Η «Πνευματική» θεώρηση του Ωροσκοπίου

από τον Βασίλη Παπαδολιά

Συνεχίζοντας τη σειρά των άρθρων για τη Συμβουλευτική Αστρολογία θα αναφερθούμε σήμερα σε κάτι που ακούγεται συχνά στους αστρολογικούς κύκλους και πιο συγκεκριμένα στη λεγόμενη «πνευματική» ανάγνωση του Ωροσκοπίου.

Στο παρελθόν η λέξη Πνευματικός έχει φορτιστεί από διάφορες ερμηνείες και θυμίζει κυρίως μεταφυσική και καρμική προσέγγιση. Αυτό που θα προσπαθήσουμε να δείξουμε εδώ είναι ότι όταν λέμε ότι προσεγγίζουμε πνευματικά ένα πράγμα, δεν εννοούμε σώνει και καλά ότι σκεφτόμαστε αγγέλους και πνεύματα, αλλά ότι το προσεγγίζουμε απλά από μία διαφορετική πιο συμβολική σκοπιά.

Πολύ συχνά ακούμε από τους μεταφυσικούς κύκλους ότι δεν πρέπει να δίνουμε έμφαση μόνο στον υλικό κόσμο αλλά στον πνευματικό, ότι η ζωή δεν είναι μόνο τα χρήματα και οι επιτυχίες αλλά και η πνευματική εξέλιξη. Αυτά είναι όμως πολύ θεωρητικά για να τα κατανοήσει κανείς και – θα μου επιτρέψουν οι αναγνώστες – για κάποιους μορφωμένους ανθρώπους καμία φορά υποτιμά και τη νοημοσύνη μας.

Πολύ πιο πρακτικός την εφαρμογή είναι το να θεωρήσουμε ότι, όταν λέμε ότι προσεγγίζουμε πνευματικά ένα ζήτημα, αυτό που εννοούμε είναι ότι φεύγουμε από τα καθαρά φαινόμενα και πηγαίνουμε ένα επίπεδο πιο πίσω στα πράγματα. Προσπαθούμε να δούμε κρυμμένα νοήματα, συμβολισμούς, που δίνουν νόημα και ενότητα σε όσα μας συμβαίνουν, τα οποία με τη λογική φαίνονται ασύνδετα. Βεβαίως θεωρητικά αυτός είναι και ένας από τους σκοπούς της λογικής σκέψης, εδώ όμως πάμε να αναζητήσουμε εξηγήσεις σε πράγματα που δεν εξηγούνται από τη λογική.

Ο άνθρωπος που πιστεύει στην ύπαρξη πνευματικής ζωής, πιστεύει ότι πίσω από τα σκόρπια φαινόμενα υπάρχει κάποιος σκοπός, κάποιο μάθημα, κάποιος λόγος που συμβαίνουν όσα συμβαίνουν. Και «αισθάνεται» την ύπαρξη αυτής της αιτίας αλλά δεν μπορεί να την εξηγήσει με τη λογική.

Η αιτία αυτή για όσους έχουν θρησκευτική πίστη, μπορεί να ανάγεται στο Θείο, αλλά δεν είναι ανάγκη να είναι αυτή η προέλευση της. Μπορεί να έχει να κάνει και με το δικό μας ψυχισμό που σε ασυνείδητο επίπεδο προσπαθεί να εκπληρώσει κάποιους στόχους ζωής και να υλοποιήσει κάποια πρότυπα δύναμης και ρόλων, όπως τα περιγράψαμε στα προηγούμενα άρθρα μας.

Αυτή η ασυνείδητη παρόρμηση συχνά λογίζεται ως κατεύθυνση της Ψυχής, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είμαστε πραγματικά σε θέση να ξεχωρίσουμε πότε π.χ. τα «αισθήματα» αποτελούν θεϊκή παρέμβαση και πότε ασυνείδητη παρεμβολή. Οπότε σε αυτή τη φάση είναι προτιμότερο να μην μπούμε σε τέτοια ερωτήματα για το ποιος «προκαλεί» αυτές τις εκδηλώσεις.

