Η Αστρολογία είναι ένα πολύτιμο εργαλείο ερμηνείας, που μας βοηθάει να εντοπίσουμε τάσεις, δυνατότητες και ευαίσθητες περιοχές στην ζωή ενός ατόμου. Μας προσφέρει λοιπόν το κλειδί για να προχωρήσουμε και σε παραινέσεις-συμβουλές που θα μπορούσαν να κάνουν τη ζωή όλων μας, αν όχι ευκολότερη, σίγουρα ευτυχέστερη.
Για τον περισσότερο κόσμο ίσως η Αστρολογία να είναι συνώνυμη της πρόβλεψης, όμως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Η πρόβλεψη δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της σύγκρισης και αξιολόγησης όλων των δεδομένων στο ωροσκόπιο κι εδώ το πολύ σημαντικό είναι ότι το κάθε άτομο δεν είναι έρμαιο κάποιας «μοίρας» αλλά ως ενήλικο συμμετέχει το ίδιο στην διαμόρφωση της.
Ως «μοιραίο» μπορεί να θεωρηθεί ένα γεγονός που συμβαίνει στο ξεκίνημα της ζωής μας, όταν πρακτικά δεν έχουμε σχεδόν καμία δυνατότητα παρέμβασης. Από εκεί κι ύστερα όμως το «μοιραίο» δεν γεννιέται αλλά γίνεται, είναι δηλαδή σε μεγάλο βαθμό προϊόν των επιλογών μας.
Ανάλογα με την διαχείριση και αφομοίωση της κοσμικής ενέργειας στην πράξη, μπορεί να προκύψουν ποικίλα αποτελέσματα, αφού οι εν δυνάμει εκδηλώσεις του εκάστοτε αρχετυπικού υλικού έχουν... πολλά ποδάρια!
Όπως πιστοποιεί και η μοντέρνα Φυσική δεν έχουμε να κάνουμε μόνον με ένα σωματιδιακού τύπου μοναδικό γεγονός-αποτύπωμα της ενέργειας αλλά και με μια δέσμη πιθανοτήτων, κυματικής φύσης. Κι εδώ το εξέχον στοιχείο είναι ότι ο «παρατηρητής», δηλαδή εμείς, διαμορφώνουμε το τελικό αποτέλεσμα, ανάλογα με την στάση μας.
Για παράδειγμα, η ενέργεια του Ποσειδώνα μπορεί να εκδηλωθεί ως «απάτη» ή «αυταπάτη» αλλά και ως ύψιστη ιδεολογία και πίστη σε ανώτερα ιδανικά. Ως «χάος» αλλά και ως υπερβατική έμπνευση. Μπορεί να αποδώσει ένα θρησκευόμενο άτομο, έναν καλλιτέχνη ή έναν θεραπευτή με την ίδια συχνότητα που την συναντάμε σε χάρτες «τοκιστών, σουλατσαδόρων».
Το ίδιο και η ενέργεια του Άρη κινείται σε ένα ευρύ φάσμα εφαρμογών, από τον Άρη του αθλητή ή του εραστή, μέχρι εκείνον του εγκληματία. Ακόμη, η επεκτατική ενέργεια του Δία μπορεί να εκδηλωθεί είτε σαν άστοχη και ογκώδης αμετροέπεια, είτε σαν εντυπωσιακή ανάπτυξη στα πλαίσια του «συν Αθηνά και χείρα κίνει». Ο Δίας εισάγει στο «σύστημα» παραμέτρους όπως την ποσότητα και την καλή τύχη, η χρήση τους όμως δεν είναι ποτέ δεδομένη.
