Τα όρια της Συμβουλευτικής Αστρολογίας

από τον Β. Παπαδολιά

Ήδη από τον προηγούμενο χρόνο ξεκινήσαμε μία σειρά άρθρων για να εισάγουμε τους αναγνώστες στον τρόπο προσέγγισης των πραγμάτων από το πρίσμα της συμβουλευτικής αστρολογίας.

Άρθρα όπως

• Το ωροσκόπιο ως δείκτης ελευθερίας και αυτοπραγμάτωσης
• Το ωροσκόπιο ως ενεργειακός δείκτης
• Γιατί δε μας αρκεί μία επιστημονική αστρολογία
• Το Μεσουράνημα και η σημασία του στην ατομική εξέλιξη
• Συμβουλευτική Αστρολογία

Καθώς και η σειρά άρθρων για το Χείρωνα

• Η θεραπεία των γιορτών - Ο Χείρωνας στους Οίκους
• Χείρων – αποδεχόμενοι τη σκοτεινή πλευρά μας
• Χείρων – διαβάζοντας τις επιστροφές μας

Είχε σα σκοπό να αναδείξει προοδευτικά την ύπαρξη ενός είδους αστρολογίας που έχει σα σκοπό την πρακτική αυτοβελτίωση και την εφαρμογή στην καθημερινή ζωή. Προς την κατεύθυνση αυτή ετοιμαζόμαστε να συνεχίσουμε στο άμεσο μέλλον, όμως πριν μπούμε στην αναζήτηση μεθόδων πρακτικής χρήσης της αστρολογίας στην καθημερινότητα μας, θα ήταν χρήσιμο να βάλουμε τα όρια της χρησιμότητας αυτής και να αναδείξουμε σε ποιες περιπτώσεις η Συμβουλευτική Αστρολογία, όσο ωραία και αν ακούγεται δεν έχει δυστυχώς αποτέλεσμα.

Η εξέλιξη του «κινήματος» της αυτογνωσίας

Ίσως η καλύτερη εισαγωγή στο θέμα να μπορούμε να ληφθεί από τη μελέτη της Carolyn Myss (που θα την ξαναδούμε ως αναφορά εδώ κι εκεί) στο βιβλίο της «Γιατί οι άνθρωποι δε θεραπεύονται και πώς μπορούν». Στο βιβλίο αυτό λοιπόν η συγγραφέας κάνει μία ενδιαφέρουσα ιστορική αναφορά στην πορεία των λεγόμενων «θεραπευτικών» πρακτικών επισημαίνοντας τρεις ενδιαφέροντες χρονικούς σταθμούς:

- Την εποχή πριν από τη δεκαετία του ’60 που οι τραυματικές καταστάσεις στην οικογένεια και το περιβάλλον αποσιωπούνταν και το να μιλήσει κάποιος για το πρόβλημα του με κάποιον θεωρούνταν το λιγότερο «περίεργο».

- Την εποχή μεταξύ της δεκαετίας του ’60 και της δεκαετίας του ’80, που το κίνημα της «αυτογνωσίας» και θεραπείας χειραφετήθηκε, πετυχαίνοντας παγκόσμια ευαισθησία στα θέματα βίας, κακοποίησης, ψυχολογικών και σωματικών τραυμάτων καθώς και τη θέσπιση ανάλογης νομοθεσίας για την προστασία των «αδυνάτων».

- Την περίοδο από τη δεκαετία του ’80 και μετά που πλέον άρχισε η μαζικά η κατάχρηση και εμπορευματοποίηση της «ευαισθησίας» με τους δικηγόρους να ζητούν μαζικά μηνύσεις για ψυχική οδύνη και το τυχαίο άγγιγμα στη δουλειά να θεωρείται σεξουαλική παρενόχληση.

- Παράλληλα η «θεραπεία» και η «αυτογνωσία» γίνεται της μόδας, περνάει στα σαλόνια των πλούσιων κυριών, οι οποίες συζητούν τα θέματα αυτά στα tea party, ενώ όλοι λίγο πολύ οι «εκπαιδευόμενοι» της κοινωνίας (από τα παιδιά και τους εφήβους ως τους αμετανόητους συνδικαλιστές) μαθαίνουν να διεκδικούν μόνο δικαιώματα χωρίς να έχουν καθόλου υποχρεώσεις.

