Τα μυστικά του Ποσειδώνα

Για τον μέσο νου είναι ίσως ο πιο ακατανόητος πλανήτης και γι' αυτό ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό το ότι συνδέεται... εκ γενετής με οτιδήποτε συμβολικό ή ανεκδήλωτο που μέλλει να πάρει κάποια μορφή, συνήθως αυτήν που του δίνουμε εμείς!

Γιατί ο πλανήτης έχει μεν μερικά «αντικειμενικά» χαρακτηριστικά αλλά ουσιαστικά οι εκδηλώσεις του απορρέουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία από την υποκειμενικότητα μας.

Ο «λόγος» του στοχεύει στο να αποδώσει νοήματα και καταστάσεις που προέρχονται από την ίδια «μήτρα» αλλά μπορεί να διαφέρουν στην τελική τους εκδήλωση. Λαμπρό παράδειγμα είναι η Αστρολογία, όπου το ίδιο σύμβολο (πλανήτης, όψη κλπ) μπορεί να «μεταφράζεται» με διαφορετικό τρόπο, ανάλογα με την δομή του ωροσκοπίου και τις εκάστοτε συνθήκες.

Είναι λοιπόν ένας λόγος αλληγορικός, ποιητικός και συχνά αφαιρετικός. Αν του ζητούσαμε να μας ζωγραφίσει ένα ανθρωπάκι, θα έφτιαχνε με πέντε γραμμές το γνωστό σκίτσο που όλοι πλέον ξέρουν πως το παριστάνει κι ας μην περιλαμβάνει λεπτομέρειες. Ένα στρογγυλό για κεφάλι και πέντε γραμμές για τον κορμό και τα άκρα, αρκούν...

Η ασάφεια, η οποία τον συνοδεύει είναι «παντός καιρού». Δεν έχει δηλαδή καμιά δυσκολία να «παντρεύει» την ενέργεια του με εκείνες των υπόλοιπων πλανητών, δείχνοντας τελικά... χίλια πρόσωπα!

Ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό του είναι η τάση του να εξιδανικεύει ή να ωραιοποιεί ακόμη και τις πιο «μαύρες» καταστάσεις, τόσο σε ατομικό, όσο και σε συλλογικό επίπεδο.

Κι αυτό βέβαια μπορεί να είναι από θείο δώρο, μέχρι το συνοδευτικό πολύ μεγάλων εγκλημάτων. Με την «χορηγία» του Ποσειδώνα, ο psycho, που «ακούει φωνές» να τον παροτρύνουν να σκοτώσει αλλά και οι πιστοί ακόλουθοι μιας ιδεολογίας που εξοντώνουν ανηλεώς τους αντιπάλους τους, διευκολύνονται απίστευτα στο έργο τους από ηθική σκοπιά.

Το ίδιο «εσωτερικό δαιμόνιο» όμως, μπορεί να οδηγήσει σε απίστευτα επιτεύγματα, αφού ένας «Ποσειδώνιος» τύπος ανθρώπου, δεν πτοείται ψυχολογικά από αντιξοότητες και επιπλέον «βλέπει» εκεί που δεν φτάνει το μάτι κανενός.

Αν και οι απανταχού πραγματιστές δεν τον συμπαθούν καθόλου, ουσιαστικά χωρίς αυτόν ο κόσμος θα ήταν πολύ... ερμηνεύσιμος! Ποιά είναι λοιπόν η ποιότητα της ενέργειάς του, ποιά είναι τα μυστικά του και τελικά πώς μπορούμε να τον εκμεταλλευτούμε;

Κάποιες απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν στο παρακάτω απόσπασμα, από το βιβλίο μου «Η Αστρολογία του 21ου αιώνα», των εκδόσεων Ερεχθηίς, που για κάθε ενδιαφερόμενο υπάρχει διαθέσιμο στο e-shop του astrology.gr.

Ποσειδώνας-Το φάντασμα στη μηχανή

Το κλειδί μιας δημιουργικής «συμβίωσης» με τον πλανήτη της φαντασίας δεν κρύβεται μόνον στη συμβατότητα του με τα ζώδια όσο στη διάθεση μας να αφουγκραστούμε τους ψιθύρους μιας εσωτερικής ή υπερβατικής πραγματικότητας που μοιάζει «δύσκολη» ακριβώς επειδή δεν περνάει απαραίτητα από τα φίλτρα των πέντε αισθήσεων.