Το σίγουρο είναι ότι ο άνθρωπος σε ασυνείδητο επίπεδο και ατομικά (αλλά και συλλογικά) έχει την τάση να προσπαθεί να υλοποιήσει κάποια πρότυπα, να βαδίσει όπως έλεγε και ο Jung σε κάποιους αρχετυπικούς δρόμους. Τα αρχέτυπα άλλωστε δεν είναι παρά διαδρομές που έχουν βαδίσει επάνω τους εκατομμύρια άνθρωποι και όπως οι νέες πόλεις χτίζονται πάνω στις παλιές και οι νέες δρόμοι πάνω στην κληρονομιά των ρωμαϊκών δρόμων, έτσι και οι άνθρωποι χτίζουν ως επί το πλείστον πάνω στις περπατημένες της φυλής (βεβαίως καθένας με τη δική του διαφοροποίηση).

Με την έννοια αυτή τα γεγονότα της ζωής μας μπορούν να ιδωθούν από καθαρά υλική σκοπιά, δηλαδή να δούμε ότι προσπαθήσουμε να πετύχουμε την καταξίωση, την ασφάλεια, τον πλούτο, τη μόρφωση ή μπορεί κανείς να θεωρήσει ότι όλα αυτά είναι απλά αφορμές για να ακολουθήσουμε τον πραγματικό μας σκοπό που είναι να ζήσουμε στα βήματα των προτύπων που έχουμε στο χάρτη μας. Να υλοποιήσουμε μία «ιδέα» θα έλεγαν οι πλατωνικοί. Να λύσουμε τα θέματα μας, θα λέγαμε μιλώντας θεραπευτικά.

Το πού θα εστιάσουμε είναι η ειδοποιός διαφορά που θα μας ονομάσει τελικά υλιστές ή ιδεαλιστές. Γιατί ιδεαλισμός είναι στην ουσία η πίστη ότι πίσω από τα υλικά πράγματα υπάρχει κάποιο βαθύτερο σχέδιο, που καλούμαστε να φέρουμε σε εκδήλωση (δικό μας ή γενικότερο). Μπορεί να είναι οι πλατωνικές ιδέες, μπορεί τα αρχέτυπα του Jung, μικρή σημασία έχει, πάντως υπάρχει.

Συνεπώς η πνευματική ανάγνωση ενός χάρτη έχει να κάνει με το να βλέπω πίσω από τα πράγματα, τις όψεις, τις διελεύσεις, τις προόδους όχι μόνο το «γεγονός» που προκαλείται, αλλά και το «νόημα» του γεγονότος, το τι σημαίνει για τη δική μου εξέλιξη, τη δική μου αυτογνωσία, τι σχέδιο ή πρότυπο πάω να υλοποιήσω μέσα από το γεγονός ή τι αφορμές μου δίνονται να το υλοποιήσω.

Πού αρχίζει η ατομική γλώσσα;

Μπορεί πράγματι να υπάρχει λοιπόν ένα κρυμμένο νόημα πίσω από τα πράγματα και κάποιοι συμβολισμοί. Όμως το ζητούμενο σε όλη αυτή τη διαδικασία ανάλυσης πώς θα μάθουμε ποιο είναι αυτό το πρότυπο, όταν οι περισσότεροι τρόποι ανάγνωσης αυτών των δυνάμεων είναι κατά κάποιο τρόπο γενικευτικές. Γιατί όλες οι «τυποποιημένες» γλώσσες που έχουμε γνωρίσει (της αστρολογίας, των ονείρων, της ψυχολογίας) είναι τελικά γλώσσες «φυλετικές» (ή συνδεδεμένη με την κουλτούρα για όσους η λέξη φυλετικός θυμίζει κάτι ρατσιστικό) και όχι «ατομικές».

