Ο Χείρων ως «κυβερνήτης» του Καρκίνου

Στο πρώτο άρθρο της σειράς «Ποιός είναι τελικά ο Χείρωνας;», έθεσα τους προβληματισμούς μου για τις «κοινά αποδεκτές» ιδιότητες που του αποδίδονται, υποστηρίζοντας πως -σύμφωνα τουλάχιστον με τις δικές μου μελέτες- έχει κατά βάση Καρκινικές ιδιότητες και εμπλέκεται σε πολλά από αυτά που χαρακτηρίζουν το ζώδιο. Και η συνέχεια των ερευνών μου φαίνεται να πιστοποιεί αυτήν την πραγματικότητα, έστω κι αν είναι πολλά ακόμη εκείνα που πρέπει να διευθετηθούν. Η Ιστορία, η Μυθολογία, η Αρχαιολογία, οι αντίκες και φυσικά το σπίτι, τόσο ως χώρος, όσο και ως οικογένεια, είναι μερικές από τις αρμοδιότητές του, κάτι που σημαίνει ότι μια έντονη παρουσία του σε έναν γενέθλιο χάρτη (σε κύριες όψεις με τα Φώτα ή σε γωνιακό οίκο) τονίζει κάτι απ’ όλα αυτά που μας συνδέουν με το παρελθόν, είτε ως ευλογία, είτε ως κατάρα.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που επισημαίνει ο Χείρων στον χάρτη μας είναι λοιπόν το πόσο εύθραυστες ή αδιάσπαστες, γόνιμες ή ευνουχιστικές είναι οι αλυσίδες που μας συνδέουν με το παρελθόν μας. Και επιπλέον δείχνει την δική μας τάση να εντρυφήσουμε ή όχι, σε μια «παρελθοντολογία», η οποία συνήθως βρίσκει δημιουργικές εφαρμογές σε συλλογικό επίπεδο (οτιδήποτε αναφέρεται στη διερεύνηση του Ανθρώπινου παρελθόντος), μπορεί να έχει όμως αρκετά «αγκάθια» σε σχέση με τα όσα διέπουν τις οικογενειακές σχέσεις.

Ένας έντονος Χείρων μπορεί να κάνει το άτομο «σκλάβο» των εξαρτήσεων, να το εμπλέξει σε ένα κυκεώνα συναισθηματικών δεσμεύσεων ή να καταστήσει τη νοσταλγία και την αναπόληση σε κεντρική «μέθοδο» της εξισορρόπησης του.

Από αυτήν την άποψη, η ιδιότητα του «πληγωμένου θεραπευτή» που του αποδίδεται, μπορεί να νοηθεί μόνον σε σχέση με τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, τα κληρονομικά «βαρίδια» που μας ταλανίζουν και από την άλλη πλευρά με τις «παραδοσιακές θεραπείες», αυτές που τα ίχνη τους χάνονται στο παρελθόν και εισηγούνται οι παππούδες μας ή σε πιο συλλογικό επίπεδο οι «σαμάνοι» κάθε κοινωνίας.

Ο Χείρων έχει με τις ασθένειες και τις θεραπείες μια σχέση ανάλογη με εκείνη του Ουρανού, ο οποίος δεν εμπλέκεται άμεσα με αυτές παρά μόνον όταν είναι του είδους του: Σπάνιες ασθένειες και πρωτοποριακές θεραπείες για τον Ουρανό, κληρονομικές ασθένειες/ψυχολογικά βάρη και «γιατροσόφια» ή θεραπευτική διερεύνηση του παρελθόντος για τον Χείρωνα. Για παράδειγμα και όσον αφορά τις σύγχρονες θεραπευτικές προσεγγίσεις, η Συστημική Αναπαράσταση είναι για τον Χείρωνα μια απόλυτα αντιπροσωπευτική τεχνική.

Τα «Χειρώνια» άτομα γίνονται συχνά χρήστες ή αποδέκτες είτε μιας παραδοσιακής θεραπείας, η οποία συχνά έχει κάποια «μαγικά» χαρακτηριστικά, είτε μιας ψυχολογικής κατά κύριο λόγο «βουτιάς» στο παρελθόν, με σκοπό την ανίχνευση και αντιμετώπιση προβλημάτων που τα αίτια τους είναι δυσδιάκριτα από την κλασική Ιατρική, αφού χάνονται στο βάθος του χρόνου και του Ασυνείδητου.

Η Καρκινική ψυχοσύνθεση του Χείρωνα, τον συνδέει αναπόφευκτα και με οικογενειακές υποθέσεις που άπτονται των επαγγελματικών επιλογών μας. Για παράδειγμα, μια από τις απλούστερες εκδοχές ενός Χείρωνα στον 10ο οίκο -χωρίς να είναι μόνον αυτή- είναι ένα επάγγελμα που συνεχίζει την οικογενειακή παράδοση, μια οικογενειακή επιχείρηση κλπ.