Γιατί έρχονται οι άνθρωποι πραγματικά στα ψυχολογικά σεμινάρια;

Σκοπός της ιστορικής αυτής αναδρομής δεν είναι βέβαια να μάθουμε ιστορία, αλλά να καταλήξουμε στη σημερινή πραγματικότητα, γνωστή ίσως σε όλους λίγο πολύ εμάς τους βιωματικούς αστρολόγους. Την πραγματικότητα που βλέπουμε συχνά στις συναντήσεις, τα σεμινάρια και τις ομιλίες μας.

- Τις περιπτώσεις εκείνες των ανθρώπων που έρχονται ξανά και ξανά στα σεμινάρια όχι τόσο για να μπορέσουν να προχωρήσουν κάποια βήματα στη ζωή τους, αλλά γιατί η αυτογνωσία είναι ένα καλός λόγος να δικτυωθούν κοινωνικά (κάποτε ήταν τα κορίτσια της ΚΝΕ)

- Τις περιπτώσεις εκείνες των ανθρώπων που είναι «περήφανοι» για τα τραύματα τους και αναζητούν κάθε ευκαιρία να τα διατρανώσουν, γιατί έτσι θα εισπράξουν το χειροκρότημα (ίσως τους έχετε δει να διαγωνίζονται με άλλους και να λένε «αυτό λες; Εγώ να δεις τι έπαθα τότε που… «

- Τις περιπτώσεις εκείνες των ανθρώπων που νιώθουν ασφάλεια μεταξύ άλλων ανθρώπων που έχουν περάσει δύσκολες καταστάσεις στη ζωή τους, γιατί νιώθουν ότι μέσα στους κύκλους αυτούς μπορούν να συμπεριφέρονται «ατιμώρητα» χρησιμοποιώντας ως άλλοθι το εκάστοτε (σημαντικό συχνά) τραύμα που υπέστησαν στο παρελθόν.

Αν ασχολείστε κι εσείς με τα ζητήματα αυτογνωσίας ίσως έχετε συναντήσει τέτοιες περιπτώσεις και ίσως έχετε αισθανθεί αδύναμοι να τις διαχειριστείτε. Ακόμη θυμάμαι παλιά μαθήτρια μου που με το που γνώριζε κάποιον από την πρώτη γνωριμία του περιέγραφε αναλυτικά όλα της τα ψυχολογικά τραύματα από την ηλικία των 5 ετών που την είχαν εγκαταλείψει οι γονείς της. Και βέβαια αν κάποιος τη ρωτούσε τι είχε κάνει να ξεπεράσει αυτές τις καταστάσεις μέχρι την ηλικία που βρισκόταν (που δεν ήταν και ιδιαίτερα νεαρή), έβρισκε εύκολη τη δικαιολογία του παιδικού τραύματος. Του τραύματος αυτού που της άνοιγε την πόρτα να διεκδικεί ότι ήθελε, να απαιτεί συγχώρεση για ότι έκανε και να μη ζητά ευθύνη για την απραξία των πολλών χρόνων της ζωής της.

Άλλες φορές πάλι θυμάμαι πώς με ρωτάνε συχνά «πώς μπορούμε να βρούμε, αν κάποιος έχει ιδιαίτερες ικανότητες στο χάρτη; Αν είναι διαισθητικός; Αν έχει υπερδυνάμεις; Αν είναι κάτι το ξεχωριστό τέλος πάντων. Η αγωνία μας να είμαστε τόσο ξεχωριστοί, η προσπάθεια μας να ξεχωρίσουμε, αυτή μας κάνει συχνά να ασχολούμαστε τόσο πολύ με θέματα μεταφυσικά ή αστρολογικά, ειδικά, αν ο Κρόνος της ζωής έχει σταθεί κακός μαζί μας και δε μας έχει δώσει την καταξίωση που τόσο καιρό περιμέναμε. Ευτυχώς υπήρξαν στην ιστορία της Αστρολογίας και κάποιοι άνθρωποι όπως ο Dane Rudhyar που προσγείωσαν στην πραγματικότητα όσους έβλεπαν υπερφυσικές δυνάμεις, κάθε φορά που είχαν ενισχυμένο Ουρανό, Ποσειδώνα ή Πλούτωνα στο χάρτη τους *

