Όψεις- Το πινγκ πονγκ των αντιθέσεων

Όμως στα πλαίσια του διχαστικού χαρακτήρα της προσφέρει συνάμα και την δυνατότητα για μια εναλλάξ λειτουργία της μιας και της άλλης πλευράς. Και αυτό το χαρακτηριστικό είναι που διαφοροποιεί την όψη από τις υπόλοιπες «δυσαρμονικές» και την κάνει μια κατηγορία από ...μόνη της.

Παρότι το όνομα της όψης παραπέμπει ευθέως σε μια αντιπαράθεση δυνάμεων, η δυναμική της δεν είναι σαν του τετραγώνου, όπου μπορούμε να πούμε πως οι ενεργειακές πιέσεις ασκούνται προς το άτομο ταυτόχρονα. Το άτομο δηλαδή βρίσκεται μεταξύ δύο διασταυρούμενων «πυρών» που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αγνοήσει. Εκεί δεν μπορεί να είναι «είτε με τον έναν, είτε με τον άλλον» πλανήτη και η ανάγκη να συγκεράσει την δράση τους, να τους συμφιλιώσει, δηλαδή μέσω συγκεκριμένων εφαρμογών, γίνεται ζωτικής σημασίας.

Στην αντίθεση, προκύπτει μεν η αναγκαιότητα μιας σύνθεσης, άρα και των εφαρμογών που την συνοδεύουν αλλά αφού οι ενεργειακές πιέσεις ασκούνται συνήθως εναλλάξ, επιτρέπουν στο άτομο να «δραπετεύσει» εν μέρει από το πεδίο της μάχης καταφεύγοντας στην πλευρά όπου νοιώθει πιο ασφαλές.

Πρακτικά είναι σαν να εντάσσεται στις τάξεις του ενός «στρατοπέδου», για να γλιτώσει από τον απέναντι «εχθρό».

Ταυτίζεται δηλαδή με τον «χαρακτήρα» και τις επιλογές του πλανήτη που βρίσκεται στο ένα άκρο της αντίθεσης, βιώνοντας την «κόντρα» του ως εξωτερικό συμβάν προερχόμενο από κάποιον άλλο που «εκπροσωπείται» από τον απέναντι πλανήτη.

Ουσιαστικά και οι δύο πλανήτες «είμαστε εμείς», ωστόσο το φαινόμενο της προβολής, να βλέπουμε δηλαδή τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός πλανήτη σε ανθρώπους ή καταστάσεις έξω από εμάς, είναι πολύ συχνό στις αντιθέσεις, κάτι που μπορεί να έχει τόσο θετικά, όσο και αρνητικά αποτελέσματα.

Από τη μια πλευρά είναι πολύ εύκολο να αποδώσουμε στους άλλους τις ευθύνες για οτιδήποτε στραβό συμβαίνει και έτσι να απαλλαγούμε από τις όποιες ενοχές θα μας βάραιναν. Από την άλλη όμως διαφεύγοντας μονίμως από το πρόβλημα που εδρεύει μέσα μας, διακινδυνεύουμε το να μην λυθεί ποτέ και να είμαστε μονίμως το «μπαλάκι« σε ένα κοσμικό πινγκ πονγκ. Σήμερα με την ...Κική κι αύριο με την Κοκό... Και βέβαια όλα αυτά παραπέμπουν περισσότερο στην ψυχολογία των «αρμονικών» όψεων, οι οποίες έχουν σαν middle name το ...βόλεμα!

Επειδή η αντίθεση συμβαίνει μεταξύ δύο ζωδίων ή οίκων που «διαπραγματεύονται» είτε με παρόμοιο τρόπο, είτε παρόμοια θέματα, τελικά σε αρκετές περιπτώσεις ο «δυσαρμονικός» χαρακτήρας της φθίνει και η όψη καταλήγει να λειτουργεί περίπου ως «αρμονική». Και αυτό επισφραγίζεται από το γεγονός πως τα όσα φέρνει μια αντίθεση δεν βιώνονται απαραίτητα ως μια «προσωπική υπόθεση».

