2013, για μια νέα Αστρολογία!

Κάθε αλλαγή χρόνου, αποτελώντας ένα είδος ψυχολογικού φράγματος, συνδυάζεται συνήθως με ελπίδες και μια τάση να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα στη ζωή μας. Και για μας που εντρυφούμε στις κοσμικές επιρροές, πέρα από κάθε προσωπική ευχή, υπάρχει κι ένα μεγάλο ζητούμενο. Να προοδεύσει και να προκόψει η Αστρολογία, απαλλαγμένη από τις προκαταλήψεις και τα βαρίδια που ακόμη την συνοδεύουν.

Ο δρόμος βέβαια για την επίτευξη ενός τέτοιου στόχου είναι μακρύς και δύσκολος, αφού είναι πολλά εκείνα που πρέπει να αλλάξουν, με πρώτο απ‘ όλα την πεποίθηση ότι «είμαστε έρμαια των άστρων». Αυτή η «λεπτομέρεια» είναι μια από εκείνες που κρατούν ακόμη την Αστρολογία δέσμια στο άρμα των προκαταλήψεων, των μεταφυσικών δοξασιών και των αναπόδεικτων ή ανεπιβεβαίωτων «αξιωμάτων» που την ταλανίζουν.

Γιατί ο άνθρωπος είναι συνέταιρος με τα άστρα κι όχι δούλος τους!

Πολλοί συνάδελφοι -κι εγώ προσωπικά- το φωνάζουμε με κάθε τρόπο αλλά το κοινό θέλει ακόμη χρόνο για να συνηθίσει στην ιδέα κι έτσι μια σημαντική μερίδα του εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την αστρολογική πρόβλεψη ως «θέσφατο», έχοντας αναγάγει ένα εργαλείο του ανθρώπινου πνεύματος σε πίστη. Όμως, ο αστρολόγος δεν είναι ούτε «μάγος», ούτε «προφήτης», δεν ρίχνει τα χαρτιά, δεν λέει τον καφέ, δεν επικοινωνεί με πνεύματα για να εξάγει τα συμπεράσματα του και δεν πουλάει φυλακτά και «ματζούνια». Ο αστρολόγος εξετάζει ωροσκόπια.

Αυτό κάποια στιγμή πρέπει να περάσει στη συνείδηση του κοινού και το γράφω γιατί δεν έχει γίνει ακόμη. Και βέβαια ο αστρολόγος δεν αρκείται στο Ηλιακό ζώδιο, ούτε τις γενικές προβλέψεις, που μπορεί να δίνουν μια κατεύθυνση περιγράφοντας τάσεις και πιθανότητες αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να δώσουν ένα σχετικά πλήρες προσωπικό διάγραμμα επιλογών ή συμπεριφοράς.

Ο αστρολόγος είναι ένας εκτιμητής και σύμβουλος, με τα όρια που του θέτουν οι προσωπικές ικανότητες του αλλά και η Αστρολογία αφ’ εαυτού.

Γιατί η Αστρολογία δεν είναι μια «τελειωμένη» υπόθεση. Εξελίσσεται κι αυτή μαζί με τους ανθρώπους και το σύμπαν, μεταφέρει μαζί της τις αδυναμίες και τις ελλείψεις του ανθρώπινου είδους, τις ηθικές και συλλογικές νόρμες του. Κι όπως κάθε επιστήμη ή τέχνη εμπλουτίστηκε και ολοκληρώθηκε με την πάροδο του χρόνου, έτσι και στην Αστρολογία κάποια πράγματα που σήμερα θεωρούνται «κανόνες», αύριο μπορεί να μην ισχύουν.

Αναλογιστείτε για παράδειγμα ότι οι φιλότιμοι αστρολόγοι της Αρχαιότητας ή του Μεσαίωνα ερμήνευαν ωροσκόπια και θέσπιζαν κανόνες χωρίς να γνωρίζουν την ύπαρξη πολλών πλανητών, αποδίδοντας τις ιδιότητες τους σε άλλους. Τότε «δεν υπήρχαν» ο Ουρανός, ο Ποσειδώνας, ο Πλούτωνας και... τα άλλα παιδιά που μας προέκυψαν στην πορεία και συνεχίζουν να εμφανίζονται ακόμη και στις μέρες μας. Έτσι, τις ιδιότητες τους «φορτώθηκαν» ο Κρόνος, ο Δίας και ο Άρης, δημιουργώντας σταδιακά ένα κατά βάση πλαστό εποικοδόμημα θεωρήσεων και κανόνων.