Η σχέση του κάθε ζωδίου με τον Ποσειδώνα δεν είναι βέβαια η ίδια.

Κατ' αρχάς, θέτοντας ως κριτήριο την φύση των τεσσάρων στοιχείων, είναι φανερό πως η γήινη ενέργεια δεν μπορεί να τον εντάξει εύκολα στα δεδομένα της. Για τους Ταύρους, τους Παρθένους και τους Αιγόκερους λοιπόν, ο Ποσειδώνας αρχικά φαντάζει ως κάτι ακατανόητο ή αν θέλετε δεν μπορούν να συλλάβουν εύκολα την αφαιρετικότητα του πλανήτη και την μη ορατή αποτελεσματικότητα του.

Και οι συνέπειες αυτής της «παρεξήγησης», είναι το να θεωρείται ο πλανήτης περίπου ως μίασμα του έλλογου κόσμου, έτοιμος πάντα να εξαπατήσει ή να θολώσει τα νερά.

Η λογική, μέσα στην «ύβριν» της, αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας οτιδήποτε την αντιβαίνει. Και γι' αυτό τη σκυτάλη των παρεξηγήσεων σε σχέση με τον Ποσειδώνα την παραλαμβάνουν τα ζώδια του Αέρα, τα οποία δυσκολεύονται επίσης να εντάξουν την Ποσειδώνια ενέργεια στον κόσμο τους. Την ανέχονται μεν, λόγω της έμφυτης... κοσμοπολίτικης τάσης τους αλλά κάθε φορά που την αντικρίζουν κουνάνε με νόημα το κεφάλι τους. «Πάει... Το 'χασε!» αποφαίνονται για κάθε «ψυχανεμισμένο» που γλιστράει στο ασυνείδητο, αψηφώντας τους κανόνες της λογικής.

Αυτή είναι η κρατούσα άποψη και αρκετών αστρολόγων, οι οποίοι κινούμενοι στα πλαίσια μιας «ρεαλιστικής πολιτικής», συμβουλεύουν ανάλογα τους πελάτες τους. Μόλις βλέπουν Ποσειδώνα αρχίζουν τους... εξορκισμούς, ξεχνώντας ενδεχομένως ότι το επάγγελμα και οι περισσότεροι πελάτες τους δεν θα υπήρχαν χωρίς αυτόν. Και οι καλοί συνάδελφοι -οι πλέον αχάριστοι, ως ευεργετηθέντες- εφιστούν την προσοχή μόνο και μόνο στις πλανερές επιβουλές του πλανήτη, αναπαράγοντας ένα ερμηνευτικό status quo που αν μη τι άλλο είναι τουλάχιστον άδικο. Όχι τόσο για τον πλανήτη, που δεν έχει την ανάγκη μας, όσο για μας τους ανθρώπους που στερούμαστε του δικαιώματος στο όνειρο, την υπέρβαση ή στο κάτω-κάτω την... απόλαυση των λαθών μας.

Το θέμα είναι πως ο καλός (ναι, υπάρχει και τέτοιος... ) Ποσειδώνας συνοδεύεται από μια πλειάδα πλεονεκτημάτων, τα οποία σχεδόν ουδείς αναφέρει. Όπως δεν αναφέρει και ποιά είναι τα αιτήματα του πλανήτη, αυτά δηλαδή που οφείλουμε να πράξουμε, όχι για να τον εξευμενίσουμε αλλά για να τρυγήσουμε το ομορφότερο κομμάτι του.

Αντ' αυτού, απατεωνιές, απιστίες, συνωμοσίες, προδοσίες και χίμαιρες, είναι συνήθως στην κορυφή της λίστας των διαγνώσεων κάθε «λογικού» αστρολόγου, όταν εξετάζοντας έναν χάρτη βλέπει τον Ποσειδώνα να έχει αναλάβει έναν δραστικό ρόλο. Υπάρχουν ακόμη η τρέλα, τα χάπια, το αλκοόλ, οι ψυχοτρόπες ουσίες, η θρησκοληψία, η μόλυνση, το χάος... Ό, τι πάρετε ένα τάλιρο!