Φαίνεται ακόμη πως ο Χείρων ως εξωστρεφής δημιουργός εμπλέκεται και σε θέματα αρχιτεκτονικής, ενώ ιδιαίτερα κρίσιμη είναι η λειτουργικότητα του σε σχέση με κάθε είδους οικογενειακή αναστάτωση, της μετανάστευσης συμπεριλαμβανομένης.

Τα πρώτα στοιχεία της έρευνας για τις αλληλεπιδράσεις του Άρη με το Χείρωνα, δείχνουν ότι κάτω από «σκληρές» όψεις παρατηρούνται συχνά φαινόμενα «ξεσπιτώματος» ή ακόμη χειρότερα φωτιές και καταστροφές σε κλειστούς χώρους ή συγκροτήματα.

Και βέβαια η έρευνα συνεχίζεται, αφού εκτός των άλλων «παίζει» η σύνδεση του Χείρωνα με σεισμούς ή άλλες καταστροφές που έχουν σαν συνέπεια τη δημιουργία αστέγων...

Εδώ, την σκυτάλη παραλαμβάνει η Κοσμική (Mundane) Αστρολογία, αφού διαφαίνεται η υπόσταση του ως μια «Μεγάλη Μητέρα» ή όπως -πολύ εύστοχα κατ’ εμέ- σχολίασε ένας αναγνώστης «ο Χείρων είναι μια αρσενική Σελήνη».

Όσον αφορά την επιρροή του Χείρωνα στις σχέσεις, η κύρια τάση του είναι η αναζήτηση ενός ή μιας «σοφού», κάτι που παραπέμπει αυτομάτως σε σχέσεις με διαφορά ηλικίας, οι οποίες μάλιστα στοχεύουν στη δημιουργία οικογένειας. Κινείται δηλαδή σε ανάλογη «τροχιά» με αυτή του Κρόνου και μένει να διαπιστωθεί τι αλλάζει σε σχέση με αυτό το θέμα, με την πάροδο των ετών και ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια της επιστροφής του Χείρωνα στη γενέθλια θέση του, όταν το άτομο μπαίνει στη δεκαετία των -ήντα.

Η επιστροφή του Χείρωνα

Για τη γενιά που έχει τον Κένταυρο στο ζώδιο των Ιχθύων (1960-1968, περίπου) και βιώνει πλέον την επιστροφή στην γενέθλια θέση του, η φράση κλειδί είναι «αναδιαπραγμάτευση του παρελθόντος», τόσο στα θέματα που συμπεριλαμβάνονται στη φυσική δικαιοδοσία του, όσο βέβαια και σε εκείνα του οίκου που τον φιλοξενεί. Όπου ως παρελθόν μπορούν να νοηθούν όλα εκείνα που αναφέρονται στις ρίζες και την καταγωγή μας, τόσο σε προσωπικό επίπεδο (γονείς -και ιδίως η μητέρα, καταβολές, γονίδια), όσο και σε συλλογικό (παραδόσεις, ήθη και έθιμα).

Ο Χείρων είναι ένας δείκτης σημαντικών εξελίξεων σε σχέση με την οικογένεια και το σπίτι. Αυτό μπορεί να σημαίνει και την χειραφέτηση του ατόμου από δεσμεύσεις και εξαρτήσεις, είτε με ήπιο τρόπο (αλλαγή ψυχολογίας), είτε μέσα από έντονες καταστάσεις, που είτε θα δώσουν το έναυσμα για μια πιο αυτόνομη πορεία, είτε θα καθηλώσουν ψυχολογικά το άτομο.

Αυτή η χειραφέτηση αναφέρεται πρωτίστως στα «θηλυκά» στοιχεία, είτε επί προσωπικού, είτε σε σχέση με την κοινωνία. Η μητέρα, οι παραδόσεις, τα ήθη και τα έθιμα αλλά και οτιδήποτε αναφέρεται στις ρίζες του ατόμου, μπαίνουν σε μια φάση αναδιαπραγμάτευσης, ορίζοντας ίσως μια αφετηρία ενεργητικής συμμετοχής στα κοινά (ιδίως τη λαογραφία και την τοπική αυτοδιοίκηση)

Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με το αίτημα μιας κυρίως ψυχικής και συναισθηματικής χειραφέτησης, αντίστοιχου με εκείνο της κοινωνικής αναρρίχησης που «επιτάσσει» ο Κρόνος στην δική του επιστροφή κατά τη διάρκεια της «κρίσης των 30».

Ανεξάρτητα με το πως τελικά διαχειριζόμαστε την επιρροή του, ο Κρόνος μας «λέει» να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, με σκοπό να θεσπίσουμε κάποια στιγμή τους δικούς μας «νόμους», εκείνους δηλαδή που απορρέουν από την εμπειρία μας και να τους εισηγηθούμε στην κοινωνία.