Κι όλα αυτά βέβαια, θυμίζουν κάτι σαν... κοσμική ρουλέτα αλλά τι γίνεται τελικά; Που «κάθεται η μπίλια» και πώς μπορούμε να κατευθύνουμε την πορεία της;
Η υπόθεση θυμίζει την απάντηση του Στέφεν Χόκινγκ στον Αινστάιν, ότι δηλαδή «ο Θεός όχι μόνον παίζει ζάρια αλλά μερικές φορές κλέβει κιόλας...». Στην προκειμένη περίπτωση ο Θεός είμαστε εμείς ή αν προτιμάτε είμαστε ο Θεός που κρύβεται μέσα μας.
Οι πλανήτες έχουν κι αυτοί ανάγκες και νομίζω πως θα βοηθήσει αν μεταφορικά τους δούμε σαν μικρά παιδιά, που χρειάζονται υλική και πνευματική «τροφή». Κι όπως θα κάναμε με ένα παιδί, καλό είναι να αποφύγουμε ένα «τάισμα» με τοξικές τροφές. Καλούμαστε δηλαδή να επενδύσουμε την ενέργεια του σε δημιουργικές και αληθινές για εμάς εφαρμογές, ώστε να υπάρξουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα. Και αν παρ' ελπίδα ένας πλανήτης δεν «ταΐζεται» σωστά, τότε αυτομάτως δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για μια στρεβλή ή ανεπιθύμητη -σε εμάς- λειτουργία του. Ένας «πεινασμένος» ή «κακοαναθρεμμένος» Ποσειδώνας θα εκδηλώσει την πιο «τοξική» πλευρά του μέσω της χρήσης ουσιών ή μιας δέσμης ψυχοσωματικών προβλημάτων χωρίς αρχή και τέλος.
Ανάλογα μπορεί να είναι τα ανεπιθύμητα συμπτώματα από την αδράνεια του Ήλιου στον οίκο που βρίσκεται. Η πολύ σημαντική «δουλειά» του Ήλιου είναι να εκφράζει ενιαία τις τάσεις όλων των υπόλοιπων παραγόντων ενός ωροσκοπίου, όπως ακριβώς ένας ανώτατος άρχων λαμβάνει υπόψη του τις προτάσεις των συμβούλων-υπουργών του ή/και τις επιθυμίες του λαού του. Και για να το κάνει αυτό σωστά χρειάζεται να εξαντλεί ο ίδιος τις δυνατότητες που του παρέχει ο γενέθλιος οίκος στον οποίο βρίσκεται. Αν για παράδειγμα ένας Ήλιος στον 3ο οίκο, δεν δρα στα πλαίσια των περιεχομένων του οίκου (επικοινωνία, γραπτά, μετακινήσεις, αδέλφια κλπ), τότε όλο το ωροσκόπιο θα λειτουργεί «κουτσά», το άτομο δηλαδή θα μοιάζει με έναν προπονητή που δεν παίρνει ούτε το 10% από τις δυνατότητες των παικτών του.
Το τι θα κάνουμε με κάθε πλανητική ενέργεια, σε καμία περίπτωση δεν είναι μοιραίο, εμείς το αποφασίζουμε ή επιτρέπουμε να συμβεί το α αντί για το β. Κανονικά μάλιστα, ο καθένας μας οδηγείται ενστικτωδώς στην σωστή κατεύθυνση, αρκεί να μην μεσολαβήσουν κάποιοι «κλασικοί» αποτρεπτικοί παράγοντες, όπως οι οικογενειακές ή κοινωνικές πεποιθήσεις, που αρκετές φορές «ευνουχίζουν» το άτομο στρέφοντας το σε δανεικές επιλογές και μακριά από την αλήθεια του. Κι όταν βρισκόμαστε σε μεγάλη απόσταση από τον εαυτό μας και η ταυτότητα μας είναι «θολή», ας μην περιμένουμε να μας συμπεριφερθούν καλά οι πλανήτες, αφού πρακτικά απευθύνονται πλέον σε ένα... μη αναγνωρίσιμο ον.
