Αν σου χαρίσω ένα όμορφο ψέμα… θα πατσίσουμε;

Το καλοκαίρι είναι εδώ για τα καλά. Αλήθεια δεν είναι αυτό; Μην μου το αλλάξεις τώρα και αρχίσεις τις νεροποντές και τους βοριάδες. Καλοκαίρι θέλω, καλοκαίρι θα μου σερβίρεις!

Ψέματα λες όταν με φοβερίζεις ότι θα μου κλέψουν ότι αγαπώ!

Ο ήλιος της Ελλάδας, το Φως της το ζωογόνο, το μπλε αυτής της όμορφης θάλασσας, το γαλάζιο που πάντα σκέπαζε τις σκέψεις μου, είναι κι αυτά ένα ψέμα; Δεν το νομίζω! Αυτά έχω, αυτά είχα πάντα, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, να τα χαίρομαι, να τα απολαμβάνω και να μην μου τα στερεί ποτέ η ζωή. Ποιος θα τολμήσει να μου πάρει το μπλε, να μου τραβήξει τον ουρανό από την σκέψη, να με κάνει να ξεχάσω το Φως, που πουθενά δεν χάρηκα το ίδιο;

Μα φυσικά, κανείς. Είδες που είσαι ψεύτης;

Κέρδισες λοιπόν! Μου λες ψέματα, με κάνεις να τρέμω με την ιδέα και μόνο, αλλά τελικά, τίποτα δεν μπορείς να μου πάρεις. Αυτό που θέλεις, αυτό το κατέχω, χωρίς άδεια, μόνο και μόνο γιατί υπάρχω κι ονειρεύομαι από αυτό το μικρό κομματάκι γης που λέγεται Ελλάδα.

Μακάρι να μπορούσαν να δουν αυτό που βλέπω. Να μυρίσουν, να νιώσουν, να βιώσουν αυτήν την ομορφιά. Ίσως τότε, να ξεκουράζονταν κι εκείνοι, που με θυμό τώρα με κοιτούν, και να άφηναν τους δαίμονες τους να καταλαγιάσουν.

Ίσως τότε, οι πραγματικές αξίες, να τους ξεπλήρωναν ότι με έχουν εκείνοι χρεώσει...

Αυτό όμως δεν γίνεται, κι έτσι, σου είπα κι εγώ ένα ψέμα.

Είμαστε πάτσι!