Όχι πως όλα αυτά είναι λάθος. Και βέβαια ένας «δυσαρμονικός» Ποσειδώνας μπορεί να φέρει τέτοια αποτελέσματα, ιδιαίτερα όταν ενεργοποιείται σε τομείς με τους οποίους είναι σχεδόν εξ ορισμού ασύμβατος (τα οικονομικά και η εξουσία).

Για τον μέσο άνθρωπο όμως, η έμπρακτη «δυσαρμονία» δεν είναι τόσο θέμα όψεων όσο νοοτροπίας και συνολικότερης πολιτικής απέναντι στη ζωή. Τελικά προκύπτει επειδή ο πλανήτης εξαναγκάζεται να λειτουργήσει σε ένα υποβαθμισμένο -γι' αυτόν- περιβάλλον. Σε έναν κόσμο που δεν αναγνωρίζει το «πέταγμα» της φαντασίας και το περιθωριοποιεί ή προσπαθεί να το εντάξει σε ένα σύστημα, να το κάνει σαν τα μούτρα του, δηλαδή (γι' αυτό και τα οράματα έχουν μια άθλια τύχη, όταν γίνονται θεσμοί). Σε ένα κόσμο που αποκλείει τα «παραμύθια« επειδή είναι μόνον για μικρά παιδιά.

Όμως, όποιος θεωρεί τη «σκοτεινή πλευρά» του πλανήτη ως περίπου αποκλειστική, δεν βλέπει τελικά παρά τον «ελαττωματικό» Ποσειδώνα που είτε κυριαρχεί στις κοινωνικές δομές, είτε κρύβεται μέσα του. Έναν χαοτικό τύπο που «ρέπει προς την αμαρτία» της μη συνειδητότητας και χρειάζεται το στιβαρό χέρι του Κρόνου για να μην ολισθήσει προς την ανυπαρξία. Και όταν ο Κρόνος επιβάλλει, ο Ποσειδώνας... διαφεύγει. Γίνεται δηλαδή όλα αυτά που του καταμαρτυρούν!

Ακόμη και οι παροικούντες στα «εναλλακτικά» που αποδέχονται εξ ορισμού την υπερβατικότητα του, τον εντάσσουν συνήθως σε ένα «Κρόνιο» σύστημα με νόμους κανόνες και ηθικές πεποιθήσεις. Και δως του τα σεμινάρια και οι ατέρμονες διδαχές για μια ευτυχισμένη ζωή που ποτέ δεν έρχεται... Και είναι λογικό να συμβαίνει αυτό, αφού ο Ποσειδώνας δεν έχει σχέση με όλα αυτά και η αλήθεια του είναι για τον καθένα μας μια προσωπική υπόθεση. Δεν διδάσκεται, βιώνεται.

Όπως έχω ξαναγράψει, ο πλανήτης είναι φύσει και θέσει ο μεγαλύτερος επαναστάτης του ζωδιακού -περισσότερο κι από τον Ουρανό. Αυτόν τον ρόλο τον κερδίζει αυτομάτως από τη στιγμή που επαγγέλλεται μια διαφορετική πραγματικότητα, η οποία δεν υπόκειται ούτε σε κανόνες, αλλά -προσοχή- ούτε και στις εξαιρέσεις τους. Η γνωστή ρήση «οι εξαιρέσεις βεβαιώνουν τον κανόνα» περιγράφει ουσιαστικά την ενεργειακή «κόντρα» του Ουρανού και του Κρόνου, η οποία συντελείται με έναν απτό τρόπο πάντα μέσα στα πλαίσια της υλικής πραγματικότητας. Όμως ο Ποσειδώνας δεν είναι του κόσμου τούτου και στο «παιχνίδι» των κανόνων και της ανατροπής τους, στην διάσταση-σύνθεση θεωρίας και πράξης αντιτείνει το... κενό.

Ένα κενό ωστόσο, πλήρες ουσίας, τουλάχιστον για όσους έχουν «μάτια» δηλαδή τη διάθεση να αφεθούν σε αυτό.

