Ζώδια και Μάθηση - ο Ρόλος του Αστρολογικού Συμβούλου
από το Β. Παπαδολιά
Αναρωτηθήκατε ποτέ ποια ζώδια συμβολίζουν τη διαδικασία της μάθησης σε ένα ωροσκόπιο; Όσοι γνωρίζουν καλά αστρολογία, ξέρουν ίσως για τους οίκους της μάθησης, τον 3ο και τον 9ο που υποδηλώνουν τη βασική και την ανώτερη εκπαίδευση. Είναι όμως μόνο αυτές οι φάσεις που περνάει κανείς σε μία μαθησιακή διαδικασία; Με αφορμή άρθρα του Steven Arroyo σχετικά με την εκπαίδευση των αστρολογικών συμβούλων, θα προσπαθήσουμε να παραθέσουμε την ιδανική εκπαίδευση σύμφωνα με την Αστρολογία και τις φάσεις που την αποτελούν.
Για την Αστρολογία η διαδικασία της μάθησης γενικά περνάει μέσα από τους μεταβλητούς οίκους. Αν και όλο το ωροσκόπιο γενικά μπορεί να θεωρηθεί πηγή μάθησης, οι μεταβλητοί οίκοι (και τα ζώδια που τους αντιστοιχούν) είναι αυτά που σχετίζονται με τη μαθησιακή διαδικασία, καθώς από τη φύση της η μάθηση είναι μία λειτουργία μεταβλητή και προσαρμοστική. Τα σταθερά ζώδια θεωρείται ότι γενικά δεν αλλάζουν άποψη για τα πράγματα εύκολα, συνεπώς δεν «μαθαίνουν» ή δεν προσαρμόζονται, ενώ τα παρορμητικά προτιμούν συνήθως τη δική τους αλήθεια, από το να αφουγκράζονται το «τι υπάρχει εκεί έξω».
Για τους λόγους αυτούς τα μεταβλητά ζώδια θεωρούνται πιο σχετικά με τη διαδικασία της μάθησης.
Ποια μεταβλητά ζώδια όμως; Όλα; Ή μόνο αυτά που έχουμε μάθει συνήθως να ότι σχετίζονται με τη μάθηση, δηλαδή οι Δίδυμοι και ο Τοξότης; Στην πραγματικότητα και τα τέσσερα μεταβλητά ζώδια σχετίζονται με τη μάθηση και μάλιστα μέσα από μία διαδικασία που περνάει αντίστοιχες μαθησιακές φάσεις.
Έτσι οι Δίδυμοι ή ο τρίτος οίκος συμβολίζουν την πρόσληψη γνώσεων που παίρνουμε στη βασική εκπαίδευση. Λειτουργούν κυρίως ως συσσώρευση πληροφορίας, αλλά και συσχέτισης της μέσα από τυχόν εργασίες. Επίσης αφορούν την εκμάθηση του πώς επικοινωνούμε, πώς εκφραζόμαστε γραπτά και προφορικά και πώς σκεφτόμαστε αλγοριθμικά και υπολογιστικά. Πώς αναλύουμε ένα πρόβλημα σε τμήματα και πώς το προσεγγίζουμε.
Η επόμενη φάση εκπαίδευσης που συνήθως περνάμε στην εποχή μας είναι δυστυχώς η ανώτερη εκπαίδευση. Οι έφηβοι γίνονται νέοι και περνάνε στο Πανεπιστήμιο, όπου τα δύο πρώτα χρόνια συνεχίζουν συχνά τη συσσώρευση πληροφοριών και ξαφνικά αρχίζουν και μπαίνουν στη διαδικασία της εμβάθυνσης, της εξειδίκευσης και της έρευνας. Η διαδικασία αυτή συνεχίζεται συχνά μετά το Πτυχίο με μεταπτυχιακά και διδακτορικά, στα οποία οι νεαροί φοιτητές καλούνται να κάνουν έρευνα και να βρουν νέες γνώσεις.