Μάλιστα η ανάγκη για μια όσο το δυνατόν ακριβέστερη απόδοση των ουράνιων επιρροών οδήγησε στην θέσπιση πολύπλοκων κανόνων, που στην πλειοψηφία τους δεν αντέχουν σε ένα απλό τεστ επιστημονικότητας. Κι εδώ δεν εννοώ αυτό που μπορεί να λειτουργεί σε έναν, δύο ή τρεις χάρτες αλλά σε ένα μεγάλο ποσοστό τους.

Αυτή η εύλογη ανεπάρκεια είναι ένας από τους λόγους που η Αστρολογία εξακολουθεί μεν να έχει «πιστούς» σε όλο τον κόσμο, αφού είναι φανερό πως έχει ουσιαστικές βάσεις από την άλλη πλευρά όμως όσο «πέφτει μέσα» άλλο τόσο πέφτει και σε... τοίχο!

Γιατί νομίζετε ότι πολλοί ερευνητές κατέληξαν στο να προτείνουν κάποιες εναλλακτικές αστρολογικές θεωρήσεις, όπως είναι για παράδειγμα τα Μεσοδιαστήματα και οι Αρμονικές; Γιατί έχουμε δύο -τουλάχιστον- Αστρολογίες, την Δυτική (τροπική) και την Ινδική (αστρική); Γιατί έχουμε 3-4 συστήματα πρόβλεψης «πρώτης γραμμής» και όχι 1; Γιατί έχουμε μια ντουζίνα περίπου συστήματα οικοθεσίας;

Αν υπήρχε ερμηνευτική επάρκεια, κανείς δεν θα έμπαινε στον κόπο να ψάξει για κάτι διαφορετικό.

Κι αυτό δεν είναι ψόγος, αφού όλες οι επιστήμες πέρασαν από τη φάση της «παιδικής ασθένειας» τους μέχρι να ενηλικιωθούν και να πιστοποιηθούν στη συλλογική αντίληψη. Μόνο που με την Αστρολογία συμβαίνει το παράδοξο μιας εξαιρετικά παρατεταμένης «παιδικής ηλικίας», που... δεν λέει να τελειώσει!

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι πρέπει να ξαναγράψουμε το αστρολογικό αλφάβητο, κρατώντας από τα παλιά εκείνα που αποδεικνύονται στην πράξη λειτουργικά και εμπλουτίζοντας τον αστρολογικό κορμό με όσα νέα στοιχεία δίνουν καίριες απαντήσεις.

Κι εδώ αναφέρομαι στην κλασική Αστρολογία και όχι σε ειδικούς κλάδους της (Ωριαία, Κοσμοβιολογία, Uranian) για τους οποίους αρμοδιότεροι να απαντήσουν είναι όσες και όσοι εντρυφούν σε αυτούς.

Κατ’ αρχήν, έχοντας δουλέψει αρκετά χρόνια το μοντέλο της σύνθεσης αστρικού και τροπικού ζωδιακού, θεωρώ ότι χωρίς αυτό δεν πάμε πουθενά. Παρότι οι περισσότεροι χρήστες και των δύο συστημάτων (ανατολικό-δυτικό) διατείνονται ότι είναι ικανοποιημένοι, ο καθένας με το δικό του, η όλη υπόθεση μου θυμίζει την «διαμάχη» μεταξύ των κλασικών ιατρών και των ψυχολόγων-θεραπευτών, που οι μεν απευθύνονται στο σώμα, οι δε στην ψυχή αλλά χωρίς τη συνεργασία αμφοτέρων, ο ασθενής βασανίζεται χωρίς να μπορεί να βρει μια οριστική θεραπεία.

Η ιδιοσυναστρία δίνει απαντήσεις εκεί που κανένα από τα δύο συστήματα δεν δίνει από μόνο του, ενώ επιπλέον ξεκαθαρίζει το τοπίο σε σχέση με ένα ερμηνευτικό εποικοδόμημα, που καταλήγει να θυμίζει λαβύρινθο.

Γιατί όταν ένας ερμηνευτής δεν «βλέπει» ένα «κρυφό» τετράγωνο Άρη-Ουρανού, το οποίο συμβάλλει για παράδειγμα σε ένα αεροπορικό ατύχημα, θα αποδώσει λανθασμένα το γεγονός σε κάποιον άλλον αστρολογικό παράγοντα, συνήθως μάλιστα κάποιον δευτερεύοντα ή τριτεύοντα. Όμως ένα τέτοιο ατύχημα δεν είναι δευτερεύον...