Πρώτος ο Ιησούς Χριστός όρισε ευδιάκριτα αυτήν την υπερβατική ισχύ του Ποσειδώνα όταν αναφερόμενος στον Μωσαϊκό νόμο (οφθαλμός αντί οφθαλμού και οδόντας αντί οδόντα) είπε πως «δεν ήρθα για να τον καταργήσω αλλά για να τον συμπληρώσω». Και με το «αγάπα τον πλησίον, ως σεαυτόν» μας έδειξε το δρόμο προς μια συνολική «διαγραφή» των χρεών και των αμαρτημάτων μας. Ως «πλησίον» όμως εννοούσε κυρίως τον εσωτερικό μας εαυτό.

Ο Ποσειδώνας, ως το αντίπαλο δέος του Κρόνου διαγράφει κάθε «καρμική» υποχρέωση, επιζητώντας από εμάς απλά και μόνον να είμαστε σε επαφή με τον εσωτερικό μας εαυτό, ο οποίος με τη σειρά του συνδέεται «μυστικιστικά» με κάθε ικμάδα του σύμπαντος. Ευχήσου και θα γίνει! Αυτό είναι το μήνυμα του Ποσειδώνα προς όλους μας, χωρίς να έχουμε κάποια υποχρέωση και χωρίς να πρέπει να είμαστε «καλά παιδιά» για να ανταμειφθούμε. Τα «κιτάπια» του είναι πάντα λευκά.

Η ευχή βέβαια οφείλει να είναι γνήσια και αντιπροσωπευτική αυτού που είμαστε και όχι σχετική με αυτά που φέρεται πως θέλουμε να έχουμε. Οι... συνήθεις ευχές του τύπου «θέλω λεφτά, δόξα, κλπ» δεν έχουν νόημα, όχι τόσο γιατί είναι εκτός των άυλων προδιαγραφών του Ποσειδώνα αλλά κυρίως επειδή αυτές οι επιθυμίες είναι ένα τεχνητό προϊόν που μας φοράει «καπέλο» η κοινωνία.

Η όλη διαδικασία που συντελείται στο χώρο του «αοράτου» έχει να κάνει με αυτό που βρίσκεται στον πυρήνα της ύπαρξης μας και μας κάνει ευτυχισμένους. Ο πλανήτης αναλαμβάνει να «συνωμοτήσει», ώστε σχεδόν υπνοβατώντας και ύστερα από μια σειρά ενδεχόμενων «λαθών» να μας οδηγήσει στο σωστό σημείο. Ακόμη και τα λεφτά ή τα υλικά αγαθά μπορεί να έρθουν ως αποτέλεσμα μιας σειράς φαινομενικά άσχετων καταστάσεων και μάλιστα ως «χάρισμα», αφού αυτός είναι ο τρόπος του.

Ένα καλό παράδειγμα της ευεργετικής λειτουργίας του Ποσειδώνα στην καθημερινότητα μας είναι η ανεύρεση μιας πληροφορίας που υπάρχει σε κάποιο χαρτί ή βιβλίο αλλά δεν θυμόμαστε πού ακριβώς. Ας πούμε ότι πρόκειται για μια συνταγή σουφλέ... Η «Κρόνια» εκδοχή είναι το να φάμε τον κόσμο ψάχνοντας, χωρίς ωστόσο το αποτέλεσμα να είναι απαραίτητα θετικό. Ώρες, ακόμη και ημέρες μπορεί να περάσουν και η... καταραμένη πληροφορία να μην εμφανίζεται πουθενά.

Ο Ποσειδώνας από την πλευρά του αντιτείνει: Χαλάρωσε κι άσε τον εσωτερικό σου εαυτό να σε καθοδηγήσει. «Ξεχνώντας» το πρόβλημα και ασχολούμενοι με οτιδήποτε άλλο, ύστερα από λίγο διάστημα πέφτουμε πάνω στη λύση του. Αναζητώντας δηλαδή το ξεσκονόπανο ανακαλύπτουμε πως η συνταγή είχε... κρυφτεί από κάτω του.