Το παιδί που έχει καλλιτεχνικό ταλέντο και νοιώθει την ανάγκη να περπατήσει στις γειτονιές του Ποσειδώνα, θα βρει τον δρόμο του αν αφεθεί να λειτουργήσει ελεύθερα. Η ευτυχία -του ίδιου αλλά και των γύρω του- είναι σε συνάρτηση με αυτήν την ελευθερία. Αν όμως του απαγορευτεί αυτή η επιλογή από την οικογένεια του, τότε η ενέργεια του πλανήτη θα αρχίσει να εκδηλώνεται στις χαμηλότερες βαθμίδες της.
Ο ρόλος της οικογένειας είναι εξαιρετικά σημαντικός και κρίνοντας από τις καταστάσεις που δημιουργούνται, πολλοί γονείς δεν ανταποκρίνονται επιτυχώς στα καθήκοντα τους, κυρίως λόγω άγνοιας ή χαμηλόβαθμης συνειδητότητας. Συνήθως δεν γνωρίζουν ότι ένα παιδί χρειάζεται και κάτι ακόμη εκτός από φαγητό, ύπνο, στέγη και χαρτζιλίκι, ενώ δεν... παραλείπουν να αντικαθιστούν τις εγγενείς τάσεις του με τις δικές τους «δανεικές» και ανεκπλήρωτες επιθυμίες.
Το κενό ή αν προτιμάτε την στρέβλωση που προκύπτει την συναντά αναπόφευκτα και ο αστρολόγος, που καλείται να προβλέψει τις εξελίξεις στην ζωή ενός ατόμου, το οποίο μάλιστα μπορεί να πιστεύει ότι «όλα είναι μοιραία».
Το πρώτο καθήκον λοιπόν του αστρολόγου είναι να βγάλει από το μυαλό του συμβουλευόμενου αυτήν την ιδέα και να συζητήσει μαζί του τις διαφορετικές προοπτικές που υπάρχουν ως δυνατότητα. Ξέρω ότι πολύς κόσμος ενοχλείται στην ιδέα μιας πρωτοβουλίας σε αυτήν την κατεύθυνση, επειδή έχει βολευτεί να φορτώνει όλα τα στραβά στη μοίρα. «Τι, πρέπει να προσπαθήσω; Δεν είναι όλα προκαθορισμένα;» Η αλήθεια όμως είναι ότι όσο πιο μοιρολάτρες είμαστε, τόσο δικαιώνουμε τη μοίρα και την νομιμοποιούμε να μας συμπεριφέρεται «άγαρμπα».
Και ως ένα βαθμό το ότι «βγήκε» μια πρόβλεψη θα πρέπει να μας απασχολεί σοβαρά, σε σχέση με τις αντιστάσεις μας απέναντι στο «μοιραίο»...
Αντίθετα αν μπούμε στη διαδικασία να κινηθούμε με βάση τις εν δυνάμει όσο και ανεκπλήρωτες προοπτικές που εδρεύουν στο ωροσκόπιο μας, υλοποιώντας την αλήθεια μας, τότε αρχίζουμε να απομακρυνόμαστε από την «μέγγενη» του προκαθορισμένου και παύουμε να είμαστε... εντελώς προβλέψιμοι.
Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμη και ο καλύτερος αστρολόγος ερμηνεύει μια ένδειξη με βάση αυτό που συμβαίνει συνήθως. Προσωπικά πιστεύω ότι το στοίχημα για τον καθένα μας είναι να διαψεύδουμε την συνήθη οδό των πραγμάτων, φέρνοντας στο φως μια ενεργειακά συγγενική αλλά όλως διόλου διαφορετική διάσταση.
Μένοντας στο παράδειγμα του Ποσειδώνα, να διαψεύσουμε την απάτη, βγάζοντας από το μανίκι τον «άσσο» της υπέρβασης. Τόσο ο πλανήτης, όσο και το σύμπαν θα μας χειροκροτήσουν για το κατόρθωμα μας και θα βρουν έναν τρόπο για να μας ανταμείψουν...