Ανάλογα μπορεί να πράξει κι όταν εξετάζει το θέμα ενός καίριου προσωπικού γεγονότος. Αν δεν «δει» την σύνοδο του διελαύνοντα αστρικού Ουρανού με την τροπική Αφροδίτη, θα αποδώσει πιθανότατα την όποια αλλαγή στην ερωτική ζωή του ατόμου σε κάτι «μικρό», έως και... απίθανο, κάνοντας έτσι μια λάθος αρχή που συντηρεί και αυξάνει τις παρεξηγήσεις.

Το δεύτερο σημαντικό βήμα έχει να κάνει με την αναθεώρηση κάποιων ερμηνειών, που κουβαλάνε μαζί τους κοινωνικές αντιλήψεις και ειδικότερα αυτές μιας ανδροκρατικής κοινωνίας. Για το συγκεκριμένο θέμα έχω γράψει σειρά άρθρων και φυσικά θα επανέλθω, αφού η «σκιά» του συλλογικού πλαισίου δεν θα πάψει ποτέ να βαραίνει την Αστρολογία.

Μαζί πηγαίνει και η οριστική διαγραφή από το αστρολογικό λεξιλόγιο χαρακτηρισμών όπως «καλή» ή «κακή» θέση, όψη κλπ. Το σωστό είναι να θέτουμε από μόνοι μας το ερώτημα «καλό ή κακό για ποιό πράγμα;» και στη συνέχεια να αποφαινόμαστε για τα τεκταινόμενα.

Το επόμενο εξαιρετικά σημαντικό είναι το να απεμπλακεί η Αστρολογία από τα βαρίδια της Μεταφυσικής αλλά και τα Μυθολογικά «θέσφατα», που θεωρώ ότι της κάνουν μεγάλη ζημιά.

Για την σχέση Αστρολογίας και Μεταφυσικής έχω ξαναγράψει σε αυτήν την στήλη, γι’ αυτό θα αναφερθώ κυρίως στο θέμα της Μυθολογίας και το πως η κακή χρήση της ευνουχίζει κάθε επιστημονικότητα.

Γιατί μπορεί όντως η Μυθολογία να μας διδάσκει πολλά και να περιέχει πολύτιμους συμβολισμούς, αλλά η άκριτη αποδοχή μιας σώνει και καλά ανταπόκρισης του ονόματος ενός πλανήτη με τις ιδιότητες του μυθολογικού προτύπου του, έχει δημιουργήσει τελικά μια αλυσίδα παρεξηγήσεων κι έχει προσθέσει τόνους ανακρίβειας στη σύγχρονη Αστρολογία, με βασικούς υπεύθυνους τους Δυτικούς συναδέλφους. Και φυσικά δεν φταίει η ίδια η Μυθολογία αλλά το μυαλό μας, που βολεύεται σε εύκολους συνειρμούς.

Όταν οι αρχαίοι βάφτισαν τους πλανήτες, ταυτίζοντας τους ενεργειακά με τις ομώνυμες θεότητες, ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν, αφού πέρα από το ότι ανταποκρίνονταν σε μια ζώσα κοσμοθεωρία, είχαν μια ουσιαστική σύνδεση με τη Φύση, αυτό που ο Levy Bruhl και ο Carl Jung όρισαν ως «μυστικιστική συμμετοχή». Γι’ αυτό και οι «παραδοσιακοί πέντε», ο Ερμής, η Αφροδίτη, ο Άρης, ο Δίας και ο Κρόνος, ανταποκρίνονται ουσιαστικά στις αντίστοιχες αρχετυπικές «θείες» ιδιότητες.

Δεν ισχύει όμως κατ’ ανάγκη το ίδιο με τα ουράνια σώματα που ανακαλύφθηκαν στη σύγχρονη εποχή, όπου ο κάθε αστρονόμος τα βαφτίζει κατά... πως του ‘ρχεται, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υποκινείται από κάποιου είδους «θεία φωνή».

Κι αν θέλουμε να αναζητήσουμε κάποιο είδος «μυστικιστικής συμμετοχής», υπάρχουν κι άλλες ιδέες. Ενδεχομένως, ο νονός να προτείνει το όνομα με βάση τη θέση και τις όψεις του ουράνιου σώματος στο δικό του ωροσκόπιο και να μην συντονίζεται απαραίτητα με το... σύμπαν των υπολοίπων ή πάλι η ονοματοδοσία να έχει σχέση με το ζώδιο που βρίσκεται ο πλανήτης και τις όψεις που σχηματίζει όταν ανακαλύπτεται.