Το «μυστικό» της επιτυχίας σε κάθε περίπτωση είναι να αφεθούμε στη θετική ενέργεια του πλανήτη και να μην τον αποκλείσουμε από τη ζωή μας ως «λάθος». Να τον αγαπήσουμε και να τον τιμήσουμε, όπως κάνουμε -και με το παραπάνω- με τον Κρόνο και τους άλλους πλανήτες.

Ο Άρθουρ Καίσλερ στο βιβλίο του «Υπνοβάτες» περιγράφει τον... εξαιρετικά Ποσειδώνιο τρόπο με τον οποίο ο Κέπλερ ξεκινώντας από λανθασμένες παραδοχές και πεποιθήσεις έφθασε να ανακαλύψει τους νόμους της κίνησης των πλανητών. Η λογική του ήταν βέβαια ένα χρήσιμο εργαλείο, παράλληλα όμως τον δέσμευε και χωρίς την «μαγική» και διαισθητική συνεισφορά του Ποσειδώνα η επιστημονική επανάσταση του 17ου αιώνα, τουλάχιστον κατά το ήμισυ θα ήταν ένα όνειρο θερινής νυκτός.

Όσο λοιπόν χρειαζόμαστε τη λογική, άλλο τόσο έχουμε ανάγκη και τα «λάθη» ή τις χίμαιρες του Ποσειδώνα, αρκεί βέβαια όλο το σύστημα να ισορροπεί και να μην «γέρνει« προς μια μόνον κατεύθυνση. Η ζωή είναι ανάσα. Και η ανάσα διακρίνεται σε εισπνοή και εκπνοή. Κανείς μας δεν μπορεί να εισπνέει ή να εκπνέει μονίμως. Να δρα αποκλειστικά εξωστρεφώς ή εσωστρεφώς. Συνειδητά ή ασυνείδητα.

Για να ζήσουμε ενεργά στον κόσμο οφείλουμε να κοιμόμαστε. Ο ύπνος είναι μια κατ' εξοχήν Ποσειδώνια κατάσταση και δεν είναι τυχαίο ότι κατά τη διάρκεια του, εκτός από τα ονειρικά ταξίδια στο είναι μας, συντελούνται και ρυθμιστικές-θεραπευτικές λειτουργίες στο σώμα μας. Από αυτήν την άποψη πιστοποιείται ότι ο ύπνος μόνον χαμένος χρόνος δεν είναι, όπως διατείνονται κάποιοι πραγματιστές...

Έπρεπε να περάσουν 2.000 χρόνια από την έλευση του Ιησού Χριστού για να γίνει η επόμενη Ποσειδώνια επανάσταση. Οι σουρεαλιστές, πατώντας στις ανακαλύψεις του Φρόιντ για το Ασυνείδητο, ήταν οι πρώτοι που μίλησαν στη σύγχρονη γλώσσα για τις γονιμοποιητικές ιδιότητες του Ποσειδώνα και ξόρκισαν τα βαρίδια της δογματικής λογικής. «Δεν είναι ο φόβος της τρέλας που θα μας κάνει να κρατήσουμε μεσίστια τη σημαία της φαντασίας» έγραψε ο Αντρέ Μπρετόν. Ο Νταλί πάλι, περιέγραψε το «χαμήλωμα» στο κατώφλι της συνειδητότητας ως την «παρανοϊκοκριτική μέθοδο» που αντλεί πληροφορίες και υλικό από τον εσωτερικό μας εαυτό και τη μήτρα του συλλογικού Ασυνείδητου. Είχε έρθει η στιγμή, όπου οι διανοούμενοι, σκουντουφλώντας στον αδιέξοδο τοίχο της πεπερασμένης λογικής, έκαναν την υπέρβαση τους. Πέρασαν από μέσα του!

Ο Ποσειδώνας μας παρέχει απίστευτα πλεονεκτήματα, τα οποία συνήθως δυσκολευόμαστε να αξιολογήσουμε επειδή δεν έχουμε τη συνείδηση τους. Για παράδειγμα, τα όσα γλιτώνουμε επειδή δεν είμαστε κάπου είναι πραγματικά ανεκτίμητα.

Όταν το «κακό» δεν μας αγγίζει λες και είμαστε αόρατοι κι αυτό στον Ποσειδώνα οφείλεται. Είναι ο «άγιος» ή ο φύλακας άγγελος που μας προστατεύει.