Είπαμε όμως στο προηγούμενο άρθρο μας για το Προσωπικό Συμβόλαιο Ζωής αλλά και στα άλλα άρθρα μας για τη Συμβουλευτικής Αστρολογία, ότι στον κλάδο αυτό της Αστρολογίας, ζητούμενο δεν είναι να μάθουμε μία έτοιμη γλώσσα ανάλυσης. Αντίθετα με τα άλλα είδη αστρολογίας, στη Συμβουλευτική, ο αστρολόγος δεν πρέπει να αναλύει ερμηνευτικά το γενέθλιο χάρτη του αναλυομένου, γιατί στην πραγματικότητα προβάλλει έτσι πάνω στον αναλυόμενο τα δικά του πρότυπα δύναμης και ρόλων, όπως θα φαίνονταν από το δικό του χάρτη και τη συναστρία με τον πελάτη του.

Αυτό που πρέπει να κάνει ο Αστρολόγος είναι να δώσει αφορμές με τη χρήση αστρολογικών ασκήσεων και να βοηθήσει τον αναλυόμενο να προσπαθήσει να ερμηνεύσει ο ίδιος τον γενέθλιο χάρτη του, έτσι ώστε, να φανεί ποιες εκδηλώσεις επιλέγει ο ίδιος για τα πρότυπα δύναμης (πλανήτες) και τα πρότυπα ρόλων (οίκους) της ζωής του.

Η πραγματική γλώσσα ερμηνείας του χάρτη στη Συμβουλευτική Αστρολογία λοιπόν είναι καθαρά ατομική. Και η διαδικασία του να μάθουμε την προσωπική μας γλώσσα και να μη βασιζόμαστε μόνο στη γλώσσα της «φυλής» είναι, αν θέλετε, και για όσους παρακολουθούν και τη σειρά άρθρων για την Transpersonal Astrology μέρος της διαδικασίας μετάβασης από το δεύτερο στο τρίτο πλαίσιο πνευματικής εξέλιξης, όπως θα δούμε στη συνέχεια εκεί των άρθρων.

Πότε εκδηλώνεται η ανάγκη για την ατομική γλώσσα;

Αν τελικός σκοπός μας σε αυτή τη φάση της ανθρώπινης ζωής είναι η συνειδητοποίηση της ατομικής μας έκφρασης, πότε εμφανίζεται η ανάγκη για την επίτευξη μίας τέτοιας γνώσης; Πότε δηλαδή νιώθουμε την ανάγκη για απαγκίστρωση από τους γενικούς κανόνες ερμηνείας των πραγμάτων;

Αυτό κατά κανόνα είναι κάτι που αναζητούν οι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές της ζωής τους, εκεί που βλέπουν ότι οι περπατημένες που τους δίνουν οι «γονείς» - «καθοδηγητές» γύρω τους, έχουν εξαντλήσει ότι είχαν να δώσουν και πλέον πρέπει να γίνουν βήματα ώστε το άτομο να γεννήσει δικές του ιδέες (στην transpersonal θα δούμε ότι αυτό σημαίνει μετάβαση από τον άξονα Σελήνης/Κρόνου στον άξονα Ήλιου/Ουρανού).

Είναι σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που οι άνθρωποι σταματούν να προβάλλουν τα πρότυπα τους επάνω σε πρόσωπα της ζωής τους και γυρίζουν σε ένα εσωτερικό διάλογο μέσα τους, για να μιλήσουν απευθείας οι ίδιοι με τους Πλανήτες τους και τους Οίκους τους, δηλαδή με τα Πρότυπα Δύναμης και τα Πρότυπα Ρόλους που οι ίδιοι φέρουν στο χάρτη τους.