Ο ρόλος των «οδηγών» στη συμβουλευτική διαδικασία ή «θεραπεία»;

Και αν περάσουμε από την πλευρά των «θεραπευτών». Ως πού μπορούμε να βοηθήσουμε κάποιον άνθρωπο να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει στη ζωή του; Ποιος είναι ο δικός μας ρόλος τελικά;

Να βοηθούμε κάποιον να σταθεί στα πόδια του και μετά να τον σπρώχνουμε στη ζωή (χάνοντας εδώ που τα λέμε κι έναν πελάτη) ή να τον κρατάμε κοντά μας συντηρώντας το θέμα του σε ένα «παιχνίδι» μπαμπά και παιδιού, όπου το παιδί «πληρώνει» για να γίνεται πάντα το δικό του;

Αυτά είναι ερωτήματα που καλούνται να απαντήσουν όλοι όσοι ασχολούνται με το ζήτημα της αυτογνωσίας και των θεραπευτικών μεθόδων, είτε περνάνε μέσα από την αστρολογία, είτε από άλλους συγγενείς χώρους.

Κι εκείνο που θα πρέπει να πούμε για να καταλήξουμε είναι ότι σκοπός της αυτοθεραπείας ή της συμβουλευτικής αστρολογίας δεν είναι ή δεν πρέπει να είναι η «συντήρηση» ενός ανθρώπου στον κύκλο μας για να τον «τρέφουμε» εμείς ψυχολογικά κι εκείνος υλικά, αλλά η βοήθεια για να σταθεί στα πόδια του και να ξαναγίνει ΥΓΙΗΣ. Που σημαίνει να ασχοληθεί με τα προβλήματα του χωρίς φόβο, να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει τους φόβους του, να ξαναενταχθεί στο οικογενειακό ή επαγγελματικό περιβάλλον, να μπει σε μία πορεία να κάνεις σωστές σχέσεις.

Και μετά – ει δυνατόν – να μας «ξεχάσει»…

Τότε θα τον έχουμε βοηθήσει πραγματικά. Τότε θα έχουμε επιτελέσει το ρόλο μας.

Επίλογος

Καταλήγοντας μετά από αυτή την πορεία αυτοκριτικής και καθορισμού των ορίων αυτής της «μόδας» της αυτογνωσίας, θα έπρεπε ίσως όλοι όσοι ελκυόμαστε από το συγκεκριμένο αντικείμενο είτε ως «μαθητές» είτε ως «δάσκαλοι» να κοιταχθούμε στον καθρέφτη και να πούμε στον εαυτό μας:

« Από όλη αυτή τη «θεωρία» της αυτογνωσίας τι πραγματικές αλλαγές κατάφερες τελικά να κάνεις στη ζωή σου; Κατάφερες να κάνες μία νέα αρχή; Να βελτιώσεις κάτι που δε λειτουργούσε σωστά; Να συγχωρέσεις κάποιους ελευθερώνοντας χρόνο και ψυχική ενέργεια να κάνεις κάτι δημιουργικό στη ζωή σου;

Ή απλά έκανες κάποια μικρά αρχικά βήματα και ξαναβολεύτηκες στο αίσθημα ασφάλειας που σου έδωσε η καινούρια σου «εναλλακτική» οικογένεια;»

Σκέψου κι εσύ αν θέλεις μαζί με μας, Αγαπητέ Αναγνώστη κι αν συνεχίζεις ακόμη να θέλεις πραγματικά την αλλαγή, ακολούθησε μας στις επόμενες περιπέτειες της αστρολογίας της αυτογνωσίας. Ή διάλεξε εκείνο το δρόμο, που εσύ βλέπεις ότι θα σε οδηγήσει πραγματικά στην αλλαγή.

* Περισσότερα στα άρθρα για την Transpersonal Astrology