Η αθάνατη ελληνική οικογένεια

Η αλήθεια είναι ότι πάντα με ενοχλούσε ο μέσος όρος μάλλον επειδή είμαι το μεσαίο παιδί μιας μέσης οικογένειας, γεννήθηκα μεταξύ Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς και ήμουν μεσαίου ύψους, το ίδιο και κιλών.

Γεννήθηκα τη δεκαετία του '70 σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη (ακόμα την αποκαλώ χωριό για να εκνευρίζω την τοπικίστρια μητέρα μου) και από πολύ μικρή ηλικία, σχεδόν από τα 5 είχα καρφωμένα στο μυαλό μου δύο πράγματα: α) ότι εγώ ήμουν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας και β) ότι αποκλείεται να υπάρχει πιο τρελή οικογένεια από τη δική μου. Βέβαια, αργότερα διαψεύστηκα πανηγυρικά και στα δύο.

Εξαιτίας του Ποσειδώνα μου, που αν και δεν είναι ιδιαίτερα τονισμένος στο ωροσκόπιό μου, έχει κάνει αισθητή την παρουσία του είχα φτιάξει μια ιστορία: Ήμουν λέει το μοναδικό παιδί ενός πλούσιου, ονόματι Τζων Πάπας από την Αυστραλία (μάλλον σε ταινία το είχα δει) που θα εμφανιζόταν κάποια στιγμή στα 18 μου, θα με αναγνώριζε, θα με έπαιρνε μαζί του και θα ξέφευγα από το τρελάδικο που ζούσα και βέβαια από το μέσο όρο.

Όταν αργότερα ασχολήθηκα με την Αστρολογία διαπίστωσα ότι η κάθε ελληνική οικογένεια προσπαθεί να ισορροπήσει σε μια Ουρανοκρόνια τραμπάλα, εξαιτίας του χάρτη της Ελλάδας που ο Κρόνος έχει καβατζώσει τον 4ο οίκο της και ο Ουρανός απ' απέναντι να του βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα. Από τη μια οι ενοχές, οι ανασφάλειες και το «τι θα πει ο κόσμος;» κι απ' την άλλη οι θεωρίες, οι ανατροπές και οι αντιφάσεις. Είναι λογικό η τραμπάλα να γέρνει πότε από δω και πότε από κει ανάλογα με το συμφέρον της οικογένειας τη δεδομένη στιγμή -λέγε με και Δία- κάνοντας εμάς, τα παιδιά, να κοιτάμε με απορία και ενίοτε να παραμιλάμε. Τι ήταν σωστό και τι όχι; Τι έπρεπε και τι θέλαμε πραγματικά να κάνουμε ή να πούμε; Η απόλυτη σύγχυση!

Ο Κρόνος στον 4ο και στο Λέοντα είναι ο κύριος υπεύθυνος αυτής της κατάστασης γι' αυτό και τα περισσότερα παιδιά αυτής της χώρας, ιδιαίτερα όταν οι καταβολές μας είναι από μια μέση, οικονομικά, απλή και καθημερινή φαμίλια, μεγαλώσαμε με το βάρος των ενοχών και δεν ξέρω πραγματικά κι αν καταφέραμε να ξεφύγουμε ποτέ.

Οι φράσεις που έχουν ειπωθεί από τα χείλη των γονιών κατά μήκος της ελληνικής επικράτειας μπορεί τώρα να ακούγονται γραφικές ή αστείες αλλά είχαν στοιχειώσει τα αφτιά μας για χρόνια ολάκερα.

-Στα 10 «ξύπνα να πας στο σχολείο, ο πατέρας σου σηκωνόταν από τα χαράματα και περπατούσε μισή ώρα για να φτάσει, όταν ήταν μικρός»

-Στα 15 σου, όταν ζητούσες κάτι και η απάντηση ήταν συνήθως όχι «να πας να δουλέψεις να δεις πως βγαίνει το μεροκάματο κι ύστερα θα μου πεις τι ψυχή έχει»

-Στα 18 σου, όταν έβγαινες έξω με φίλους «μεγάλωσες πια πρέπει να ωριμάσεις. Σε λίγο θα κάνεις τη δική σου οικογένεια»

-Στα 25 σου «ο τάδε ή η τάδε παντρεύτηκε εσύ τι περιμένεις; Θα σε θρέφουμε μια ζωή;»