Συχνό φαινόμενο δυστυχώς στα νεαρά παιδιά που πάνε να κάνουν διδακτορικά είναι η έλλειψη πραγματικής εργασιακής εμπειρίας. Η έλλειψη της δεν τους επιτρέπει να αξιολογούν σωστά τον όγκο της εργασίας τους, τα πραγματικά ζητήματα που απασχολούν την παραγωγή και τους περιορισμούς κόστους που συνήθως είναι αυτονόητοι σε κάθε έργο. Έτσι καταλήγουν συχνά να ασχολούνται με θέματα που είναι πολύ καλά για τη βιβλιοθήκη τους αλλά δεν έχουν καμία σχέση με ζητήματα που θα αντιμετωπίσουν στην παραγωγή ή να βγάζουν ένα αποτέλεσμα, το οποίο δεν εφαρμόζεται πρακτικά ποτέ.
Στις ευρωπαϊκές χώρες και σε κάποια Πανεπιστήμια συχνά τίθεται για τους παραπάνω λόγους προϋπόθεση για να εισαχθεί κάποιος σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα να υπάρχει μία minimum εργασιακή εμπειρία.
Αυτή είναι η φάση της Παρθένου, που στην ουσία απουσιάζει σήμερα από τη θεωρητική εκπαίδευση, παλιότερα όμως ήταν πολύ ευρείας εφαρμογής μέσα από το θεσμό της μαθητείας. Οι τεχνικές σχολές επίσης εφαρμόζουν το θεσμό της πρακτικής άσκησης για να προσομοιώσουν τη φάση της Παρθένου, μόνο που συχνά η εφαρμογή γίνεται, αφού έχουν γίνει οι τριτοβάθμιες σπουδές.
Η φάση της Παρθένου μας υποδεικνύει ότι οι έφηβοι πριν αρχίσουν τις ανώτερες σπουδές τους είναι καλό όπως στην αρχαιότητα να μαθαίνουν μία πρακτική τέχνη. Άλλος μπορεί να μάθει κιθάρα, άλλος να φτιάχνει προγράμματα υπολογιστών, άλλος να επισκευάζει αυτοκίνητα. Σε κάθε περίπτωση η μάθηση πρέπει να είναι πρακτική και δίπλα σε κάποιο δάσκαλο που θα δώσει την κατάλληλη καθοδήγηση.
Έχοντας προσωπικά βιώσει τη διαδικασία ανώτερων σπουδών μετά από εργασιακή εμπειρία, δεν μπορώ να μην δώσω ιδιαίτερη έμφαση στο γεγονός ότι η πρόσληψη και το κριτήριο αξιολόγησης των γνώσεων που παίρνει κανείς στις σχολές, αφού έχει δουλέψει στη ζωή του δεν έχει καμία σχέση με την παθητική απομνημόνευση που συνήθως κάνει, όταν δεν έχει περάσει από αυτή τη φάση.
Το στάδιο της Παρθένου λοιπόν είναι πολύ σημαντικό στη μαθησιακή διαδικασία κι αν και πολλές τριτοβάθμιες σχολές σήμερα δε λειτουργούν σαν Πανεπιστήμια αλλά σαν τεχνικές σχολές και θα μπορούσαν να θεωρηθούν έμμεσα ως φάση της Παρθένου, στην πραγματικότητα αυτή η φάση μπορεί να υλοποιηθεί μόνο μέσα στο ίδιο το εργασιακό περιβάλλον.
Μόνο μετά από εργασιακή εμπειρία 2-3 ετών μπορεί ένας νέος να έχει τα κατάλληλα ερεθίσματα ώστε να επιλέξει σωστά την ειδικότητα ειδίκευσης του (όταν θα έχει δει τι έχει ζήτηση και σε τι είναι καλός στην πράξη ο ίδιος) αλλά και να έχει και το επαρκές κίνητρο να μάθει, προκειμένου να βελτιώσει την ήδη υπάρχουσα εργασιακή του θέση.
Η λογική της διά βίου μάθησης στην ουσία μας εισάγει σε τέτοιους κύκλους συνεχούς εκπαίδευσης όπου περνάμε διαδοχικά από φάσεις Παρθένου / Τοξότη.
