Είναι σωστό να καταναλώνουμε ευτυχία που δεν έχουμε παράξει εμείς οι ίδιοι? "Ναι!" είναι η πρώτη και αυθόρμητη απάντηση. Χαιρόμαστε την τέχνη (π.χ. μουσική ή θέατρο) στης οποίας δεν συμμετείχαμε στην παραγωγή, επομένως, γιατί όχι?
Ο προβληματισμός που θέτει ο Νίτσε όμως, είναι πολύ βαθύτερος: Η ευτυχία, είναι μια κατάσταση ψυχικής ανάτασης, στην οποία βρισκόμαστε όταν απολαμβάνουμε συναισθήματα αγάπης, αποδοχής, ικανοποίησης, επιτυχίας, ανταμοιβής, αναγνώρισης, σωματικής ευφορίας, πληρότητας. Είμαστε όμως σίγουροι, ότι αυτά τα συναισθήματα τα ευφραινόμαστε μόνο όταν τα αποδεχόμαστε?
Ο αέναος κύκλος της θετικής αυτής ενέργειας υπάρχει μόνο για να μας τροφοδοτεί?
Μάλλον δεν πρόκειται για αέναο κύκλο -σύμφωνα με τον Νίτσε- όχι, εάν κι εμείς δεν συμμετέχουμε με τις πράξεις μας και με τα συναισθήματά μας σ' αυτήν την αειφορία. Η σωστή ισορροπία επιτυγχάνεται όταν, αισθανόμαστε την ίδια ευφορία κάθε φορά που εμείς δημιουργούμε με τα λόγια και τις πράξεις μας, ευτυχία σε τρίτα πρόσωπα.
Μοιάζουμε τελικά με δοχεία: Επομένως, όταν είμαστε άδεια και δεκτικά στην ευτυχία, εκείνη έρχεται για να γεμίσει το κενό μας. Μόλις γεμίσουμε, πρέπει να αδειάσουμε, προσφέροντας δόσεις ευτυχίας σε άλλα, άδεια δοχεία, κι ο κύκλος θα γίνει πάλι απ' την αρχή...