Ο Χείρων, αντίστοιχα, στοχεύει στην οριστική ενηλικίωσή μας, τον απογαλακτισμό της συνείδησης μας από κάθε είδους συναισθηματική ή ψυχική εξάρτηση «οικογενειακού τύπου». Η παρότρυνση του είναι να «ξεδιαλέξουμε» μέσα από τις συλλογικές μνήμες και τις κληρονομικές «σφραγίδες», εκείνες που είναι πραγματικά δικές μας ή εκείνες που ταιριάζουν στην ψυχοσύνθεση μας και μας διαφοροποιούν από το σύνολο.

Και σε αυτήν την «μάχη» βέβαια, ενδέχεται να υπάρξουν και κάποιες σοβαρές απώλειες σε πρόσωπα ή ισορροπίες.

Γιατί όπως ο Κρόνος μπορεί να λειτουργήσει σε δύο κατευθύνσεις, είτε ως «τιμωρία», είτε ως «δικαίωση», είτε ως «στοπ», είτε ως ανάληψη μιας σημαντικής ευθύνης, έτσι και ο Χείρων ενδέχεται να εκφραστεί ανάλογα. Είτε να απελευθερώσει το άτομο από τα κληρονομικά «βαρίδια» του και να συμβάλλει στη διαμόρφωση μιας προσωπικής πλέον στάσης, είτε να το αναγκάσει να υποκύψει σε μια «βαριά» οικογενειακή κληρονομιά, διαπιστώνοντας ότι τελικά δεν μπορεί να κάνει βήμα χωρίς αυτήν.

Η «επιστροφή στις ρίζες» είναι δηλαδή δεδομένη ως φάση, εκείνο όμως που μένει να διαπιστωθεί είναι αν πρόκειται για ένα κορυφαίο επεισόδιο της Εξατομίκευσης, μέσω της οποίας το άτομο ανακαλύπτει πια τις δικές του ιδιαίτερες καταβολές (εδώ εννοούνται και οι προγενέθλιες), την δική του ιδιαίτερη κληρονομιά και κτίζει το μέλλον του με βάση αυτό, πέρα από το όποιο οικογενειακό του πλαίσιο.

Και επίσης μένει να διαπιστωθεί στην πράξη αν πρόκειται για μια συνειδητή επιλογή με δημιουργικές προεκτάσεις ή για μια άτακτη υποχώρηση στο «μαντρί» της συλλογικής συναισθηματικής ασφάλειας.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, η μετάβαση από το συλλογικό στο ατομικό, δεν προϋποθέτει την άρνηση του πρώτου αλλά την μετατροπή του σε μια γόνιμη μήτρα από την οποία το άτομο τροφοδοτεί τις πιο δημιουργικές πλευρές του. Στην πράξη είναι σαν να διαμορφώνεις-αναπαλαιώνεις ένα κληροδότημα, εφαρμόζοντας όμως τις δικές σου προδιαγραφές.

Γίνεται φανερό πως ο Χείρων είναι κατά κάποιο τρόπο συμπληρωματικός του Κρόνου, ο οποίος «ασχολείται» κυρίως με την κοινωνική-επαγγελματική ένταξη του ατόμου στην κοινωνία και είναι ο φρουρός των συλλογικών αξιών. Ο Χείρων δίνει από την πλευρά του τα δεδομένα μιας ανάλογης πορείας-αποκατάστασης αλλά σίγουρα έχει ένα ειδικό συναισθηματικό και ψυχικό βάρος, που ο Κρόνος δεν διαθέτει από μόνος του. Ο Χείρων αναφέρεται περισσότερο σε «άγραφους νόμους», παραδόσεις, θρύλους και γενικότερα μια «λαϊκή» κουλτούρα, η οποία ενδέχεται να έχει κάποια ιδιαίτερα τοπικά χαρακτηριστικά και χαρακτηρίζει τα μέλη μιας οικογένειας ή μιας ομάδας με κοινή καταγωγή.

Ο Κρόνος προτάσσει την υπακοή στους νόμους και την κοινωνική ηθική, ενώ ο Χείρων θέτει ως προτεραιότητα τις αντίστοιχες δεσμεύσεις που απορρέουν από το ειδικό βάρος ενός γενεαλογικού δένδρου -φυσικού ή ψυχικού- τόσο στις επιθυμητές, όσο και τις ανεπιθύμητες εκφάνσεις του. Ο Κρόνος κινείται στα πλαίσια του Συλλογικού Συνειδητού, ενώ ο Χείρων «κατοικεί» στο κατώφλι της Συνείδησης, εκεί όπου ωσμώνονται τα συνειδητά με τα ασυνείδητα περιεχόμενα.

Σε πνευματικό επίπεδο πάντως, ένας εξωστρεφής Χείρωνας στην «κρίση των 50», όντας επιφορτισμένος με την δημιουργία μιας προσωπικής παράδοσης-μυθολογίας, μπορεί να σηματοδοτήσει το πέρασμα του ατόμου από την θέση του «ακόλουθου» σε εκείνη του «μύστη».