Σε κάθε περίπτωση, το θέμα είναι να μην «κολλάμε» στο όνομα αλλά να κοιτάμε την ουσία, μια ουσία που απαιτεί ερευνητικό κόπο και χρόνο για να αναδειχθεί, μέσα από την πραγματικότητα των ωροσκοπίων.

Και για να μην πάω στα μικρότερα ουράνια σώματα από αυτά που συχνά φέρουν ονόματα προσωπικοτήτων (Harisson Ford, Einstein, Schliemann κλπ), χωρίς -ευτυχώς- να θεωρούνται ακόμη φορείς των ιδιοτήτων τους, θα ξεκινήσω με τον πλανήτη Ποσειδώνα, που σε σχέση με τις μυθολογικές ιδιότητες του θεού Ποσειδώνα, το μόνο κοινό είναι η θάλασσα. Αντίθετα, οι τέχνες και η μαντική ήταν στην αρχαιότητα κάτω από την απόλυτη δικαιοδοσία του Απόλλωνα.

Ανάλογους προβληματισμούς, παρότι είναι πολύ πιο κοντά στην ενεργειακή υπόσταση του πλανήτη, δημιουργεί και η ταύτιση του Πλούτωνα με τις ιδιότητες του Άδη. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια «κουτσή» αντιστοιχία, αφού για όσους γνωρίζουν τη Διονυσιακή λατρεία και τα μυστήρια της, ο Ζαγρεύς-Διόνυσος των Ορφικών αλλά και ο θεός Παν, εκφράζουν πολύ ουσιαστικές ιδιότητες του πλανήτη.

Όσο για τον Ουρανό και την επαναστατική του φύση, θεωρώ πως δεν υφίσταται κάποια αντιπροσωπευτική αντιστοιχία με μια αρχαία θεότητα, ίσα-ίσα που ο αρχαίος Τιτάνας, εκπροσωπώντας μια αρχαία τάξη πραγμάτων δεν έχει καμία σχέση με το καινούριο. Θα μπορούσε όμως άνετα να «ταυτιστεί» με κάποιον ήρωα-ημίθεο όπως ο Προμηθέας, που δώρισε στους ανθρώπους τη φωτιά ή ακόμα καλύτερα ο Περσέας με τον Πήγασο του κι αν ο πλανήτης βαφτιζόταν κάπως έτσι, το όνομα του θα ήταν όντως αντιπροσωπευτικό των ιδιοτήτων του. Όμως κανείς από τους υποψήφιους νονούς του δεν κινήθηκε προς μια τέτοια κατεύθυνση. Τελικά υιοθετήθηκε η πρόταση του Bode και μάλλον θα πρέπει να είμαστε κι ευχαριστημένοι που επικράτησε των άλλων, οι οποίοι ήθελαν τον νέο πλανήτη «άστρο του Γεωργίου Γ΄» ή «Ποσειδώνα του Βρετανικού ναυτικού»...

Τέλος πάντων, ύστερα από μελέτες και έρευνες ετών, οι αστρολόγοι βρήκαν μια άκρη με τους τρεις νέους πλανήτες αλλά το σύμπαν έχει την... κακή συνήθεια να εμφανίζει κι άλλους στο διάβα μας! Έτσι είχαμε την ανακάλυψη των αστεροειδών ανάμεσα στον Άρη και το Δία, που οι μεγαλύτεροι από αυτούς ονομάστηκαν Δήμητρα, Ήρα, Εστία και Παλλάς.

Κι εδώ η εύκολη λύση ήταν να ταυτοποιηθούν αστρολογικά με τις αρχαίες θεότητες, χωρίς να γίνει το αυτονόητο, μια έρευνα δηλαδή που θα κατεδείκνυε του λόγου το αληθές. Κι άντε μετά να αποδείξουν (οι πλανήτες) ότι... δεν είναι ελέφαντες!

Έτσι η Δήμητρα -που την έχω ψάξει και ξέρω- είναι αναγκασμένη να φέρει την σφραγίδα της «μητρικής φροντίδας» και της γεωργίας-διατροφής, μέχρι να γίνει κατανοητό ότι ως πλανήτης συνδέεται με το Ζυγό, δηλαδή τις σχέσεις, την κοινωνικότητα και την πολιτική.

Ακολούθησε ένα μεγάλο πλήθος αστεροειδών, ο Έρως, η Ψυχή, ο Εύρηκα, η Λίλιθ κ.α, που όχι μόνον χρίστηκαν φορείς των αντίστοιχων ιδιοτήτων αλλά στο άψε-σβήσε κυκλοφόρησε και η λίστα με την επιρροή τους στα ζώδια και τους οίκους! Πρόκειται τουλάχιστον για γελοιότητα, την οποία δυστυχώς «χάφτουν» οι μη σκεπτόμενοι θιασώτες της Αστρολογίας και -ακόμη δυστυχέστερα- προβάλλουν και τινές εκ των δασκάλων της..

