Πώς θα ήταν ο κόσμος, φτιαγμένος από έναν Τοξότη;
Φώτα, χρώμα, φασαρία, χαρά, διασκέδαση
Όλοι μας έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να σκέφτεται πώς θα ήταν ένας ιδανικός κόσμος, σύμφωνα με την δική μας οπτική. Κάθε άνθρωπος όμως είναι ξεχωριστός, δεν είμαστε όλοι ίδιοι, το ίδιο ισχύει και για τα ζώδια. Πώς θα ήταν λοιπόν ένας κόσμος φτιαγμένος από έναν Τοξότηκαι ποια στοιχεία του θα ήθελε να υπάρχουν στο δημιούργημά του;
Φώτα, χρώμα, φασαρία, χαρά, διασκέδαση. Όλη η κατάσταση θυμίζει λούνα-πάρκ.
Οι Τοξότες φιμίζονται για το ελεύθερο πνεύμα τους, τον αυθορμητισμό, την ανεμελιά τους και την αμέριστη δίψα για περιπέτεια και γνώση.
Ο κόσμος του μοιάζει σαν θεματικό πάρκο, ωστόσο όλα είναι υπερβολικά. Το μότο τους είναι το "ένα=κανένα". Όλα διπλά και τρίδιπλα, όλα μεγάλα, σαν τον μπαμπά τους, τον Δία.
Ένας Τοξότης είναι σαν ένα μικρό παιδί με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Φταίει η ανωριμότητα; Φταίει η αφέλεια; Ένα είναι σίγουρο, πότε δεν ησυχάζει, ποτέ δεν κάθεται σε μια θέση και πάντα ψάχνει καινούριες περιπέτειες.
Οι Τοξότες είναι ειλικρινείς. Πάντα θα σου πουν αυτό που σκέφτονται και νιώθουν, χωρίς να το φιλτράρουν για να μην πούμε για την έλλειψη τακτ και αγένειας... Κατραπακιά σε αυτόν/η που θα τύχει να έχει απέναντί του και θα ακούσει την αλήθεια ενός Κένταυρου, που STOP δεν έχει σαν αρχίσει να τη λέει, προσβάλλοντας ή στενοχωρώντας, χωρίς να το αντιλαμβάνεται.
Είναι πηγή θετικής ενέργειας, αισιοδοξίας, ενθουσιασμού, γέλιου και πλάκας, ίσως γι' αυτό χαρακτηρίζεται ως ''οι κλόουν'' του ζωδιακού. Δεν υπάρχει κάτι που θα του ρίξει για πολύ καιρό το ηθικό ή θα το πάρει πολύ στα σοβαρά. Ωστόσο, παρά την... άνεση και την χαλαρότητα που αντιμετωπίζει τα θέματα των άλλων, αν αρχίσει και ζορίζεται, βγάζει ένα άλλο πρόσωπο που δεν είναι ευχάριστο, με τη γκρίνια, τη μουρμούρα, την αντιδραστικότητα και τη δυστροπία να μην σταματούν. Κάτι ανάλογο συμβαίνει κι όταν χάνει ό,τι θεωρεί δικό του, δεν του γίνεται το χατίρι, όταν κι όποτε το θέλει ή καλείται να αναλάβουν μια ευθύνη. Είπαμε, είναι σαν μικρό παιδί...
Πολλές φορές, αν και διατυμπανίζει ότι θέλει να είναι ελεύθερος και ανεξάρτητος, να παραμείνει αδέσμευτος και απεριόριστος, έχει την τάση να προσκολλάται στα αγαπημένα του άτομα και να βολεύεται σε καταστάσεις, απλά και μόνο γιατί βαριέται να αλλάξει τα πράγματα.
Μετά από όλα αυτά, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι, παρότι ο κόσμος του θα είχε μια πολυχρωμία, ελευθερία και άνεση κι όλοι θα ήταν ανέμελοι, θα φιλοσοφούσαν, θα αντάλλασσαν απόψεις και θα διασκέδαζαν, δεν θα ήταν εύκολο να ζεις σε αυτόν, καθώς, αν αντιμετώπιζε προβλήματα, όπως συνηθίζεται, σίγουρα δεν θα τα έλυνε ο ίδιος. Θα την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια σε άλλη γη, σε άλλα μέρη και θα τα παρατούσε όλα στην τύχη τους ή θα πέταγε την ευθύνη σε κάποιον άλλο, να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι τελικά η εξουσία δεν έχει καθόλου πλάκα.
Διάβασε επίσης:
