα από την Επιστήμη. Η ανακάλυψη του πλανήτη Ουρανού το 1781 της φέρνει άλλο ένα σημαντικό πλήγμα. Το σύστημα των επτά πλανητών δεν ισχύει πλέον και πρέπει να αναπροσαρμοστεί. Από τους αστρολόγους της εποχής γίνονται διάφορες προσπάθειες επαναφοράς της συμμετρίας στο σύστημα αλλά δυστυχώς με την ανακάλυψη του Ποσειδώνα το 1843 κι αυτές οι προσπάθειες εγκαταλείπονται.