Ύστερα ήρθε ο Χείρωνας με τους λοιπούς Κενταύρους και αρκετά πρόσφατα η Sedna, η Umea, ο Make-Make και η Έρις.

Τα ίδια Παντελάκη μου, τα ίδια Παντελή μου... Πάλι κάποιοι «ξύπνιοι» ακολούθησαν την εύκολη οδό και έχρισαν τον πρώτο ως «πληγωμένο θεραπευτή» και την τελευταία ως τον «θηλυκό Άρη» και σπορέα ζιζανίων.

Η γνώμη μου, ύστερα από μια στοιχειώδη επεξεργασία των δεδομένων, είναι ότι και οι δύο θεωρήσεις είναι λάθος (ο Χείρωνας έχει Καρκινικές ιδιότητες και η Έρις Παρθενικές) και υποψιάζομαι πως το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα -τα πιο «φρέσκα»- ουράνια σώματα.

Φυσικά υπάρχουν ερευνητές που κάνουν έναν κόπο παραπάνω να ψάξουν ωροσκόπια για να δουν αν όλα αυτά ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα αλλά εδώ είναι που ισχύει κατά κράτος το «κάλλιο να σου βγει το μάτι, παρά το όνομα».

Μάλιστα, το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι αν κάποιος τολμήσει και αμφισβητήσει την άκριτη σύνδεση ονόματος και ιδιοτήτων, πέφτουν όλοι επάνω του και του ζητούν αποδεικτικά στοιχεία, την ίδια στιγμή που αυτοί δεν έχουν κανένα, παρά μόνον την «έμπνευση» του νονού του ουράνιου σώματος.

Κάποια στιγμή λοιπόν θα πρέπει όλα αυτά να σταματήσουν και να σοβαρευτούμε ως αστρολόγοι, αν βέβαια θέλουμε την εξέλιξη του αντικειμένου και δεν αρκούμαστε στην αυτάρεσκη ματαιοδοξία ενός εύκολου εντυπωσιασμού. Γιατί ενός κακού μύρια έπονται και αναφέρομαι πλέον σε όσες ή όσους αναπαράγουν αυτά που έμαθαν από «φοβερούς και τρομερούς» δασκάλους, χωρίς να αναρωτηθούν ποτέ «μήπως δεν είναι έτσι;». Το διαδίκτυο φιλοξενεί μερικούς τέτοιους «ειδικούς», που όμως στην πρακτική παίρνουν μηδέν, αφού δεν έχουν να επιδείξουν δημόσια ούτε μια ανάλυση ωροσκοπίου της προκοπής. Από λόγια όμως, άλλο τίποτα, χώρια που κριτικάρουν τους πάντες...

Η Αστρολογία του 21ου αιώνα χρειάζεται έρευνα στην πράξη και όχι φιλολογικές φιοριτούρες και αμπελοφιλοσοφίες. Τον δρόμο μας τον έχουν ήδη δείξει ο Ebertin, o Witte, ο Kraft ο Addey, ο Lewis και άλλοι ερευνητές, ανεξάρτητα με το αν κάποιος συμφωνεί ή διαφωνεί με τα πορίσματα τους. Καλές είναι η Μυθολογία, η Μεταφυσική, η Φιλοσοφία και η Ψυχολογία, αφού μπορούν να δώσουν μια γενική κατεύθυνση και κάποια ερμηνευτικά κλειδιά αλλά χωρίς την πραγματικότητα των ωροσκοπίων μοιάζουν με τον ασκό του Αιόλου που ανοίγοντας διασκορπίζει την Αστρολογία στους... πέντε ανέμους!

Η αστρολογική έρευνα δεν είναι εύκολη και προϋποθέτει την ύπαρξη ειδικευμένου προσωπικού αλλά και μια ιδιαίτερη μεθοδολογία, αφού μια σκέτη στατιστική αξιολόγηση δεν αρκεί όταν έχουμε να κάνουμε με αρχετυπικά περιεχόμενα, που δύνανται να πάρουν ποικίλες μορφές. Κι αυτό που πραγματικά εύχομαι για το 2013 είναι να στηθεί εδώ στην Ελλάδα ένας τέτοιος συλλογικός μηχανισμός, μήπως και ξεκολλήσουμε επιτέλους από την αυθαιρεσία του κάθε «φωτισμένου».

Καλή χρονιά!