Πρακτικά, είναι ο μόνος πλανήτης που μπορεί να εξαφανίσει την σκοτεινή ενέργεια του Πλούτωνα, χωρίς μάλιστα να αφήσει καθόλου ίχνη. Μόνο γι' αυτό αξίζει το... Νόμπελ Ειρήνης!

Η σφραγίδα που αφήνει στην προσωπικότητα του ατόμου ένας ενεργός και υγιής Ποσειδώνας, είναι ανεξίτηλα αιθέρια και περιγράφεται συνήθως ως «καλλιτεχνική φύση». Μπορούμε επίσης να την συναντήσουμε ως ευγένεια ψυχής, όραμα, υψηλό ιδανικό ή ως αριστοκρατική στάση απέναντι στη ζωή ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη που ανήκει ο καθένας. Στην πράξη οι βασιλικές οικογένειες... βρίθουν από γωνιακούς Ποσειδώνες αλλά τελικά παλάτια υπάρχουν παντού, από την άμμο ξεκινώντας...

Συναισθηματικά μας κάνει να νοιώθουμε πραγματικά ευτυχισμένοι, μέχρι τουλάχιστον να έρθει ο Κρόνος για να μας υποβάλλει στις μεγάλες προσδοκίες και τις επενδύσεις του. Τα σχέδια επί χάρτου γειώνουν το συναίσθημα και «σκοτώνουν» τον Ποσειδώνα, όπως ακριβώς και τις σχέσεις ή ακόμη και ολόκληρη τη ζωή μας.

Το ίδιο και οι «προδιαγεγραμμένες πορείες» του Πλούτωνα, που βλέπει το απόλυτο δόσιμο ως μονόδρομο αντιπαροχής.

Ο έρωτας του Ποσειδώνα δεν είναι μόνον ο ροζ της εφηβείας μας ή του Αγίου Βαλεντίνου. Ούτε ο έρωτας του κορόιδου. Ο έρωτας του είναι παντοτινός, γιατί στη βάση του είναι απρόσωπος, είναι έρωτας με το θείο ή έρωτας με την ίδια τη ζωή, που μπορεί να πάρει σάρκα και οστά με οποιονδήποτε νοιώσει ως «αδελφή ψυχή». Δεν γνωρίζει αποστάσεις, περιορισμούς ή τίτλους ιδιοκτησίας και γι' αυτό είναι άφθαρτος. Η τυχερή ή ο τυχερός που πέφτει στην αγκαλιά του, βουτάει στην πηγή της ευτυχίας, στο αθάνατο νερό των μύθων και των θρύλων.

Όσο για τις απιστίες με τις οποίες χρεώνεται ο Ποσειδώνας, παύουν να έχουν νόημα όταν αφαιρέσουμε την απόρριψη, τις ενοχές και τα παιχνίδια εξουσίας που είναι τα «χούγια» άλλων πλανητών. Απιστία για τον Ποσειδώνα είναι το να μην είσαι ο εαυτός σου, να μην αγαπάς και να μένεις σε μια σχέση επειδή αυτή εξυπηρετεί συμφέροντα και ανασφάλειες, δηλαδή τον Δία ή τον Κρόνο.

Αλλά και στο νοητικό επίπεδο οι πύλες που μας ανοίγει... δεν υπάρχουν! «Ψαρεύει» πληροφορίες από οπουδήποτε και φθάνει στο σωστό συμπέρασμα χωρίς να έχει απαραίτητα κάποια λογική σειρά. Ταξιδεύει στο χώρο και το χρόνο, ακριβώς όπως και η σκέψη, χωρίς να δεσμεύεται από τους φυσικούς νόμους, τουλάχιστον εκείνους που γνωρίζουμε. Επικοινωνεί με «πνεύματα», ότι κι αν είναι αυτά... Είναι το «φάντασμα στη μηχανή», που επιμένει να βγάζει τη γλώσσα στον «τακτοποιημένο» και έλλογο κόσμο μας. Και από αυτήν την άποψη είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας ιδιαίτερης ευφυΐας που όμως δεν φλέγεται ποτέ από την επιθυμία να αποδείξει την ύπαρξη της.