Τελευταία φάση μάθησης θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι η φάση των Ιχθύων ή του 12ου οίκου. Η μάθηση που συμβολίζεται από αυτό το ζώδιο έχει να κάνει κυρίως με την συναισθηματική μας ωριμότητα όπως αυτή αναπτύσσεται καθώς μεγαλώνουμε.
Κι εδώ η κοινωνία μας δεν έχει τους απαραίτητους θεσμούς μάθησης, που να υποστηρίξουν αυτή τη διαδικασία. Μόνο έμμεσα θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτό το ρόλο μπορεί να τον παίζουν οι ψυχολόγοι ή παλιότερα οι πνευματικοί.
Γεγονός είναι όμως ότι αυτή η φάση της εκπαίδευσης είναι πολύ σημαντική για όσους από μία φάση και μετά στη ζωή τους έχουν πλέον να κάνουν με άλλους ανθρώπους. Είτε καλούνται να διοικήσουν άλλους, είτε κάνουν κάποιο επάγγελμα που προσφέρει υπηρεσίες σε συνανθρώπους, η συναισθηματική αυτή ωριμότητα είναι απαραίτητη προκειμένου η εργασία αυτή να γίνεται σωστά. Οι διαδικασίες ανάλυσης και εποπτείας που υποχρεώνονται να περνάνε οι σύμβουλοι ψυχοθεραπείας θα μπορούσαμε να πούμε ότι αντιστοιχούν στην εκπαιδευτική φάση των Ιχθύων ή του 12ου οίκου. Με αυτή τη φάση κλείνει στην ουσία ο κύκλος της μάθησης των ανθρώπων καθώς έχουν περάσει από όλα τα στάδια που είναι απαραίτητα για να έχουν μία ολοκληρωμένη εκπαίδευση.
Τελειώνοντας αξίζει να σημειώσουμε την έμφαση που δίνει ο Steven Arroyo στην εκπαίδευση των Αστρολογικών Συμβούλων τους οποίους ως επάγγελμα διακρίνει από τους Αστρολόγους. Κατά τον ίδιο τρόπο που ο ψυχολόγος κι ο ψυχοθεραπευτής είναι δύο διαφορετικά πράγματα, ο Αστρολόγος (σκέτο) μπορεί κάλλιστα να είναι ικανός να ερμηνεύσει ωροσκόπια ή να κάνει προβλέψεις, αλλά δε σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι είναι σε θέση να χειριστεί τα συναισθήματα των ανθρώπων που ζητούν από αυτόν καθοδήγηση, όταν πάει να παίξει το ρόλο του Αστρολογικού Συμβούλου.
Για το λόγο αυτό ο Arroyo πιστεύει ότι για έναν επαγγελματία που είναι ήδη Αστρολόγος και γράφει σε περιοδικά ή κάνει προβλέψεις, εάν θέλει να γίνει Αστρολογικός Σύμβουλος θα πρέπει να περάσει από πρόσθετη εκπαίδευση, ανάλογη αυτής που περνάνε οι Ψυχολόγοι όταν θέλουν να προχωρήσουν και να γίνουν Ψυχοθεραπευτές, δηλαδή, να κάνει συνεδρίες προσωπικής ανάλυσης για να δει τα δικά του θέματα, να αποκτήσει επόπτη, να κάνει πρακτική εκμάθηση μεθόδων επικοινωνίας με τον πελάτη και μετά από όλα αυτά να ξεκινήσει να παίζει το ρόλο του Συμβούλου.
Τις απόψεις αυτές, ερχόμενες, από έναν από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους στο χώρο της Αστρολογίας τα τελευταία χρόνια διεθνώς αξίζει ίσως να τις δούμε με προσοχή και περίσκεψη τουλάχιστον σε σχέση με τα όσα ξέρουμε ως τώρα και με την περπατημένη της Αστρολογικής Εκπαίδευσης που υπάρχει σήμερα.