Όσο περισσότερο χρησιμοποιούμε την ελεύθερη βούληση μας, τόσο το ισοζύγιο γέρνει υπέρ μας, παρότι εξακολουθούμε να κινούμαστε στα πλαίσια του γενέθλιου χάρτη μας (αυτό δεν το... γλιτώνουμε). Άλλο πράγμα όμως το γενικό πλαίσιο κι άλλο ο μονόδρομος.
Ο ρόλος του αστρολόγου έχει ωστόσο κι άλλα καθήκοντα. Μετά τον εντοπισμό των εν δυνάμει προοπτικών, κάτι που όντως είναι το πρώτο βήμα για «να αλλάξει τον κόσμο του ατόμου», ακολουθεί η επισήμανση ότι κάθε αστρολογική παράμετρος -θα μείνω στους πλανήτες, για την οικονομία του λόγου- είναι εξελισσόμενη ως προς το είδος και την ποιότητα της επιρροής της, άρα επιδέχεται παρεμβάσεων.
Έχετε ίσως διαβάσει κάποια άρθρα μου στα οποία αναφέρομαι σε... κάποιον «εξελιγμένο» Κρόνο ή τον «εξελιγμένο» Ποσειδώνα και δεν πρόκειται για σχήμα λόγου.
Η ιδιότητα του «εξελιγμένου» είναι καρπός της διαλεκτικής σχέσης μεταξύ ημών και του σύμπαντος. Ουσιαστικά είναι μια ιδιότητα που αποζητά ο κάθε πλανήτης, όπως ακριβώς ένας άνθρωπος στοχεύει στην εξέλιξη του και την άνοδο του επιπέδου του.
Για παράδειγμα ουδείς αμφισβητεί ότι ο Κρόνος είναι συνώνυμος της ευθύνης. Στην πράξη όμως έχουμε να κάνουμε με πολλά είδη ευθύνης. Υπάρχει αυτή που συνοδεύεται αποκλειστικά από ενοχές και μια διάθεση αυτό-υποτίμησης, υπάρχει όμως και η άλλη που συνδυάζεται με διοικητικά καθήκοντα και απόλυτη επίγνωση της υπεροχής του ατόμου σε ένα αντικείμενο που γνωρίζει πάρα πολύ καλά.
Στην πρώτη περίπτωση το άτομο κουβαλάει διαρκώς έναν «σταυρό», με την ελπίδα ότι οι κόποι και οι προσπάθειες του θα δικαιωθούν... κάποτε. Δεν πρόκειται όμως να δικαιωθούν ποτέ, αν δεν αλλάξει η αντίληψη του ατόμου περί ευθύνης. Μονίμως θα μαζεύει γύρω του διάφορους «βολεψάκηδες», διαιωνίζοντας μια κατάσταση όπου αυτό κάνει όλη την «βρώμικη» δουλειά και οι άλλοι τα βρίσκουν έτοιμα, συντηρώντας μάλιστα την υπεροχή τους με μύδρους κριτικής. Εδώ για να σημειωθεί πρόοδος, το άτομο οφείλει να συνειδητοποιήσει πως «όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια».
Ο ρόλος του αστρολόγου λοιπόν δεν είναι απλά να ερμηνεύει τους οιωνούς αλλά και να προτείνει λύσεις, κάτι που φυσικά απαιτεί από τον ίδιο όχι μόνο ειδικές γνώσεις αλλά και ένα σχετικά υψηλό επίπεδο αυτογνωσίας και ενσυναίσθησης. Έτσι θα εξελιχθεί από «μάντη κακών» σε θεραπευτή της ψυχής.
Διαβάστε επίσης:
-Οι παιδικές ασθένειες της αστρολογίας
-Πλανήτες: Το πέρασμα της ενέργειάς τους από το Ασυνείδητο στο Συνειδητό
-Η ενεργητική και η παθητική φύση των πλανητών
