Μερικές φορές νομίζω ότι η οικογένειά μου, έχει ένα σπάνιο χάρισμα: το χάρισμα της ασυνεννοησίας.
-Θέλεις κι άλλο φαγητό?
-Όχι?
-Ωραία, κάτσε να σου βάλω άλλα δυο γιουβαρλάκια και μισό κιλό ψωμάκι για να σε πιάσει βρε παιδάκι μου, μη τα φας στεγνά.
Πάω στοίχημα ότι δεν είμαι ο μόνος που έχει γίνει μάρτυρας της απίστευτης ασυνεννοησίας μέσα στην ίδια του την οικογένεια. Μερικές φορές, ακούω τους γονείς μου ή τη γιαγιά μου να μιλάνε κι απορώ, αν πρέπει να επέμβω σε ρόλο ΟΗΕ, για να ηρεμήσω την κατάσταση, ή να προσφέρω δωρεάν υπηρεσίες μετάφρασης και ερμηνείας.
Αν κάθε ένας από εμάς, έχει ατομικό ωροσκόπιο, μήπως υπάρχει και οικογενειακό? Διότι είμαι σίγουρος, στη δική μου οικογένεια, ή ο Ερμής αγκάλιασε τον Ποσειδώνα, ή γυρνάει ανάδρομος κάθε φορά που ανοίγουμε το στόμα μας.
Λέω να δοκιμάσω διαφορετική προσέγγιση την επόμενη φορά που θα βρεθούμε όλοι μαζί στο ίδιο δωμάτιο: Θα ξεκινήσω να δίνω κόκκινες και κίτρινες κάρτες σε όσους ξεφεύγουν από τον ειρμό της κουβέντας ή πιέζουν καταπιεστικά προς μια κατεύθυνση. Διότι συνήθως, αυτή η κατεύθυνση, περνάει μέσα από την δική μου στράτα της γαλήνης και της ηρεμίας. Ε, όχι κι έτσι! Φτάνει!