Ο λόγος που επέμεινα περισσότερο στα θετικά γνωρίσματα του Ποσειδώνα, έχει να κάνει με την γενικότερη απαξίωση του στους αστρολογικούς κύκλους.

Φυσικά ο πλανήτης δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά και να μας προσφέρει τα πλεονεκτήματα του αν δεν χρησιμοποιούμε και την ενέργεια των υπόλοιπων ομολόγων του. Όλοι χρειάζονται -πολύ περισσότερο δε οι μεγάλοι αντίπαλοι του- αφού η εξέλιξη και η βελτίωση έρχεται μέσα από τη σύνθεση και την επικοινωνία των αντίρροπων δυνάμεων. Οι ανάσες ζωής που λέγαμε... Η διαισθητική αντίληψη του Ποσειδώνα θα καρποφορήσει άμεσα σε μια προσωπικότητα που χειρίζεται το ίδιο καλά και τη λογική και έχει «κτίσει» ένα πνευματικό οικοδόμημα. Διαφορετικά η οποιαδήποτε πληροφορία δείχνει ασυνάρτητη και παραμένει αναξιοποίητη.

Επιστρέφοντας στα ζώδια και τη σχέση τους με τον Ποσειδώνα, θα περάσω στην «άλλη όχθη», εκεί όπου οι Ποσειδώνιες υπερβάσεις αναγνωρίζονται ενστικτωδώς ως αναπόσπαστο μέρος του κόσμου μας.

Τα τρία ζώδια του Νερού είναι απόλυτα συμβατά με την διαισθητική φύση του Ποσειδώνα και είναι γεγονός πως ξεκινούν με πλεονέκτημα. Αυτό όμως δεν τους εξασφαλίζει και μια ανάλογη συνέχεια. Όπως ήδη επεσήμανα, οι συνθήκες του κόσμου μας είναι τέτοιες που περιθωριοποιούν τους «αλλοπαρμένους». Και τα ζώδια του Νερού, όντας πιο συντηρητικά, ενδίδουν συχνά στις απαιτήσεις του «κατακτητή» απεμπολώντας το όπλο με το οποίο τα προίκισε η Φύση. Τόσο οι Καρκίνοι, όσο και οι Σκορπιοί διακατέχονται από το σύνδρομο της ιδιοκτησίας και είναι εξαιρετικά επιρρεπείς σε εξαρτήσεις, στοιχεία που πρακτικά αφοπλίζουν τις ευεργετικές-χαλαρωτικές επιρροές του Ποσειδώνα και τον αναγκάζουν να γίνει πονηρός, χειριστικός και κρυψίνους.

Οι Ιχθύες είναι... παντός καιρού, αφού χρησιμοποιούν τον Ποσειδώνα με κάθε δυνατό τρόπο. Είναι σπάνιο να βρεθεί Ιχθύς χωρίς το ιδιαίτερο «κρυφό του» μέρος, στο οποίο έχουν πρόσβαση ελάχιστοι. Κάτι σαν το κρυφό σχολειό επί Τουρκοκρατίας. Τα υπόλοιπα είναι θέμα προθέσεων και συνθηκών...

Κατά κάποιο τρόπο η σχέση της Υδάτινης τριπλότητας και του Ποσειδώνα μου θυμίζει το «ουδείς προφήτης στον τόπο του». Το πραγματικό και τελικά πιο γνήσιο «πεδίο δοκιμών» του Ποσειδώνα είναι τα ζώδια της Φωτιάς. Κι αυτό επειδή έχουν τον ενθουσιασμό και τη δημιουργικότητα στο αίμα τους, βγάζοντας φόρα παρτίδα την έμπνευση τους. Και τα τρία ζώδια διακατέχονται από έναν άκρατο εγωισμό, κάτι που επιτρέπει στον Ποσειδώνα να κάνει το... κομμάτι του. Τα αποτελέσματα βέβαια ποικίλουν από την χαρισματική δημιουργικότητα, έως το... ψώνισμα, αφού μόνον στην πύρινη τριπλότητα, ο πλανήτης της φαντασίας παίρνει μια προσωπική διάσταση και «απαιτεί» να βγει επί σκηνής, ακόμη κι αν είναι... «φτιαγμένος»!