Σε αυτές τις καταστάσεις συνήθως οι άνθρωποι μένουν μόνοι, γιατί οι γύρω τους αντιλαμβάνονται την αποξένωση και καμιά φορά και την επιτείνουν. Τότε είναι που προκύπτει η «ανάγκη της ατομικής επιβίωσης», έστω κι αν αυτή εκφράζεται συμβολικά στη ζωή μας. Μετά από ένα χωρισμό, μία απόφαση εξέλιξης αντίθετα στους γονείς, μία αποχώρηση από την εργασία πολλοί από μας βρέθηκαν μπροστά στο ερώτημα: Και τώρα; Είμαι μόνος; Ποιος θα με στηρίξει; Πώς θα επιβιώσω;

Εκείνες τις στιγμές είναι που το ένστικτο της επιβίωσης (που προσωπικά το αντιστοιχίζω στην πραγματική θέση του Ήλιου και λέω πραγματική γιατί οι περισσότεροι από μας, ειδικά, αν έχουν δύσκολες όψεις στον Ήλιο τους, δεν εκφράζουν τη θέση του Ήλιου τους, αλλά τη θέση του απέναντι ζωδίου) μας κάνει να αναδιατάσσουμε τη ζωή μας, να κόβουμε τα πράγματα που μας ξοδεύουν και να επικεντρωνόμαστε στο τι είναι αυτό που θέλουμε να κάνουμε και από πού θα αντλήσουμε δυνάμεις για να το κάνουμε.

Αυτή είναι η πεμπτουσία του συμβολισμού του Ήλιου, που είναι η πνευματική μας μπαταρία, η ζωτική μας ενέργεια, η ενέργεια που καλούμαστε να διαφυλάξουμε για να μην «πεθάνουμε» είτε κυριολεκτικά, είτε μεταφορικά. Στις δύσκολες αυτές στιγμές λοιπόν παίρνουμε μαθήματα ζωής για το πώς θα πρέπει να διαφυλάττουμε αυτή την ενέργεια, σε ποιους ανθρώπους θα πρέπει να τη δίνουμε και σε ποιους όχι και πού μπορούμε να τη διαθέτουμε, χωρίς να μας εξαντλούν.

Όλη αυτή η στροφή προς τα μέσα, στον εσωτερικό διάλογο, στη σκέψη, στην ενατένιση είναι αυτό που ονομάζουμε πνευματική ζωή. Και η ισχύς κάποιων τέτοιων στιγμών στη ζωή μας είναι τόσο μεγάλη, που μετά από αυτές τα γεγονότα της εξωτερικής ζωής μας φαίνονται αστεία κι αυτός είναι και ο λόγος που καταλήγουμε να πιστεύουμε ότι αυτή τελικά είναι η πραγματική ζωή. Η ζωή των νοημάτων, των επιλογών, των μεγάλων αποφάσεων. Αυτή είναι η ζωή που αποκαλούμε «συνειδητή», γιατί είναι μία ζωή εγρήγορσης, έντασης, ταχύτητας γεγονότων, ταχύτατων αλλαγών, στην οποία το ένστικτο επιβίωσης είναι διαρκώς ξύπνιο και αναγκάζει το νου μας να δουλεύει σε τρομακτική ταχύτητα…

Τότε μπορεί να φτάσουμε ακόμα και στο – μαζοχιστικό φαινομενικά σημείο - να δεχόμαστε με χαρά τα δυσάρεστα ή τα έντονα γεγονότα. Γιατί σκεφτόμαστε, ότι τα γεγονότα εν τέλει δίνουν μόνο τις αφορμές. Γιατί δεν είναι η κακή μας η μοίρα για παράδειγμα που μας έδωσε ένα Άρη/Πλούτωνα για να μπλέκουμε σε καυγάδες. Αλλά είναι η καλή μας μοίρα, που μας έδωσε ένα Άρη/Πλούτωνα για να μάθουμε να τιθασεύουμε τον εγωισμό μας και την τάση μας προς τη βία.

Έτσι συνειδητοποιούμε ότι η πραγματική ζωή δεν αρχίζει με το ξυπνητήρι και τελειώνει με τις ειδήσεις το βράδυ. Αλλά βρίσκεται ένα επίπεδο πιο πίσω, στα σύμβολα, το νόημα και το σχέδιο που καλούμαστε να υλοποιήσουμε. Το σχέδιο που σε πρώτη φάση και με τη βοήθεια της Συμβουλευτικής Ανάλυσης καλούμαστε να αναγνωρίσουμε…

Δείτε επίσης