Κι άλλες τύπου: «έχω κάνει εγώ θυσίες για να σε μεγαλώσω» ή «κάνε κανα παιδάκι για να σου φέρει κι ένα ποτήρι νερό, όταν γεράσεις», «η μάνα σου στην ηλικία σου έκανε αυτό», «ο πατέρας σου που έκανε εκείνο», «ο παππούς σου που στην κατοχή το άλλο» κοκ

Παρόλο όμως τον Κρόνο που φαινόταν να κρέμεται σαν γιαπωνέζικη κατάνα πάνω από το κεφάλι μας έτοιμη να μας το αφαιρέσει σε κάθε τίναγμα, υπήρχε κι ένας Ουρανός που μόνιμα ξεπετιόταν κι έκανε αισθητή την παρουσία του, τόσο ώστε να παρακαλάς να το χάσεις παρά να γυρνάει γύρω-γύρω σαν το κεφάλι της Λίντα Μπλερ στον «Εξορκιστή» με αυτά που άκουγες και βίωνες. Ιδεολογήματα, θεωρίες, πατέντες και κυρίως αντιφάσεις υπήρχαν στο μενού κάθε μέρα. «Άνοιξε και κανένα βιβλίο να ξεστραβωθείς» ή «κάνε και καμιά δουλειά όλο με ένα βιβλίο στο χέρι είσαι». «Φάε κάτι μισή μερίδα έχεις μείνει» ή «όλη την ώρα τρως και στο τέλος δεν θα χωράς από την πόρτα» κλπ Εγώ μετατρεπόμουν από μεγάλη σε μικρή ανάλογα με το τι έλεγα, ο πατέρας μου από κουβαλητής σε άχρηστο που δεν εκμεταλλεύτηκε τις ευκαιρίες, η μάνα μου από υπομονετική μέσα στη μίρλα και την κρεβατομουρμούρα, η γιαγιά μου από έντονη προσωπικότητα σε μέγαιρα που δε χάνει ευκαιρία να πει την κακία της, ο παππούς μου από έντιμος και φιλήσυχος σε βλάκα που τον ρίξανε τα αδέρφια του στην περιουσία.

Και του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό (ουχί το ζώδιο) δεν υποφέρει που μας έλεγαν και στο σχολείο αλλά στα τόσα χρόνια τελικά κατάφερε η δικιά μου ή οι άλλες ελληνικές οικογένειες να αποτινάξουν το ζυγό και να κάνουν το δικό τους «'21»; Να βγάλουν μια φορά τον υγιή Ουρανό τους και να σηκώσουν το λάβαρο της επανάστασης απέναντι σε όλα αυτά τα κακώς κείμενα που μοναδικό τους στόχο είχαν, εκ του αποτελέσματος κρίνοντας πάντα, να τους κάνουν δυστυχείς και μουντρούχες;

Κι εμείς που βιώσαμε όλα αυτά σε πιο πρόσφατες εποχές και γκρινιάζαμε, αλλάξαμε κάτι ή ξαναγυρίσαμε σε όλα αυτά γιατί ήταν οικεία και τα αναπαράγουμε (Κρόνος γαρ); Κάποιοι με πιο τονισμένα τα συγκεκριμένα στοιχεία του ωροσκοπίου τους ίσως το έκαναν και μάλλον δεν θα πέρασαν και πολύ καλά. Για τους άλλους, τους πιο Δίειους ας πούμε, ίσως να έχασαν κιόλας.

Με το δικό μου ωροσκόπιο ήταν πολύ δύσκολο να κάνω γαργάρα όλα αυτά τα παράδοξα και να πορευτώ στα μονοπάτια που χάραξε η μητέρα μου και που τώρα αυτοφασκελώνεται. Γι' αυτό κι εγώ ξεκίνησα μια δική μου επανάσταση! Όλο τον Ουρανό μου μαζί με όποιο στοιχείο στον Κριό είχα, τα μάζεψα και τα έριξα πάνω στο κεφάλι της άμοιρης μάνας μου που ανήμπορη να υπερασπιστεί πλέον τις πάγιες θέσεις της κατέφυγε στον Ποσειδώνα της για να βρει παρηγοριά.

Κι αν κάτι κατάλαβα μετά απ' όλα αυτά είναι το εξής: Είναι προτιμότερο να κάνεις αυτά που θέλεις ακόμα κι αν έρθεις σε σύγκρουση με τον «κόσμο» παρά να περιμένεις μια ζωή να πάρεις την «άδεια» απ' αυτόν. Στην τελική, όπως λέει και η αγαπημένη μου παροιμία «κάθε θαύμα 3 ημέρες, το μεγάλο 4»...