Φυσικά έχει σημασία το ποιοί πλανήτες συγκροτούν την αντίθεση. Αν η φύση τους είναι εξ ορισμού ανταγωνιστική, μέσω της όψης θα εκδηλωθούν πρωτίστως οι συνέπειες αυτής της ασυμβατότητας.

Τα ζεύγη πλανητών με τις πιο κραυγαλέες διαφορές είναι Άρης-Κρόνος, Κρόνος-Ουρανός, Κρόνος-Ποσειδώνας και Ουρανός-Δήμητρα.

Όταν οι δύο (τουλάχιστον) πλανήτες που συγκροτούν την αντίθεση είναι ενεργειακά περίπου ισότιμοι (πχ οι αργοί μεταξύ τους ή με τον Άρη), τότε το άτομο «τραμπαλίζεται» υιοθετώντας πότε την νοοτροπία και τις επιλογές του ενός και πότε τού άλλου. Και εξυπακούεται πως κάθε φορά που το πράττει αυτό, βρίσκει την ανάλογη αντίδραση από ...απέναντι!

Για παράδειγμα σε μια αντίθεση Κρόνου-Ουρανού στον άξονα 1ου-7ου οίκου το άτομο έχει «δικαίωμα» να συμπεριφέρεται είτε ως «Κρόνιο», είτε ως «Ουράνιο». Να είναι δηλαδή είτε συντηρητικό, ενοχικό και υπεύθυνο, είτε ανατρεπτικό και προκλητικό. Ανάλογα όμως με την θέση που παίρνει θα συναντά και τους «αντίπαλους» συντρόφους ή συνεργάτες. Στην πρώτη περίπτωση το αξιακό του σύστημα θα κλονίζεται από ριζοσπαστικούς ή «αλλόκοτους» συντρόφους, ενώ στην δεύτερη οι τάσεις ανεξαρτησίας του θα σκοντάφτουν σε πιεστικά αιτήματα δέσμευσης ή σε απαγορεύσεις εκ μέρους των άλλων.

Το ενδιαφέρον εδώ είναι ότι το άτομο -συνήθως ύστερα από κάποια κρίση- μεταπηδά από την μια κατάσταση στην άλλη με εξαιρετική ...ευκολία!

Αξίζει να σημειωθεί πως όταν ο ένας πλανήτης είναι «προσωπικός» (τα Φώτα, ο Ερμής, η Αφροδίτη και η Δήμητρα) και ο άλλος αργός, τότε παρατηρείται συχνά μια «μετατόπιση» του πρώτου στο ζώδιο του δεύτερου. Για παράδειγμα σε μια αντίθεση της Αφροδίτης στον Ταύρο με τον Ποσειδώνα στο Σκορπιό, η Αφροδίτη αρκετές φορές θα ...συλλαμβάνεται να λειτουργεί σαν να βρίσκεται στον Σκορπιό. Αυτή η λεπτομέρεια είναι που κάνει τελικά τις συγκεκριμένες αντιθέσεις πιο ισορροπημένες, αφού πρακτικά τις μετατρέπει σε συνόδους.

Γιατί σε σχέση με την εξέλιξη μας, το ζητούμενο σε μια αντίθεση είναι κάποια στιγμή να σταματήσει το διαρκές «τραμπάλισμα» ανάμεσα στην μια ή την άλλη πλευρά και να ενοποιηθούν τα δύο σε ένα. Να γίνει δηλαδή η αντίθεση, σύνοδος.

Και αυτό είναι πολύ πιο εύκολο να συμβεί, όταν μεταξύ των δύο πλανητών, ο ένας είναι ενεργειακά πολύ πιο ισχυρός. Μπορούμε να πούμε μάλιστα ότι η «μεταπήδηση» του «μικρού» στο ζώδιο του «μεγάλου» είναι εκείνη που λύνει αυτομάτως ένα μεγάλο μέρος των πιθανών προβλημάτων. Στο παραπάνω παράδειγμα η «επιμονή» της Αφροδίτης να λειτουργεί στον Ταύρο -πραγματιστικά και απονήρευτα- θα την έκανε το ...ιδανικό θύμα στις σχέσεις αλλά και τα οικονομικά. Αντίθετα ως Αφροδίτη στον Σκορπιό θα τα είχε όλα ...δικά της!